Δεν περίμενα και πολλά από την κινηματογραφική μεταφορά του Venom.
Και δεν φταίει μόνο το ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Το μεγάλο θέμα που (για εμένα) είχε η ταινία, είναι ότι ο πρωταγωνιστής έχει στα κόμιξ ένα τεράστιο origin story (από το 1985, που ο Spider-man φόρεσε το symbiote στο Secret Wars -το παλιό το ορθόδοξο, όχι αυτό του 2016 που κυκλοφορεί και στα ελληνικά- μέχρι το 1989 που πρωτοεμφανίζεται ο Venom) που στηρίζεται σε έναν χαρακτήρα που θα απουσιάζει από την ταινία αυτή.
Την πρώτη φορά που τον είδαμε στη μεγάλη οθόνη, το αποτέλεσμα ήταν…
εμ….
Οι πρώτες κριτικές για την ταινία κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές ήταν. Με βαθμολογία 30{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} στο Rotten Tomatoes και πολλές κακές κριτικές στα social media (πολλές από τις οποίες ήταν από φαν της Lady Gaga επειδή ίντερνετς), όλα έδειχναν ότι η ταινία ήταν πατάτα από τις λίγες.
Οι κριτικές όμως του κοινού που είδε την ταινία ήταν ενθουσιώδεις.
Γιατί το Venom είναι κακή ταινία
Το πρώτο μισάωρο που είδα την ταινία στο σινεμά είχα έτοιμη την κριτική-θάψιμο: η ταινία του Venom ήταν βγαλμένη από τη δεκαετία των ’00s.
Κακό σενάριο, γεμάτο βολικές συμπτώσεις και τρύπες, ενώ τονικά ήταν ασυνεπές, τραβούσε πολύ σε διάρκεια χωρίς να γίνεται τίποτα, τα ειδικά εφέ ήταν αδιάφορα, όλα θύμιζαν ταινίες όπως Daredevil, Ghost Rider και Fantastic Four.
Και υπάρχει και αυτή η σκηνή που με έκανε να θυμηθώ τον Spawn. Και αυτό δεν είναι ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ καλή είδηση…
Διάολε, μέχρι και ο κακός ήταν ένας Ινδός Elon Musk – πότε ήταν η τελευταία φορά που ο κακός σε ταινία της δεκαετίας μας δεν ήταν λευκός άντρας;
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, βέβαια. Το ίδιο πρόβλημα είχα και με το X-men: Apocalypse – που ήταν καλή ταινία μεν, αλλά ζούμε σε μία εποχή που τα Marvel Studios βγάζουν πολύ καλές ταινίες, όπως το Ant-man and the wasp, και ο υποφαινόμενος δεν γράφει κριτική γιατί “meh, δεν ήταν υπερτελειοκαταπληκτικοφανταστική”.
Με άλλα λόγια, στο κεφάλι μου υπήρχε ήδη ένας όχλος που ήθελε να λιντσάρει τα όσα έβλεπε.
Αλλά υπήρχε και ένα μικρό παιδάκι που, διστακτικά, έκανε “μα, κύριε…”
Το Venom ήταν από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που είδα φέτος
Υπάρχει ένα και μόνο πράγμα που σώζει την ταινία: Ο Tom Hardy.
Ο χαρακτήρας του Eddie Brock, του πρωταγωνιστή, είναι ταυτόχρονα συμπαθητικός και 1000{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} κρετίνος. Ξεκινάει σαν μάχιμος δημοσιογράφος που, με μία μόνο συνέντευξη, καταστρέφει την καριέρα του και τον αρραβώνα του. Για μεγάλο μέρος της ταινίας περιφέρεται με την αποτυχία του, μέχρι που δένεται με ένα εξωγήινο συμβιωτικό ον και από εκεί και μετά αρχίζει η περιπέτειά του – η περιπέτεια ενός απλού ανθρώπου που ελέγχεται από έναν παρασιτικό οργανισμό από το διάστημα.
Που τρώει κεφάλια.
Με ένα πολύ, πολύ, πολύ κακό σενάριο.
Άλλοι ηθοποιοί θα περίμεναν να τελειώσει το μαρτύριό τους και να ξεχαστεί για πάντα η ταινία στην οποία δέχτηκαν να παίξουν.
Όχι όμως ο Tom Hardy.
Κάθε, μα κάθε, μα κάθε σκηνή που ο Eddie Brock είναι στην οθόνη, ο πρωταγωνιστής δίνει τον καλύτερο εαυτό του: τονίζει την επιτυχία του, την τραγικότητα της αποτυχίας του, ενώ, όταν πλέον τον καταλαμβάνει το συμβιωτικό παράσιτο, παίζει με μία συνεχή εναλλαγή μανίας, τρόμου και απορίας.
Στη μεγάλη καταδίωξη -που έρχεται κάπου στη μέση της ταινίας-, ενώ άλλοι ηθοποιοί ίσως να προσπαθούσαν να το παίξουν σοβαροί, ο Eddie, ελεγχόμενος από το παράσιτο, σχολιάζει πιθανότατα ό,τι θα σκέφτονταν και οι θεατές.
Στις αλληλεπιδράσεις του με την πρώην του, τον κακό της ταινίας αλλά και με το ίδιο το συμβιωτικό (μιλάμε για τρελό bromance εδώ) οι ερμηνείες ξεχωρίζουν. Το γεγονός ότι η ταινία επιλέγει να αγνοήσει μερικές ευκολίες (π.χ. ο νυν της πρώην του είναι άκρως συμπαθητικός χαρακτήρας) βοηθάει επίσης πολύ.
Συμπέρασμα
Μέχρι να πάω να δω το Venom, αγαπημένη μου κακή superhero movie ήταν το Daredevil (αυτό του Άφλεκ), όμως πλέον το Venom το ξεπέρασε με ευκολία.
Δεν είναι καλή ταινία, το επαναλαμβάνω – όμως όχι μόνο το γνωρίζει, αλλά βάζει τα δυνατά της να σε κάνει να μην το προσέξεις. Οι ερμηνείες και οι χαρακτήρες που πλάθουν, η καταδίωξη στη μέση και μερικά καλά αστεία σώζουν την κακή πλοκή, την έλλειψη καινοτομίας και τα μέτρια ειδικά εφέ.
Από το σινεμά βγήκα με ένα πλατύ χαμόγελο – και αυτό είναι που μετράει τελικά σε μία popcorn movie!
Επιμέλεια κειμένου: Χρύσα Βασιλείου
[…] να έχουν ευχάριστα καλές κομιξοταινίες (διάολε, και ευχάριστα κακές ταινίες όπως το Venom δύσκολα τις βρίσκεις πια) παρόλο που ήταν στο καλό […]