Είδα το Captain Marvel και πρέπει να γράψω κριτική… Και είναι λίγο περίεργο το να το κάνω, γιατί δεν ξέρω τι να γράψω. Και το ίδιο έπαθα όταν πήγα και είδα το Ant Man and the Wasp το καλοκαίρι.
Και οι δύο ταινίες ήταν ευχάριστα καλές, στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η Marvel. Βέβαια, ενώ άλλα στούντιο θα σκότωναν για να έχουν ευχάριστα καλές κομιξοταινίες (διάολε, και ευχάριστα κακές ταινίες όπως το Venom δύσκολα τις βρίσκεις πια) παρόλο που ήταν στο καλό επίπεδο που μας έχει συνηθίσει το MCU, Δεν είναι τόσο αδιαφορές όσο το Thor 2 αλλά μην περιμένετε κάτι συγκλονιστικό.
Και, αν μου επιτρέψετε να κάνω μία παράκαμψη θα σας εξηγήσω το γιατί…
Ας μιλήσουμε όμως λίγο για κόμιξ
Στην κουλτούρα των κόμιξ υπάρχει ένας θεσμός που λέγεται crossover event. Είναι μία μεγάλη ιστορία όπου πολλοί ήρωες μαζεύονται μαζί, ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια σε μία μεγάλη απειλή. Κατά μία έννοια τα Avengers 1 & 2 ήταν κάτι το παρόμοιο, όπως και τα επεισόδια που όλοι οι ήρωες του Arrowverse ενώνουν τις δυνάμεις τους. Ομως, σε κάθε περίπτωση, το Avengers: Infinity War και το επερχόμενο Endgame ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ CROSSOVER!
Συνήθως το crossover είναι μία ειδική μίνι σειρά (πχ πολύ γνωστά crossover από κόμιξ είναι τα Crisis on Infinite Earth της DC και όλες τις συνέχεις του καθώς και τα Infinity Gauntlet και Civil War στο οποίο βασίζονται ταινίες της Marvel). Υπάρχουν όμως και τα tie in.
Τα tie in είναι τεύχη που μας δίνουν ιστορίες παράλληλες με το κυρίως event. Συνήθως είναι υποδεέστερα, δίνουν κάποιες υποπλοκές ή μας εισάγουν νέους χαρακτήρες στην ιστορία.
Τόσο το Ant Man and the Wasp όσο και το Captain Marvel θυμίζουν αυτό ακριβώς αυτό: tie ins στο Infinity War.
Που, σαν καλά θύματα, θα τις δούμε μόνο και μόνο από ενθουσιασμό για το πώς θα δέσουν στο Avengers: Endgame.
SPOILER: “δένουν” μόνο με μία από τις σκηνές μετά τους τίτλους η κάθε μία…
Για αυτό και, παρόλο που ήταν στο καλό επίπεδο που μας έχει συνηθίσει το MCU. Δεν είναι τόσο αδιάφορες όσο το Thor 2 αλλά μην περιμένετε κάτι συγκλονιστικό.
Το Ant Man and the Wasp ήταν μία προσπάθεια να επαναλάβει την πρώτη ταινία, με καλές σκηνές, ενδιαφέρουσα πλοκή, δυνατές ερμηνείες, έλειπε όμως το “κάτι παραπάνω” που έδινε στην πρώτη ταινία το σενάριο του Edward Wright (αρχικός σκηνοθέτης που έφυγε επειδή τα έσπασε με την παραγωγή – επίσης σκηνοθέτης στις ταινιάρες Shawn of the Dead, Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs the world και Baby Driver που υπεραγαπάω οπότε πάρτε το τελευταίο σχόλιο υποκειμενικά).
Όσο για το Captain Marvel (που πιθανότατα είτε το έχετε δει ήδη είτε θέλετε να δείτε αν θα
πάτε να τη δείτε) τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Ποια είναι αυτή η Captain Marvel. Και ακούγεται πουθενά η λέξη Shazam;
Θα ομολογήσω ότι η επιλογή της Captain Marvel ως πρώτης ταινίας με γυναίκα πρωταγωνίστρια στο MCU ήταν… περίεργη. Γιατί η Carol Danvers έχει μία περίεργη εκδοτική ιστορία. Αν πρέπει να εξηγήσω με μία φράση ποια είναι, είναι αυτή από την οποία η Rogue έκλεψε τις δυνάμεις της (πτήση και υπερδύναμη).
Από τη μία καταλαβαίνω γιατί την επέλεξε η Marvel. Δυστυχώς, οι πιο δημοφιλείς γυναικείοι χαρακτήρες τους που θα μπορούσαν να κρατήσουν μόνες τους σόλο ταινία (Storm, Rogue, Shadowcat) ανήκουν στους X-Men και δεν έχουν τα δικαιώματα. Aν και αυτό θα αλλάξει με την εξαγορά της Fox από τη Disney.
Από τους χαρακτήρες που έχουν διαθέσιμους, οι πιο δημοφιλείς (Jessica Jones, Kamala Khan, She Hulk) δεν ταιριάζουν με τους Avengers, ενώ αυτές που είχαν ήδη στους Avengers (Black Widow, Scarlett Witch) δεν μπορούν να γίνουν εύκολα ταινία που να ακολουθεί τη φόρμουλα του MCU (για τον ίδιο λόγο νομίζω δεν έχουμε δει δεύτερη ταινία Hulk).
Υπάρχει όμως και μία Avenger που έχει μία πολύ μακρά ιστορία στα κόμιξ και είναι σχετικά γνωστή, και αυτή είναι η Carol Danvers. Δεν είναι όμως η πρώτη Captain Marvel.
Ο πρώτος Captain Marvel είναι ο… Shazam της DC.
Βλέπετε, στη δεκαετία του 1930 η Fawcett Comics έφτιαξε τον Captain Marvel που, όχι μόνο ήταν ακριβώς σαν τον Superman, αλλά… πούλαγε και περισσότερο. Οπότε η DC τους έριξε μια μηνυσάρα και σταμάτησαν να τον εκδίδουν.
Μία άλλη εταιρεία, η Marvel Comics αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει τον δικό της Captain Marvel. Και, επειδή όπως καταλάβατε ο ένας έκλεβε τον άλλον, έκαναν τη βοηθό του Carol Danvers σε Miss Marvel.
Κάπου στο ενδιάμεσο η DC αγόρασε τους χαρακτήρες της Fawcett και έχωσε μια μηνυσάρα στη Marvel, που σκότωσε τον Captain Marvel της σε ένα ιστορικό Graphic Novel (και παίζει να είναι ο μόνος χαρακτήρας σε κόμικ που δεν έχει αναστηθεί – τόσο καλή ιστορία ήταν).
Κάπου ανάμεσα στις εκατέρωθεν μηνύσεις 4 συγγραφείς είχαν την ιδέα να κάνουν την Miss Marvel να… μείνει έγκυος από τον γιο της που “την έπεισε” να τον ερωτευτεί (τα υπερηρωικά κόμιξ ήταν περίεργα) και… πρακτικά κατέστρεψαν τη χαρακτήρα. Όταν επέστρεψε έχασε τις δυνάμεις της, απέκτησε κάτι άλλες, πήρε τα ονόματα Binary, Warbird ξαναέγινε Avenger, ξαναπήρε το όνομα Miss Marvel (παράλληλα, τη δεκαετία του 80 μία άλλη χαρακτήρας η Monica Rembeau έγινε η Captain Marvel) και αυτή τη στιγμή η Carol Danvers έχει το όνομα Captain Marvel και είναι κάτι σαν τον Superman του Marvel Universe – αν και δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει, κάθε χρόνο η σειρά της ξεκινάει από το μηδέν.
Τα διάφορα κουστούμια της Carol Danvers
Όλα αυτά τα γράφω για να καταλάβετε ότι η ιστορία της είναι ένα απίστευτο χάος που δε συμμαζεύεται.
Για την ταινία της Captain Marvel θα μας πεις καμία ώρα;
Η ταινία.
Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, από την ταινία έχουν πετάξει όλα τα παραπάνω και φτιάχνουν τη χαρακτήρα από την αρχή.
Στο γαλαξία μας εκτυλίσσεται ένας πόλεμος. Από τη μία έχουμε τους ηρωικούς Kree (τους έχουμε δει και στο Guardians of the Galaxy και στο Agents of Shield) και από την άλλη τους κακούς Skrull, που αλλάζουν μορφές.
Η πρωταγωνίστρια (Brie Larson), η Vers, είναι μία Kree πολεμίστρια που έχει κάτι περίεργα όνειρα. Ο δάσκαλός της Yon-Rogg (Jude Law) την βοηθάει να ελέγξει τις δυνάμεις που έχει, ζητώντας την να περιορίσει τα συναισθήματά της.
Αν αυτό σας θυμίζει κάτι, να σας πω ότι γύρω από το μάρκετινγκ της ταινίας έχει γίνει ένας χαμούλης, με αντιφεμινιστές και φεμινιστές να πλακώνονται κανά μήνα πριν η ταινία βγει. Κάπως όπως στο Ghostbusters του 2016.
Καταδιώκοντας Skrull καταλήγει στη Γη, όπου συναντάει ένα νεαρό Nick Fury (ο Samuel Jackson με ειδικά εφέ για να φαίνεται σα να είναι στο πλατό του Pulp Fiction – η ιστορία μας λαμβάνει χώρα το 1995) όπου ψάχνουν να βρουν μία συσκευή που ψάχνουν και οι Skrul. Παράλληλα, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι τα όνειρά της είναι αναμνήσεις σχετικές με τη συσκευή που ψάχνουν.
Ο αρχηγός των Skrull Talos (Ben Mendelsohn) είναι εξαιρετικός και, μαζί με τον Samuel Jackson κλέβουν την παράσταση. Ο Jude Law είναι εξαιρετικός αλλά μένει σχεδόν ανεκμετάλλευτος.
Η ταινία ακολουθεί τη φόρμουλα της Marvel. Όπως έγραφα και αλλού αυτό κατά βάση σημαίνει ότι παίρνουν την ταινία δράσης του 90 (έχει δεκάδες αναφορές σε ταινίες όπως το Terminator 2, το φυγά, Το Invasion of the bodysnathchers, το Total Recall, το Top Gun, το GI Jane και την Ημέρα Ανεξαρτησίας) και το δένουν με το στυλ που έχουμε συνηθίσει, με λίγο πιο μαζεμένο χιούμορ.
Έχει και ένα καταπληκτικό cameo από τον Stan Lee.
Η σκηνοθεσία είναι καλή, ιδίως στις σκηνές μεταξύ των χαρακτήρων και στο να βγάζει συναίσθημα. Οι σκηνές δράσεις έχουν λιγότερα εφέ από ότι θα περίμενε κανείς (με εξαίρεση την κορύφωση, αλλά για αυτό θα μιλήσω αργότερα).
Πλάκα είχαν και οι κάμποσες αναφορές στα 90’s και η grunge μουσική (με ένα κομμάτι να συναγωνίζεται κατά τη γνώμη μου το Hallelujah από το Watchmen σε κακογουστιά) ενώ υπάρχει και μία γάτα που κλέβει την παράσταση.
Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα, έχει πολλές ανατροπές, με μία μεγάλη που έρχεται στη μέση και αλλάζει όλη την ταινία. Κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει σε ταινίες του MCU.
Δυστυχώς, το σενάριο, ενώ έχει έναν πολύ γρήγορο ρυθμό και κάθε σκηνή σου μένει, μου έδωσε την εντύπωση ότι έχει προσπαθήσει να συμπιέσει πάρα πολλά πράγματα μαζί. Το ότι έχει 5 διαφορετικούς σεναριογράφους στα credits νομίζω εξηγεί πολλά…
Για την Captain Marvel δε μας λες όμως…
Ναι. Επειδή ενώ η ταινία είναι ευχάριστη, η Captain Marvel ως χαρακτήρας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Ή, τουλάχιστον, δε μου άρεσε.
Και δεν φταίει για αυτό η Brie Larson, παίζει με τις εκφράσεις της (για κάποιο λόγο μου θύμισε τον Harrisson Ford στις εκφράσεις της), τη βλέπεις ξεκάθαρα να προσπαθεί να υποδυθεί τη χαρακτήρα, όποτε μοιράζεται τη σκηνή με κάποιον άλλον ηθοποιό λάμπει! Έχει τρομερή χημεία τόσο με το υπόλοιπο καστ, ιδίως με το Nick Fury και τη μικρή Monica Rambeau (κόρη της καλύτερή της φίλης) και ανεβάζει όλο το υπόλοιπο καστ.
Δυστυχώς όμως της λείπει εκείνο το κάτι που θα γεμίσει τις στιγμές που είναι μόνη της. Και το σενάριο δε βοηθάει, αφού η Carol Danvers είναι ένας πολύ “άδειος” χαρακτήρας και, νομίζω, δεν έχει την ικανότητα του Robert Downey Jr να κρατήσει μόνη της την ταινία…
Και αυτή η ταινία χρειάζεται κράτημα:
Η χαρακτήρας της Carol είναι ο εξής: είναι γεναία, σαρκαστική, θέλει να κάνει το σωστό και είναι γεννημένη ηγέτης.
Και δεν έχει κανένα ελάττωμα.
Κάτι που σπάει τη φόρμουλα κάθε άλλου χαρακτήρα ως τώρα στο MCU: το συνηθισμένο είναι ένας χαρακτήρας που ξεκινάει απλός άνθρωπος με ελαττώματα και στην πορεία αποκτάει δυνάμεις. Πρέπει όμως να ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους. Ή να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που οι αδυναμίες δημιουργούν.
Οκ, θα παραδεχτώ ότι και στο Black Panther o πρωταγωνιστής μου είχε φανεί λίγο αδιάφορος επειδή δεν είχε ελαττώματα. Είχε όμως έναν κακό που κρατούσε όλη την ταινία πάνω του. Και το χαρακτηριστικό του Black Panther που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους χαρακτήρες του MCU είναι η σοφία του και η ικανότητά του να αναγνωρίζει και να διορθώνει τα λάθη τα δικά του και των γύρω του.
Η Captain Marvel όχι.
(ακολουθούν ελαφρά spoiler)
Η Captain Marvel ξεκινάει ισοδύναμη με τους αντιπάλους της, έχει μέσα της μία απίστευτη δύναμη και πρόκλησή της είναι να ξεπεράσει τους περιορισμούς που της βάζει το περιβάλλον της. Που, όπως καταλάβατε αντιπροσωπεύει τον σεξισμό που αντιμετωπίζει ως γυναίκα.
Με άλλα λόγια η ταινία λειτουργεί ως φεμινιστική αλληγορία, αλλά εντάσσεται πολύ καλά στην πλοκή και ποτέ δεν σταματάει για να κάνει κήρυγμα.
Αυτό έχει εξοργίσει πολλούς συντηρητικούς και αντιπάλους της πολιτικής ορθότητας. Το οποίο είναι λίγο αστείο αν σκεφτεί κανείς ότι στο Batman Returns του 1992 οι μισές σκηνές της Catwoman είναι φεμινιστική αποδόμηση των μάτσο υπερηρωών και της πατριαρχίας.
Εκεί που για εμένα η ταινία χάνει είναι στην τελική αναμέτρηση: Η Carol βλέπει ένα μοντάζ της καταπίεσης που έχει φάει τόσα χρόνια, την απορρίπτει, καταλήγει πανίσχυρη (σε επίπεδα Θωρ και Χούλκ) εναντίον σε αντιπάλους των Guardians of the Galaxy.
Με άλλα λόγια, σε κάθε σκηνή της ταινίας έχει τον έλεγχο, δεν κινδυνέυει.
Και αυτό σκοτώνει κάθε δράμα. Και αυτό το δράμα, η αίσθηση του κινδύνου που αντιμετωπίζει ο/η εκάστοτε κεντρικός/ή χαρακτήρας είναι αυτό που μας βάζει στο πετσί του/της. Εκεί που περάσαμε όλο το Infinity War με τους χαρακτήρες να παλεύουν με νύχια και με δόντια έναντια σε έναν πανίσχυρο εχθρό
(τέλος με τα ελαφρά σπόιλερ)
Επιγραμματικά
Με άλλα λόγια, ενώ είναι μία ευχάριστη ταινία, η αδύναμη/πανίσχυρη πρωταγωνίστρια κάνει την ταινία αδύναμη.
Και αυτό πονάει, γιατί ενώ μας διαφήμισαν την καταπληκτική πρώτη γυναίκα πρωταγωνίστρια στο MCU (27 χρόνια μετά την Catwoman που λέγαμε παραπάνω και 2 χρόνια μετά τη Wonder Woman) απέτυχαν να μου την κάνουν συμπαθή.
Ίσως να μην είμαι το κοινό που είχαν στο μυαλό τους και ίσως άλλοι και άλλες που θα το δείτε να έχετε διαφορετική γνώμη.
Και το χειρότερο είναι ότι ένα μήνα πριν είδαμε το Alita: Battle Angel που ήταν υπόδειγμα του πώς να φτιάξεις έναν ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ γυναικείο χαρακτήρα σε κομιξοταινία.
Και, σαν tie in, κάνει το μεγαλύτερο φάουλ:
Υπάρχει για να μας βάλει από το πουθενά στην ιστορία ένα νέο χαρακτήρα και το κάνει αλλάζοντας πόλλά πράγματα από το παρελθόν ενός καταξιωμένου σύμπαντος, εξηγώντας μας ότι όλα ξεκινάνε από αυτόν/ή και γιατί είναι καλύτερος/η.
Και στην πορεία δημιουργεί πολλές τρύπες στην ως τώρα πλοκή…
Μπορώ πάντα να ελπίζω ότι στο Endgame οι σκηνοθέτες αδερφοί Russo θα μπορέσουν να διορθώσουν κάποια από τα θέματα της κεντρικής χαρακτήρα (γενικά έχουν καταφέρει να κάνουν κάθε χαρακτήρα της Marvel πολύ καλύτερο στις ταινίες τους).
Αν είστε φανατικοί μαρβελάκηδες, θέλετε να δείτε μία ταινία με γυναίκα υπερήρωα ή να τη σπάσετε στα συντηρητικά τρολ μπορείτε να τη δείτε ευχάριστα.
Δε νομίζω ότι θα χάσετε κάτι από το Avengers: Endgame αν περιμένετε το DVD.
[…] […]