Ένα εικοσάχρονο κορίτσι σωριάζεται νεκρό την ώρα που δουλεύει. Κανένας δεν μπορεί να βρει την αιτία. Ο Άρης, ο αγαπημένος της, απελπισμένος, υπόσχεται να ανακαλύψει ποιος ευθύνεται για τον θάνατό της. Δίπλα του στέκεται η μητέρα του, η Γαλάτεια, διάσημη συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων. Εκείνη κάνει την υπέρβαση και αποφασίζει να εμπλακεί σε μια ιστορία ανώτερη από τις δυνάμεις της. Οι ιατροδικαστικές γνωματεύσεις δε ρίχνουν κανένα φως και όλες οι έρευνες οδηγούν στο μηδέν. Η Γαλάτεια δεν ξέρει αν υπάρχει καν δολοφόνος ή αν όλα όσα υποψιάζεται ο γιος της και η μητέρα της κοπέλας ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Στο μέλλον, και με όσα θα αποκαλυφθούν, θα ευχόταν να ήταν έτσι…
Κείμενο: Αγγελική Κατσιμάρδου
Είσαι στη δεύτερη σελίδα ενός βιβλίου και κλαις με λυγμούς. Ξέρεις ήδη ότι αυτό το βιβλίο θα σε συνεπάρει, θα σε καθηλώσει και θα σε επηρεάσει βαθύτατα. Σταμάτησα να διαβάζω, για να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου να συνέλθει. Η Λένα Μαντά, με το νέο της βιβλίο «Η εκδίκηση των αγγέλων», επέστρεψε στο αστυνομικό στοιχείο του βιβλίου «Τα Πέντε κλειδιά», μετά το εξαιρετικό, αλλά κοινωνικό, «Μια συγγνώμη για το τέλος».
Δεν ξέρω εάν το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα αστυνομικό με αποχρώσεις αισθηματικού και κοινωνικού ή ένα αισθηματικό βιβλίο με αποχρώσεις αστυνομικού και κοινωνικού. Η ηρωίδα μας είναι μια συγγραφέας, που γράφει αποκλειστικά ‘ροζ’ λογοτεχνία, όπως η ίδια το διακωμωδεί και το αναφέρει συχνά πυκνά, γι’ αυτό και επέλεξε για εξώφυλλο του βιβλίου της το ροζ. Η κυρία Μαντά όμως επέλεξε αυτό του ανοιχτού καφέ – και καλά έκανε – καθώς το βιβλίο της είναι πιο ανθρώπινο και πιο γήινο.
Ίσως η κυρία Μαντά να ήθελε να «παίξει» λίγο με τη γενική άποψη που επικρατεί, ότι η ίδια γράφει πιο «ελαφριά» λογοτεχνία και έβαλε την ηρωίδα της να μιλήσει εκ μέρους της. Καταφέρνοντας, εντελώς απενοχοποιημένα, να υπερασπιστεί αυτόν τον τίτλο που της προσδίδουν. Εγώ, από την άλλη, έχω μια διαφορετική άποψη και δεν θεωρώ ότι υπάρχει «βαριά» και «ελαφριά» λογοτεχνία, αλλά βιβλία για όλες τις ώρες και όλα τα γούστα. Η κυρία Μαντά, σε κάθε περίπτωση, είναι μια εξαιρετική συγγραφέας και καλή γνώστρια και χειρίστρια της γλώσσας, που ξέρει να μπάζει τον αναγνώστη στην πλοκή των βιβλίων της και να τον ταυτίζει με τους ήρωές της.
Ο διάλογος μητέρας και κόρης στην κουζίνα, κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, για τις αλήθειες της ζωής, τις αποφάσεις, την πορεία που θα πρέπει να επιλέξει ένα ζευγάρι, την ψυχή και το μυαλό είναι ό,τι πιο αυθεντικό, πηγαίο και καταλυτικό που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Τα μυθιστορήματα με τη μεγαλύτερη φιλοσοφική διάθεση, είναι αυτά που έχουν αστυνομική χροιά. Προσφέρονται για ξεγύμνωμα ψυχής, ανάλυση χαρακτήρων, πράξεων, διαθέσεων, γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι πιο ανοιχτός και αληθινός από την ώρα που φοβάται, θυμώνει ή κινδυνεύει. Εκεί δείχνει και τον πραγματικό του χαρακτήρα.
Στο βιβλίο της αναφέρει και άλλη μια λανθασμένη άποψη που επικρατεί. Ασχολήθηκε και σχεδόν κατέρριψε τον μύθο ότι τα «ροζ» βιβλία τα διαβάζουν μόνο γυναίκες, αφού έβαλε δύο αντρικούς χαρακτήρες να δηλώνουν λάτρεις των βιβλίων της ηρωίδας. Καταρρίπτει έτσι στερεότυπα χρόνων, που θέλουν τους άντρες να διαβάζουν μόνο αστυνομικά βιβλία και της γυναίκες αισθηματικά.
Το ίδιο το βιβλίο τώρα έχει μια «μυρωδιά» από Σέρλοκ Χολμς. Η ηρωίδα ονομάζει τον εαυτό της έτσι χαριτολογώντας, όταν αναλαμβάνει να διαλευκάνει το έγκλημα και προσδίδει πολλά από τα χαρακτηριστικά του διάσημου ήρωα στον εαυτό της, με πρώτο και καλλίτερο την ανάλυση χαρακτήρων, πράξεων και την προσεκτική παρατήρηση των άλλων ηρώων του βιβλίου. Ίσως τελικά, όντως, οι συγγραφείς να αποτελούν μια πιο ιδιαίτερη «φυλή» από εμάς τους υπόλοιπους, που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με διαφορετικά μάτια. Ίσως, όντως, να παρατηρούν, να αναλύουν, να εμβαθύνουν σε λέξεις, πράξεις, γεγονότα, κινήσεις και να βλέπουν κάτω από την επιφάνεια. Ίσως…
Από την αρχή το βιβλίο σε βάζει σε έναν κύκλο αμφιβολιών. Είναι ή δεν είναι φόνος; Και από εκεί και ύστερα, βήμα-βήμα, αρχίζει να ξεδιπλώνει την ιστορία, όσο μπλέκει τους χαρακτήρες και τον αναγνώστη. Κάθε φορά, σε κάθε σελίδα, δίνει όσα η ίδια θεωρεί ότι πρέπει να δώσει με μαεστρία, την οποία απέδειξε σε προηγούμενο βιβλίο της και αφήνει την φαντασία μας να οργιάζει.
Για εμένα, το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι ίσως το ότι δε φοβάται να «λερώσει» την ηρωίδα και να φτάσει στην απόδοση της δικαιοσύνης. Άλλωστε, δεν είναι μόνο η δικαιοσύνη των ζωντανών, και οι νεκροί αξίζουν δικαίωση και σ’ αυτό το βιβλίο «τεθνεώτες δεδικαίωνται»!
Η κυρία Μαντά έγραψε ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα με πολλές αποχρώσεις και μας κέρδισε, για ακόμη μια φορά.
Βρείτε το βιβλίο εδώ: https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1003463/h-ekdikhsh-twn-aggelwn?network=google&gclid=CNHBgJ2Ovs0CFQo6GwoduVsNdA
[yasr_overall_rating]
