Σκοτεινή Κληρονομιά του Γιώργου Αγγελίδη
Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια: Χρύσα Βασιλείου
«Πόσο συχνά μοιάζει το παρελθόν με παζλ από το οποίο λείπουν τα πιο καίρια κομμάτια».
John Banville – Αρχαίο Φως
/s3.gy.digital{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2Fklapsinakis_gr{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2Fuploads{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2Fasset{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2Fdata{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2F128597{8cb56917d2d05c981d22089ee7ecc3b039992e511e8442cb1b8a3c18446dca17}2F257.523_1.jpg)
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αντικειμενική αλήθεια και την υποκειμενική πραγματικότητα; Αυτό το ερώτημα μοιάζει να ταλανίζει τον Γιώργο Αγγελίδη στο νέο του βιβλίο Σκοτεινή Κληρονομιά, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell. Όμως, διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ιστορία, νομίζω πως δεν αξίζει να ασχοληθούμε με την πλοκή ή τα ερωτήματα που μας γεννά η υπόθεσή της.
Βρισκόμαστε κάπου στο σήμερα σε ένα νησί, όπου κατά τη διάρκεια εργασιών για την ανέγερση ενός ξενοδοχείου ανακαλύπτεται ένα μουμιοποιημένο πτώμα, το οποίο θυμίζει άγγελο. Οι ψίθυροι ξεκινούν στην μικρή κοινωνία και όλα τα στόματα αναφέρονται στην Κυρά των Αγγέλων, το καθολικό μοναστήρι που καθόρισε την μοίρα των μοναχών που το κατοικούσαν. Ταξιδεύουμε πίσω στο 1940, όπου η ορφανή Άννα βρίσκει καταφύγιο και μια νέα οικογένεια στην Κυρά των Αγγέλων, και λίγο αργότερα συναντάμε την Έμμα, στην οποία το 1996 κληροδοτήθηκε το μοναστήρι, κάνοντάς τη να ελπίζει σε μια νέα, φωτεινή αρχή μαζί με την κόρη της.
Έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του κυρίου Αγγελίδη, μπορώ να πω με σιγουριά πως ξέρει να γράφει τις πιο κινηματογραφικές και εντυπωσιακές εισαγωγές. Ίσως είναι μια συνειδητή πράξη, καθώς πλέον θα το χαρακτήριζα και ως συγγραφικό του μοτίβο, όμως είναι μια αλήθεια. Διαβάζοντας τις δύο πρώτες σελίδες ενός βιβλίου του, είσαι ανίκανος να το αφήσεις πριν μάθεις τη συνέχεια. Έτσι συμβαίνει και με τη Σκοτεινή Κληρονομιά.
Ο συγγραφέας μάς βουτάει από την αρχή στα βαθιά, δημιουργώντας ένα μοναδικό ψυχολογικό θρίλερ. Χτίζει προσεκτικά τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, το μυστήριο, βάζει τη σωστή δόση περιπέτειας κι αγωνίας και δίνει στον αναγνώστη όλα όσα χρειάζεται. Μέσω των αναδρομικών αφηγήσεων και της πρωτοπρόσωπης γραφής, στήνοντας σχεδόν θεατρικά τους ήρωές του απέναντι στον αναγνώστη, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να ισορροπήσει άριστα ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία. Τίποτα απ’ όσα διαβάζεις δεν είναι αληθινά, όμως όλα έχουν συμβεί. Όπως ακριβώς βιώνουν κάθε στιγμή μέσα στο μοναστήρι και οι λογοτεχνικοί μας ήρωες. Ή μήπως αυτό είναι ένα ακόμα εύρημα του συγγραφέα;
Ομολογώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο με προβλημάτισε αρκετά. Σίγουρα είναι άρτιο και εκνευριστικά καλογραμμένο. Σαν εκείνα τα τετράδια των εκθέσεων των οποίων οι σελίδες είναι πεντακάθαρες και όλα τα γράμματα απαράλλακτα. Δεν ξεφεύγει τίποτα. Έτσι είναι και το βιβλίο του Γιώργου Αγγελίδη. Όλα έχουν μετρηθεί και τοποθετηθεί σωστά. Δεν υπάρχουν μουντζούρες. Είναι η τέλεια ιστορία, γραμμένη με εξαιρετική τεχνική και ζηλευτό λεξιλόγιο. Οι περιγραφές ισορροπούν με τους διαλόγους, οι λέξεις χρησιμοποιούνται σωστά, η ατμόσφαιρα σε κάνει να καρδιοχτυπάς. Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και μνημονεύεται για τη λογοτεχνικότητά του. Όμως, όπως ανέφερα και στην αρχή, διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ιστορία δεν θεωρώ πως αξίζει να ασχοληθείς με την πλοκή, όσο άρτια κι αν είναι. Γιατί η αρτιότητα δεν συμπεριλαμβάνει πάντα ψυχή. Κάποιες φορές, χρειάζεται ένα τετράδιο να έχει και μουντζούρες.
Τότε γιατί μου ήταν αδύνατο να διαβάσω αυτό το βιβλίο βράδυ, μόνη μου; Γιατί το διάβασα τρεις φορές και κάθε φορά έκλαιγα; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να το θυμάμαι;
Η Σκοτεινή Κληρονομιά είναι πάνω απ’ όλα οι ήρωές της, τα ψυχογραφήματά τους και ο τρόπος που αυτά έχουν δομηθεί. Κάθε σκέψη τους, κάθε πράξη και κίνησή τους έχουν λόγο και αλήθεια. Όσο μετρημένη και ισορροπημένη είναι η επιφάνεια της ιστορίας, μέσω της πλοκής και των πολλαπλών ανατροπών, τόσο γεμάτα αντάρα και μουντζούρες είναι τα ψυχολογικά προφίλ των χαρακτήρων, όσο διεισδύουμε σε αυτά. Ο συγγραφέας χτίζει εξαιρετικά ψυχογραφήματα και επιλέγει να θέσει τα πιο καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα μέσω αυτών. Έχει επίσης απίστευτο ενδιαφέρον το πώς χρησιμοποιείται ο χώρος για να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε στους χαρακτήρες. Σαν να έχουν και τα ντουβάρια ψυχή. Ως αναγνώστες, βρίσκουμε κομμάτια μας διάσπαρτα μέσα στους ήρωες. Τίποτα δεν είναι μόνο φως, ούτε μόνο σκοτάδι. Όλα εξηγούνται, όλα έχουν λόγο, όλα έχουν ουσία. Όλα είναι ανθρώπινα και έχουν μιλιά. Χρειάζεται να είσαι προσεκτικός αναγνώστης, με ανοιχτή καρδιά, για να συνειδητοποιήσεις πως το πραγματικό θρίλερ σε αυτό το βιβλίο είναι η αλήθεια που βλέπεις στον καθρέφτη σου.
Θα τολμήσω να εκφράσω δύο πιστεύω μου. Καταρχάς, θεωρώ πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το κατατάξεις έτσι απλά σε ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Σου δίνει μια ελευθερία, αρκεί να την αρπάξεις. Ίσως είναι αστυνομικό, ίσως ψυχολογικό θρίλερ, ίσως ανήκει στο είδος του μαγικού ρεαλισμού, ίσως είναι ένας μονόλογος, ίσως τα γράφω όλα αυτά σε μια προσπάθειά μου να αποφύγω τα σπόιλερ. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά που το διαβάζεις, κατανοείς διαφορετικά πράγματα για την ιστορία και για τον εαυτό σου. Δεύτερον, νομίζω πως ο συγγραφέας θέλει απλώς να παίξει με τον αναγνώστη. Του δίνει όλα τα δεδομένα μετρημένα, προσεκτικά αριθμημένα, χωρίς τίποτα το περιττό. Του προσφέρει τους άρτια γραμμένους ήρωες, συνδυάζοντάς τους με το ζοφερό τοπίο και τη φωτεινή προσδοκία της αλλαγής. Χρησιμοποιεί την αλληγορία και τους συμβολισμούς που μπορεί να φέρει στο μυαλό η ιστορική στιγμή, ο τόπος, τα αντικείμενα, οι ιδιότητες. Άλλωστε, και μόνο η επιλογή ενός μοναστηριού ως τόπος δράσης της πλοκής είναι αρκετό για να έχουμε ένα σημείο αναφοράς. Έπειτα αφήνει το παιχνίδι να εξελιχθεί, με εκείνον να παρατηρεί.
Πιστεύω πως ο Γιώργος Αγγελίδης έγραψε τη Σκοτεινή Κληρονομιά για να μας φέρει αντιμέτωπους με τη δική μας κληρονομιά. Με τα στερεότυπα και τα τις πεποιθήσεις μας. Με τις προκαταλήψεις που θεωρούμε πως έχουμε αφήσει πίσω μας. Με τα όσα πράττουμε όταν δεν μας βλέπει κανείς. Με τη ψευδαίσθηση της αυτογνωσίας. Με την καθημερινή μας πάλη ανάμεσα στο σκοτάδι που κληρονομήσαμε και στο φως που προσπαθούμε να κληροδοτήσουμε.
Ο Γιώργος Αγγελίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία με ειδίκευση στη Λογοτεχνία και τον Πολιτισμό. Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα του Πολιτισμού και του Κινηματογράφου. Η τριλογία fantasy Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού (2015-2017) ήταν το πρώτο του λογοτεχνικό έργο. Το 2017, υπέγραψε το σενάριο της δημοφιλούς παράστασης Δικός Σου, η οποία απέσπασε το βραβείο κοινού στα 6α Queer Theater Awards. Το 2018, το μικρού μήκους σενάριό του Cicada εκδόθηκε στο Χόλιγουντ και απέσπασε σειρά βραβείων και διακρίσεων (Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου Μικρού Μήκους και Βραβείο Courage & Fortitude στο Fresh Voices Screenplay Competition 2018-2019, Επίσημη Επιλογή στο Orlando Film Festival 2019 κ.ά.). Το 2020 εκδόθηκε στο Λος Άντζελες το σενάριό του Stigma, ενώ κυκλοφόρησε online η ταινία μικρού μήκους Morosis. Έχει συμμετάσχει σε πληθώρα λογοτεχνικών συλλογών. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνικών βιβλίων και παιδικών τηλεοπτικών σειρών και ως επιμελητής στον ιστότοπο Will o’Wisps. Συνεργάζεται εθελοντικά με τη θεατρική και κινηματογραφική ομάδα της Κιβωτού του Κόσμου.
Επικοινωνία με τον συγγραφέα:
