Και οι δύο είναι αγαπημένες ταινίες, που έχουν σαν θέμα τα Χριστούγεννα, αυτό το ξέρουμε όλοι, αλλά αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα τότε μιλάμε ότι είναι η ίδια ταινία.
Και οι δύο έχουν ως θέμα ένα ανώριμο αρσενικό που, εξαιτίας της δυσλειτουργικής του οικογένειας, καταλήγει μόνο του σε ένα έρημο κτήριο τα Χριστούγεννα να προσπαθεί να τα βάλει με αδίστακτους εγκληματίες (που δεν περίμεναν να είναι εκεί), ενώ τούς κρύβεται, τούς κοροϊδεύει ή τούς βάζει παγίδες.
Βέβαια υπάρχουν σημαντικές διαφορές, π.χ. στη μία ταινία ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει τους εγκληματίες με μεθόδους τόσο βάναυσες, που παραβιάζουν τη Συνθήκη της Γενεύης, στην άλλη ο Μπρους Γουίλις απλά χρησιμοποιεί όπλα.
Και μπορεί αυτό αρχικά να ήταν ένα από τα αστεία εκείνα που έπεσε σε μία συνάντηση της συντακτικής ομάδας, αλλά έχει λογική.
Αλλά για αυτό πρέπει να πάμε πίσω στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη του Die Hard, το Predator.
Ναι, αυτό με τον Σβαρτσενέγκερ.
Το Predator είναι κατά βάση μία ταινία σλάσερ, δηλαδή τρόμου με κατά συρροή δολοφόνο, μόνο πως εδώ δεν έχουμε έναν μανιακό που σκοτώνει σχολιαρόπαιδα, αλλά έναν εξωγιήνο που κυνηγάει επίλεκτους μισθοφόρους στη ζούγκλα.
Και δεν προσπαθεί και πολύ να το κρύψει, αν και είναι πολύ εύκολο να δεις τα όπλα, τα μούσκουλα και να πεις “είναι ταινία δράσης”
Το Die Hard κάνει το ίδιο ακριβώς, αλλά το κάνει πολύ καλύτερα.
Θεωρητικά είναι μία καθαρή ταινία δράσης, αλλά σκεφτείτε πώς θα ήταν αν στο μοντάζ κόψουμε τις σκηνές του John McClane.
Τότε θα πάρουμε την εξής ταινία: μία ομάδα από ακτιβιστές καταστρώνουν την τέλεια ληστεία: εισβάλουν στο Χριστουγεννιάτικο πάρτι μίας πολυεθνικής και στήνουν μία ψεύτικη ομηρία για να κλέψουν τα λεφτά της πολυεθνικής.
Όμως κάποιος κρύβεται στο κτήριο του Nakatomi Plaza. Ένας αόρατος δολοφόνος που κρύβεται στον εξαερισμό και τους εξοντώνει έναν προς έναν.
Γνήσια ταινία τρόμου.
Αλλά η συνταγή ήταν τόσο πετυχημένη που στη δεκαετία του 90 είδαμε άπειρες ταινίες που μπορείς να τις περιγράψεις ως “Πολύ Σκληρός για να πεθάνει αλλά σε…”, πχ τον Κιάνου Ριβς με λεωφορείο (Speed), τους Νίκολας Κέτζ και Σον Κόνερι στο Αλκατράζ (The Rock), τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ σε γήπεδο χόκει (Sudden Death), τον Χάρισον Φορντ στο προεδρικό αεροπλάνο (Air Force One) τον Σιλβέστερ Σταλόνε σε βουνό (Cliffhanger) και για να καταλάβετε πόσο πετυχημένο είναι το concept και η μόνη ταινία του Στίβεν Σιγκάλ που βλέπεται (Under Siege).
Κάπου μέσα σε όλες αυτές τις ταινίες μπορείς να βάλεις και το Home Alone. Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος της ταινίας παίζει με την ιδέα ότι “τι θα γινόταν αν ήσουν παιδί και είχες όλο το σπίτι δικό σου” αλλά το δεύτερο μισό (που όλοι θυμόμαστε) ακολουθεί ξεκάθαρα αυτή τη συνταγή, αν και με ξεκάθαρα κωμικό τρόπο.
Στην τελική, αλλιώς είναι να έχεις για κακό τον Σέβερους Σνέιπ και άλλο το ξαδερφάκι μου τον Βϊννυ.
ΥΓ: Και αν μετά από αυτό έχετε περιέργεια να δείτε πώς θα ήταν αν το Home Alone είχε πρωταγωνιστή ένα παιδί που σκοτώνει τρομοκράτες ψάξτε το Playing Dangerous του 1995
