To Ready Player One (“Αν είσαι έτοιμος πάντα enter“, εκδόσεις Πατάκης) του Ernest Cline είναι ένα από τα πιο εικονικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων ετών: σε ένα δυστοπικό μέλλον μόνη απόδραση είναι το Oasis, ένα σύστημα εικονικής πραγματικότητας. Όταν ο δημιουργός του Oasis πεθαίνει χωρίς κληρονόμο, αφήνει πίσω του μία πρόκληση: όποιος βρει πρώτος το Easter Egg (κρυμμένο βραβείο) λύνοντας τρεις γρίφους και βρίσκοντας τρία κλειδιά, στηριγμένους στην pop (και geek) κουλτούρα των 80’s, θα κερδίσει την κυριότητά του.
Στον αγώνα μπαίνουν εκατομμύρια nerd, καθώς και μία πολυεθνική. Ο πρωταγωνιστής, Wade (Parzival στο παιχνίδι) λύνει τον πρώτο γρίφο μετά από πέντε χρόνια αναζητήσεων και, ξαφνικά, ανακαλύπτει πόσο επικίνδυνο είναι το κυνήγι.
Το βιβλίο μεταφέρθηκε (μετά από αγώνα χρόνων) στον κινηματογράφο από τον Steven Spielberg, σε μία ταινία που έχει διχάσει το κοινό. Διχάσει; Ναι.
Το Ready Player One είναι μία απίστευτα διασκεδαστική ταινία. Είναι γυρισμένη από τον άνθρωπο που συνδημιούργησε το σύγχρονο blockbuster δράσης, και μάλιστα γυρισμένη με τρελά κέφια. Είναι γεμάτη σχεδόν καρέ με καρέ με άπειρες αναφορές και cameo χαρακτήρων, σε βαθμό που θαυμάζεις τους ήρωες δικηγόρους που εξασφάλισαν τόσα συμβόλαια. Το στόρυ είναι πρωτότυπο, τα εφέ -αν και η ταινία είναι γεμάτη με CGI- δεν ενοχλούν (δεδομένου ότι η μισή και βάλε ταινία είναι ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας), η δράση είναι καλογυρισμένη, ενώ οι χαρακτήρες καταφέρνουν να είναι συμπαθητικοί, αστείοι, συγκινητικοί, badass και ανθρώπινοι τις σωστές στιγμές.
Με άλλα λόγια, αν όνειρο ζωής σας ήταν να δείτε τον Spawn και τα Χελωνονιτζάκια να δέρνουν παρέα τους απρόσωπους στρατιώτες μίας πολυεθνικής, μία Delorian να κάνει κόντρες με τη μηχανή του Kaneda από το Akira ή ένα Guntam να δέρνεται με τον Mechagodzilla, ΑΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΕΣΑΣ!
Εσείς πόσους χαρακτήρες αναγνωρίζετε εδώ;
Οι αντιδράσεις έχουν κυρίως να κάνουν με τη μεταφορά από το βιβλίο σε ταινία. Το σενάριο έχει αλλαχτεί σημαντικά (με συμμετοχή και του συγγραφέα στη συγγραφή του), με τους γρίφους να στηρίζονται πολύ λιγότερο σε “ψαγμένες” αναφορές στην ποπ κουλτούρα και περισσότερο σε γρίφους βιντεοπαιχνιδιού action adventure (σε βαθμό που είναι αστείο ότι κάποιος δεν τους έλυσε ευκολότερα). Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μπαίνουν πολύ πιο γρήγορα στην πλοκή και έχουν πιο ενεργό ρόλο. Π.χ. υπάρχει μία πολύ εικονική σκηνή στο βιβλίο, την οποία, στην ταινία, εκτελεί αρκετά διαφοροποιημένα άλλος χαρακτήρας.
Η ταινία, αν και σου δείχνει με πάρα πολύ έξυπνο τρόπο πόσο μαζικό είναι το Oasis, φαίνεται να αγνοεί σχεδόν εξολοκλήρου το δυστοπικό θέμα του βιβλίου: Στο αρχικό μυθιστόρημα είχες έναν κόσμο με οξεία ενεργειακή κρίση, όπου οι άνθρωποι στοιβάζονται στις μεγαλουπόλεις σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (ο πρωταγωνιστής, για παράδειγμα, δεν έχει φράγκο και αυτό τον εμποδίζει να κυνηγήσει σωστά το πρώτο κλειδί), οπότε για πολλούς ανθρώπους το Oasis ήταν μονόδρομος για να πάνε σχολείο ή να βρουν δουλειά. Στην ταινία είναι απλά ένα κουλ και εθιστικό παιχνίδι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κατεβάζει πάρα πολύ τον πήχη στην προσπάθεια των Gunters (παιχτών που ψάχνουν τα κλειδιά) να κερδίσουν την ΙΟΙ (την πολυεθνική που κάνει τα αδύνατα-δυνατά να κερδίσει το παιχνίδι), ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί πολύ και από τον αγώνα του πρωταγωνιστή και των φίλων του να κερδίσει το παιχνίδι.
Αν η ταινία απέδιδε καλύτερα τη σημασία της πάλης για τη σωτηρία του Oasis και το πόσο σημαντικά είναι τα όσα καταφέρνουν οι πρωταγωνιστές, θα μιλούσαμε για ένα εκπληκτικό έργο. Όπως έχει, όμως, είναι ένα ψυχαγωγικό υπερθέαμα που όλοι οι geeks θα λατρέψουν.
Επιμέλεια : Χρύσα Βασιλείου
[yasr_overall_rating]
