1. Αγγελική Κατσιμάρδου
Από τη στιγμή που αποφασίστηκε το θέμα του επόμενου μήνα, για άκυρη σκηνή σε ταινία ἠ σειρά, δύο ταινίες ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό μου, αλλά καμία σειρά. Παραδόξως, οι σειρές φαίνεται να είναι πιο προσεγμένες, ίσως επειδή δεν έχουν ούτε τον χρόνο να αφιερώσουν, σε ένα 45λεπτο επεισόδιο, αλλά ούτε και το χρήμα για να την κάνουν «επική». Δύο ταινίες, λοιπόν, με σκηνές αξέχαστες, που χαράχτηκαν στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια και που κάθε φορά που τις αναπολώ γελάω πολύ.
Η μία σκηνή ανήκει στην ταινία Το σιδηρούν προσωπείο (The man in the iron mask) του 1998 (ναι, έχουμε κάποια ηλικία!), που, αν ενθυμούμαι καλά, δεν με τρέλανε και ιδιαίτερα, αλλά την παρακολουθήσαμε λόγω των πολύ καλών συμμετοχών σε ηθοποιούς, με Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζέρεμι Άιρονς, Τζον Μάλκοβιτς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Γκάμπριελ Μπερν. Βέβαια, το εξαιρετικό κάστινγκ δεν συνεπάγεται και μια εξαιρετική ταινία – και ειδικά όταν φτάνεις σε κρίσιμη σκηνή και, αντί να σε αφήνει καθηλωμένο, όλη η αίθουσα σείεται από τα γέλια. Η σκηνή προς το τέλος, όπου όλοι οι Σωματοφύλακες ενώνουν τα σπαθιά τους, λένε το γνωστό ποιηματάκι και ξεχύνονται στη μάχη… Μόνο που απέναντι στις λεπίδες τους βρίσκονται μουσκέτα, που ανοίγουν πυρ και αναμένεις το φυσικό επακόλουθο να είναι ο θάνατος των πρωταγωνιστών (άλλωστε, πλησιάζουμε στο τέλος). Αμ, δε! Ο σκηνοθέτης έχει άλλη άποψη (και καλά κάνει) και οι Σωματοφύλακες βγαίνουν όλοι όχι μόνο σώοι, αλλά και χωρίς μια γρατσουνιά. Η σκηνή έμεινε στη συνείδησή μας ως «Οι αλεξίσφαιρες μπέρτες» και ακόμα και σήμερα, όταν μιλάμε για αστείες σκηνές, τη θυμόμαστε και γελάμε.
Η δεύτερη «αγαπημένη» του είδους ταινία, δηλαδή ταινία που μπήκε στο δικό μας πάνθεον «μπούρδας», είναι το Quantum of Solace, η δεύτερη ταινία του Ντάνιελ Κρεγκ ως Τζέιμς Μποντ. Αναφέρομαι στο άνοιγμα της ταινίας και τη γνωστή σκηνή του κυνηγιού στη σκεπή. Καταρχάς θα πρέπει να παραδεχτώ ότι αντιπαθώ τον Ντάνιελ Κρεγκ και τον θεωρώ «πόκερ φέις» ως ηθοποιό και εντελώς ακατάλληλο για Τζέιμς Μποντ. Η συγκεκριμένη σκηνή όμως δεν έχει να κάνει με την ηθοποιία, αλλά την σκηνοθεσία. Βλέπουμε έναν Τζέιμς Μποντ να κυνηγάει τον κακό, να ανεβαίνει σκαλωσιές, να πηδάει, να γκρεμίζει τοίχους, να πέφτει από σκάλες και οροφές, να σκαρφαλώνει, να βουτάει στο κενό, μέχρι να πιάσει και να σκοτώσει τον κακό. Όλα καλά ως εδώ! Κατά τη διάρκεια και μετά την τετράλεπτη αυτή σκηνή δράσης, σηκώνεται σαν κύριος, τινάζει τον γιακά του και φεύγει, χωρίς ένα σκίσιμο ή έναν λεκέ. Εντάξει, τα δέχομαι όλα, γιατί μιλάμε για ταινίες του Τζέιμς Μποντ, γιατί μιλάμε για το ακατόρθωτο, αλλά, ήμαρτον, φορούσε και το «βιονικό» κουστούμι; Από ‘κει και ύστερα, βέβαια, η ταινία πήγε στράφι. Εκείνη η «γελοία» σκηνή μου τη χάλασε όλη.
Φυσικά, οι παραπάνω μπορεί να ήταν ταινίες «μούφες», αλλά αποδείχτηκαν ταινίες της καρδιάς μας όσον αφορά το γέλιο!
2. Μιχάλης Γεωργοστάθης
Άκυρη σκηνή σε σειρά
Ξύνω πληγές, αλλά φαντάζομαι είδατε το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones.
Το μισό μπορεί να μπει άνετα σε όλη την κατηγορία αυτή. Αλλά θα κρατήσω τη σκηνή όπου όλα τα κεφάλια του Westeros μαζεύονται για να αποφασίσουν ποιος θα γίνει ο βασιλιάς.
Αφού λένε τα δικά τους, σηκώνεται ένας των οίκων των κομπάρσων (Tully) και λέει “Σταυρώστε με”.
Η Σάνσα πετάγεται και του λέει: “Θείο, σοβαρέψου, δεν ήμασταν εμείς πρωταγωνιστές οχτώ σεζόν για να μας φας εσύ τον θρόνο”.
Ο μπάρμπας λοιπόν σωπαίνει ντροπιασμένος, παίρνει μία έκφραση χαρακτήρα από indie mumblecore ταινία των αρχών της δεκαετίας. Έπειτα ο γιωτάς της καρδιάς μας, Σαμ, πετάγεται και προτείνει να κάνουνε εκλογές, και εκεί βλέπεις τον Χριστό υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και λες “θα το κάνουν τώρα και θα κλαίμε”. Αλλά οι λόρδοι του Westeros σκάνε στα γέλια, διότι κάποιος έπρεπε να το κάνει…
Μετά ο Τύριον, που για δύο σεζόν έχει χάσει τουλάχιστον 120 μονάδες από το IQ του, λέει κάτι χίπικα και τελικά κάνουν βασιλιά τον Μπραν, και η Σάνσα κηρύσσει την ανεξαρτησία του Βορρά και όλοι λένε “Ok, cool”.
“Και με τον Τζον τι θα κάνουμε;” ρωτάει κάποιος.
“Ό,τι και στην πρώτη σεζόν – θα τον στείλουμε ΕΠΟΠ στα σύνορα”.
“Αφού δεν έχουμε πια σύνορα…”
“Ναι, αλλά πάντα θα έχουμε ΕΠΟΠ…”
Θυμάστε νομίζω ότι κάποτε το GoT ήταν καλογραμμένη σειρά, σωστά;
Άκυρη σκηνή σε ταινία
Εδώ δεν έχουμε κακή άκυρη στιγμή, αλλά άκυρη στιγμή-έπος. Μιλάω φυσικά για το Οδός Μαλχόλλαντ του David Lynch και την απίστευτη σκηνή της δολοφονίας.
Ο εκτελεστής βρίσκεται σε ένα γραφείο και κουβεντιάζει με το θύμα του, μέχρι που το πυροβολεί με σιγαστήρα. Καθαρίζει τα δαχτυλικά αποτυπώματα και το βάζει στο χέρι του, για να φανεί σαν αυτοκτονία.
Δυστυχώς όμως, καθώς το καθαρίζει πατάει τη σκανδάλη και η σφαίρα περνάει τον τοίχο και χτυπάει την υπάλληλο στο δίπλα γραφείο. Ο δολοφόνος αρχίζει να την πνίγει, αλλά παραπατάει σε ένα καλώδιο και πέφτει κάτω. Αρχίζουν να παλεύουν και, μόλις τελικά τη σκοτώσει, ανακαλύπτει ότι τον βλέπει ο καθαριστής. Τον πυροβολεί, και η ηλεκτρική του σκούπα παίρνει μπροστά. Την πυροβολεί και αυτή, και η φωτιά που βγάζει ενεργοποιεί τον συναγερμό πυρασφάλειας…
Σε μία ταινία που είναι ένα πυρετικό όνειρο και έχει μία από τις πιο τρομαχτικές σκηνές του κινηματογράφου, η σουρεαλιστική φάρσα της σκηνής αυτής είναι δέκα φορές πιο αστεία εξαιτίας του πόσο παράταιρη είναι.
Απολαύστε την:
