Αυτό το συμπέρασμα είχα μπαίνοντας στην αίθουσα του σινεμά για να δω το Avengers: Infinity War. Δέκα χρόνια μετά το Iron Man, το ταξίδι προς το πρώτο μεγάλο crossover του MCU έφτασε επιτέλους.
Όταν στο τέλος του Iron Man είδαμε τον Nick Fury στην τελική σκηνή, τότε όλοι νομίζω περιμέναμε τη στιγμή που, για πρώτη φορά, θα βλέπαμε τους Avengers όλους μαζί σε μία ταινία. Και, όταν στη σκηνή μετά τους τίτλους τέλους του Avengers είδαμε το Thanos στο θρόνο του, όλοι ανυπομονούσαμε για τη στιγμή που το Infinity War θα μεταφερόταν στη μεγάλη οθόνη.
To Infinity War ήταν μία μίνι σειρά που εκδόθηκε το 1992 και αποτελεί μία από τις πιο κλασικές ιστορίες του Marvel Universe. Σε αυτό, ο τρελός Τιτάνας Thanos κλέβει τα έξι πετράδια της Αιωνιότητας για να σκοτώσει όλο το σύμπαν.
Στη κινηματογραφική μεταφορά, που η ιστορία χτίζεται τα τελευταία 10 χρόνια, από την ταινία Captain America: The First Avenger, ο Thanos αρχίζει να παίρνει ένα-ένα τα πετράδια της Αιωνιότητας και τα ενώνει στο γάντι του (και είναι πολύ έξυπνο το πώς αφήνει να εννοηθεί το γιατί κάνει το ξαφνικό μπράφ και τα μαζεύει αυτή τη στιγμή και όχι παλιότερα).
Υπάρχουν βέβαια κάποιες αλλαγές, πχ εδώ ο Thanos σκοτώνει το μισό πληθυσμό κάθε πλανήτη που καταλαμβάνει, για να αποφύγει τις συνέπειες του… υπερπληθυσμού. Αυτό δίνει ένα βάθος στον κακό και η όλη ιστορία του τον κάνει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κακούς του MCU (τομέα στον οποίο, κατά γενικό κανόνα, το MCU πάσχει).
Προσωπικά, πήγα στο σινεμά έχοντας επιφυλάξεις για την ταινία, για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι ο τεράστιος αριθμός χαρακτήρων που πρέπει να διαχεριστεί η ταινία και ο δεύτερος ότι, έχοντας οι ήρωες να τα βάλουν με έναν εχθρό με σχεδόν θεϊκές δυνάμεις, είναι δύσκολο να αποδωθεί σωστά ο αγώνας τους.
Το τρέηλερ πάντως φαινόταν εντυπωσιακό:
Τα καταφέρνει το Avengers: Infinity War
Όπως σας έλεγα, αν έχετε δει τις προηγούμενες ταινίες τις Marvel, σίγουρα θα πάτε να δείτε το Infinity War. Και, ευτυχώς για εμάς, οι σκηνοθέτες αδερφοί Russo ξέρουν πώς να αποφύγουν τους σκοπέλους αυτούς.
Όπως και στο Civil War, που διαχειριζόταν ένα πολύ μεγάλο καστ, έτσι κι εδώ όλοι οι χαρακτήρες είναι αυτοί που έχουμε συνηθίσει από τις εκάστοτε ταινίες τους. Είναι υπέροχες οι αλληλεπιδράσεις τους, καθώς η πλοκή εξελίσσεται με σταθερό ρυθμό. Ανάμεσα στις στιγμές που αναπτύσσονται οι χαρακτήρες, έρχονται σκηνές έντονης δράσης, με πολύ και εντυπωσιακό ξύλο, κάτι που θυμίζει πολύ τα υπερηρωικά κόμιξ στα οποία έχει βασιστεί η ταινία και δεν καταλήγει στιγμή βαρετή η ταινία.
Από την άλλη βέβαια, ελάχιστοι από τους ήρωες αναπτύσσονται. Όμως ο χαρακτήρας του Thanos, του αντιπάλου τους, έχει μία πολύ προσεγμένη πορεία, καθώς κινείται προς το σκοπό του. Στην αναζήτησή του, καθώς και στον αγώνα των ηρωών να τον σταματήσουν, υπάρχουν πολλές επικές και δραματικές σκηνές, που διαδέχονται σε σωστά σημεία τα συνηθισμένα αστεία του MCU (καμία σχέση πχ με το Thor: Ragnarok ).
Το ωραίο, επίσης, είναι ότι οι δημιουργοί αποφεύγουν επιτυχημένα να κάνουν τον Thanos παντοδύναμο. Υπάρχουν πολλές στιγμές που οι ήρωες αντιμετωπίζουν στα ίσια και αυτόν και τους ακολούθους τους (μη ξεχνάτε ότι οι Loki, Vision και Doctor Strange κατέχουν ο κάθε ένας και από ένα από τα πετράδια).
Το αποτέλεσμα: το Avengers: Infinity War μία χορταστική ταινία που δύσκολα θα μπορούσε να είχε βγει καλύτερη, αλλά και, αντικειμενικά, όχι η καλύτερη ταινία του MCU για τους λόγους που ανέλυσα πιο νωρίς.
Θα σας έλεγα να πάτε να το δείτε, αλλά, για να δικαιολογήσω τον τίτλο, εμένα περιμένατε να σας το πώ;
[yasr_overall_rating size=”small”]
