Η μεγαλύτερη δοκιμασία είναι μπροστά τους…
Έζησαν το πάθος, πλήρωσαν το τίμημα των επιλογών τους, βίωσαν τον απόλυτο έρωτα και τον πόνο σε όλη του τη διάσταση, παρασύρθηκαν από τα ψέματα και τις ίντριγκες και βυθίστηκαν στα λάθη.
Πριν από πέντε χρόνια o Ανδρέας Λοϊζου και η Λυδία Αποστόλου κατάφεραν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια. Έβαλαν τον έρωτα πάνω από τον εγωισμό και νίκησαν. Αυτή τη φορά η κρίση στη σχέση τους είναι η πιο σοβαρή. Άγνωστοι εχθροί διεκδικούν μερίδιο από την ευτυχία τους και απειλούν να τους καταστρέψουν.
Πόσο γρήγορα σβήνει η φλόγα του πάθους και πόσο εύκολα χάνεται ένας έρωτας που έμοιαζε ανίκητος; Ο Ανδρέας και η Λυδία επιστρέφουν και έχουν να δώσουν τη μεγαλύτερη μάχη για να σώσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν, την αγάπη τους…
Κείμενο: Αγγελική Κατσιμάρδου
Η συνέχεια μιας ιστορίας αγάπης αποτελεί, ίσως, το όνειρο κάθε αναγνώστριας, αφού θέλει να δει την εξέλιξη στην ιστορία και μετά τον έρωτα και τον γάμο. Σπάνια οι συγγραφείς γυρίζουν πίσω στους ήρωές τους και ασχολούνται μαζί τους, αφού θεωρούν ότι ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε στο πρώτο βιβλίο. Η Έλενα Αντωνίου, όμως, αποφάσισε να γυρίσει στο πρώτο της συγγραφικό ζευγάρι και να μας πάει ακόμα παραπέρα. «Μετά τα Δάκρυα του Πάθους», από τις «Εκδόσεις Silk» και ξαναγυρνάμε στα βήματα του Ανδρέα και της Λυδίας.
Παίρνοντας το στα χέρια ου αναρωτιόμουν τι άλλο θα μπορούσα να μας πει αυτό το βιβλίο, για μια σχέση που δοκιμάστηκε τόσο πολύ και νίκησε εχθρούς και τους ίδιους τους χαρακτήρες των ηρώων της. Κι όμως, κάθε βιβλίο έχει την δική του ιστορία και τα δικά του θέματα και διδάγματα. Έτσι έγινε κι εδώ.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο η Έλενα Αντωνίου κατάφερε – και πάλι – να αποτυπώσει πολύ καλά όλα εκείνα τα μικρά, καθημερινά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν πολλά ζευγάρια, και, ενώ έχεις μια ευτυχισμένη ζωή, σε δηλητηριάζουν σιγά σιγά και ύπουλα. Όλα εκείνα τα θέματα, που δεν ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε και πώς να ελιχθούμε. Η κα. Αντωνίου ξέρει να εμβαθύνει πολύ σωστά και καίρια στον ανθρώπινο ψυχισμό – όχι μόνο στον γυναικείο – αλλά και στον αντρικό. Αποτυπώνει εξαιρετικά τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις αντιδράσεις των εραστών, σε κάθε περίπτωση. Είτε στον έρωτα, είτε στον θυμό, είτε στον πόνο, είτε στην ζήλεια. Αποτυπώνει όλους εκείνους τους σκοπέλους, που προσπαθεί το ζευγάρι να αποφύγει, να ξεχάσει, να διαγράψει, αλλά δεν μπορεί και που, τελικά, μπορούν να στοιχίσουν μια σχέση.
Σε αυτό το βιβλίο νομίζω ένα θα μπορούσε να είναι το κεντρικό νόημα: Η αυτοπεποίθηση. Οι ήρωες είναι δυναμικοί, πετυχημένοι, ερωτευμένοι, έχουν μια αγαπημένη οικογένεια και, λογικά, θα έπρεπε να είναι και ευτυχισμένοι. Κι όμως, ίσως η έλλειψη ή υπερβολική αυτοπεποίθησης να τους κρατάει πίσω. Η αυτοπεποίθηση ότι ξέρουν τον εαυτό τους, ξέρουν τον σύντροφό τους και άρα ξέρουν τα συναισθήματά τους. Η λέξη κλειδί όμως είναι το «δεδομένο». Τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο και κάθε σχέση θέλει συνεχή προσπάθεια και δουλειά. Κάτι που ο Ανδρέας και η Λυδία φάνηκε να ξεχνάνε.
Ουσιαστικά, για εμένα ο Ανδρέας δεν μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες ως προς το «κυρίαρχο αρσενικό» και την δυναμική γυναίκα. Ενώ σέβεται και αγαπάει την Λυδία και αναγνωρίζει την «ανωτερότητά» της, δεν μπορεί να αποβάλλει το αρσενικό ένστικτο του «κυνηγού», που αυτός φροντίζει και προστατεύει την αγέλη-οικογένεια και άρα πρέπει αυτός να βρει τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Οι δυνατοί και ανεξάρτητοι άνθρωποι προκαλούν φόβο και, ίσως, ο Ανδρέας να μην μπορεί να διαχειριστεί τόσο καλά ένα τέτοιον χαρακτήρα και, μοιραία, βάζει στο περιθώριο την Λυδία. Λάθος τεράστιο, που θα του κοστίσει ακριβά.
Θα προχωρήσω την κριτική μου κάνοντας κάποιες, μικρές αποκαλύψεις για το βιβλίο, που δεν θεωρώ ότι θα φανερώσουν την ιστορία στον θεατή, αλλά αντίθετα πιστεύω ότι θα τον «ιντριγκάρουν» περισσότερο. Όπως είναι φυσικό και σύνηθες σε μια σχέση γάμου, που αρχίζει και ταλαντεύεται, υπάρχει και η «πέτρα του σκανδάλου». Στην παρούσα φάση έχουμε την παρουσία μιας άλλης γυναίκας, που προσπαθεί να μπει ανάμεσα στο ζευγάρι και που – αρκετές φορές μέσα στο βιβλίο – μας λέει κάτι πολύ σωστό… ότι ο τρίτους χώνεται μόνο όπου του δώσουν χώρο.
Η Λίνα, λοιπόν, είναι μια έξυπνη, καλλιεργημένη και όμορφη γυναίκα, που όλα αυτά τα ξεχνάει και ξεπουλάει εύκολα τον εαυτό της. Αποφασίσει να παίξει τον ρόλο της «άλλης γυναίκας», ένας ρόλος που θεωρείται απαράδεκτος και κατακριτέος. Η Λίνα μου γέννησε πολλά και αντιφατικά συναισθήματα και με έκανε να αναρωτηθώ το κατά πόσο τυφλώνει ο έρωτας, εάν οι δυνατοί άνθρωποι τυφλώνονται και εάν είναι αυτός πραγματικός έρωτας. Κατά πόσο είναι δυνατό οι άνθρωποι με έλλειψη αυτοεκτίμησης, που δεν αγαπούν πρώτα τον εαυτό τους, εάν μπορούν να αγαπήσουν τους άλλους και να γίνουν πιόνια.
Η Έλενα είναι συνεπής με τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου. Οι ήρωές της εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια λάθη και να ξεχνάνε τα προβλήματα που κόντεψαν να τους καταστρέψουν στο παρελθόν. Τα μυστικά και η έλλειψη επικοινωνίας ήταν οι λόγοι που τους διέλυσαν την σχέση, τα μυστικά και η έλλειψη επικοινωνίας είναι αυτά που δημιουργούν όλα τους τα προβλήματα και σήμερα. Για κάποιο λόγο και ο Ανδρέας και η Λυδία δεν έμαθαν από τα λάθη τους και συνεχίζουν να τα επαναλαμβάνουν, πεισματικά.
Οι περιφερειακή χαρακτήρες κρατούν και πάλι την στάση του παρελθόντος με τον Μάρκο (πατέρα της Λυδίας) και την Αριάδνη (πεθερά της Λυδίας) να ξεχωρίζουν και αυτή τη φορά. Η Αριάδνη, βέβαια, κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό της και να χτυπήσει κόκκινο, αλλά, μερικές φορές, οι άνθρωποι που δεν έχουν μέτρο πρέπει να το χάνουν για να συνέρχονται. Η Έλενα Αντωνίου, σε κάθε περίπτωση, μας έδωσε μια γλαφυρή έκδοση της «Ελληνίδας μάνας» και πεθεράς και μας έκανε και μια μικρή «αντιπαράθεση» θα μπορούσαμε να πούμε της κλασικής μάνας με την σύγχρονη μάνα, που δεν θέλει να επαναλάβει συμπεριφορές και αντιλήψεις του παρελθόντος, μέσα από τα χείλη της Λυδίας.
Η Έλενα Αντωνίου γράφει δυναμικούς χαρακτήρες, αλλά και σύμφωνους με τον δικό της χαρακτήρα. Δεν είναι άγριοι και ανάλγητοι, είναι δυνατοί, με αντοχή, αλλά και με ευαισθησίες.
Το βιβλίο ασχολείται και με πολλά κοινωνικά θέματα, όπως της υιοθεσίας από ομοφυλοφιλικά ζευγάρια και της παρένθετης μητέρας, δευτερευόντως βέβαια, αλλά τα κοινωνικά φαινόμενα και μηνύματα είναι παρόντα.
Η πένα της εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερη και δυνατή και να μας μεταφέρει μέσα στην ιστορία. Ο αναγνώστης ζει τα γεγονότα και ταυτίζεται με τους ήρωες, ήρωες που τείνουν να είναι αληθινοί, δικοί του, καθημερινοί άνθρωποι και τον κάνουν να τους αναγνωρίζει και να ταυτίζεται μαζί τους. Πένα πλούσια σε συναισθήματα, μηνύματα και αγάπη για τους χαρακτήρες και τους αναγνώστες της.
[yasr_overall_rating]
