Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε την ευκαιρία να δούμε την πρώτη ταινία της Marvel με μαύρο πρωταγωνιστ-
Γκουχ! γκουχ!
Όπως έλεγα λοιπόν, είχαμε την ευκαρία να δούμε τη νέα ταινία του MCU, το Black Panther.
Προσωπικά, όταν ανακοινώθηκε η ταινία είχα πολλές επιφυλάξεις.
Για αρχή, αμφιβάλλω αν έχω διαβάσει ποτέ τεύχος του Black Panther που να ήταν εκτός event και, απ’ ότι είχα διαβάσει, ο χαρακτήρας μού φαινόταν αδιάφορος.
Έπειτα, όσο κι αν η ιδέα ενός κρυμμένου και εξελιγμένου πολιτισμού ‘ευγενών άγριων’ μπορούσε να δουλέψει το 1966, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο τεύχος 52 των ‘Τεσσάρων Φανταστικών‘, αμφέβαλλα σοβαρά ότι θα μπορούσε, εν έτει 2018, να γίνει πιστευτό κάτι τέτοιο.
Τέλος, ήξερα ότι στην πρεμιέρα θα είχαμε κατακλυσμό από σχόλια, όπως αυτό με το οποίο ξεκίνησα το άρθρο. Και, ίσως, όλη η ταινία να ήταν ένα πελώριο “Επιτέλους ένας μαύρος υπερήρωας πρωταγωνιστής!!!”
Φυσικά και άλλαξα γνώμη…
Ύστερα, όμως, όλες μου οι αμφιβολίες κατέρρευσαν η μία μετά την άλλη.
Για αρχή, πήγα και είδα το Civil War. Που, μέχρι σήμερα, είναι η αγαπημένη μου ταινία από το MCU. Εκεί, ανάμεσα σε όλους τους άλλους, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και ο T’Challa, ο Black Panther. Και ήταν από τους χαρακτήρες που μου άρεσαν. Στο ρόλο του είχαν δώσει μία εξαιρετική προσωπικότητα, αυτή του νεαρού ηγέτη που θέλει να σπάσει τον φαύλο κύκλο του παρελθόντος. Παίζει αυτός και ο Ant Man να ήταν οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες στην ταινία.
Μετά, έσκασε το τρέιλερ που ήταν ‘μπόμπα’:
Έπειτα, κάτι μέρες πριν, η αρχισυντάκτρια με ρώτησε πότε θα πάω να δω την ταινία. Περίμενε μάλλον κάποια απάντηση τύπου “διακτινίζομαι τώρα αμέσως στο σινεμά“ και, αν δεν είχα φορτωμένο πρόγραμμα, μάλλον θα το είχα κάνει.
Τελικά, πήγα στην αίθουσα χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Βλέπετε, είχα ακόμα αμφιβολίες για το πώς θα χειρίζονταν το ότι η ταινία ήταν για έναν χαμένο πολιτισμό τεχνολογικά προηγμένων Αφρικανών το 2018.
Θα μας πεις αν το Black Panther ήταν καλή ταινία;
Βεβαίως και ήταν! Άλλη μία επιτυχημένη ταινία του MCU.
Κατ’ αρχάς, αναφορικά με το πρόβλημα της Wakanda. Μία χαμένη ουτοπία στη μέση της Αφρικής. Και η ταινία το χειρίζεται άψογα αυτό.
Βοηθάει πάρα πολύ ότι η ταινία είναι η 18η σε ένα υπερεπιτυχημένο franchise. Και, όπου ο θεατής έχει δει ήδη έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουν Νορβηγοί Θεοί, όπου εξωγήινοι εισβάλουν στη Νέα Υόρκη, όπου υπάρχουν ρακούν που μιλάνε και όπου είναι απόλυτα φυσιολογικό να έχεις φαντασιώσεις με τη Θεία Μέυ…
Ααααχ!
Έτσι, απλά σου πετάει από το πουθενά η Wakanda υπάρχει και deal with it και αυτό δουλεύει άψογα.
Το πρώτο μέρος της ταινίας θυμίζει κατασκοπικό θρίλερ, κάτι σαν τη blacksploitation εκδοχή του Winter Soldier και του Dark Knight, με την Αφροφουτουριστική Wakanda και το Busan της Κορέας να δίνουν έναν cyberpunk τόνο στην ταινία – όμως στα μισά έρχεται η ανατροπή και η πλοκή παίρνει έναν πιο ώριμο, προσωπικό και πολιτικό τόνο. Είναι ίσως η πιο ώριμη ταινία της Marvel, με τον κακό να μην είναι καρικατούρα, και που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά έχει δίκιο. Και αυτό χωρίς να ξεφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς και ευκολίες, ενώ το χιούμορ είναι μαζεμένο.
Η προσέγγιση αυτή, πιο “μικρή” και ανθρώπινη, έρχεται σε αντιδιαστολή με το όλο εξωπραγματικό της Wakanda και έτσι ο θεατής μπορεί να νιώσει πιο κοντά στα όσα γίνονται στην οθόνη. Όμως αυτό γίνεται πάντα βάσει φόρμουλας και, πρακτικά, ξέρεις τι θα γίνει από τη μέση και μετά. Ακόμα κι αν ο κακός είναι εκείνος που ακολουθεί το Ταξίδι του Ήρωα και όχι ο πρωταγωνιστής.
Οπτικά υπάρχουν εντυπωσιακά σκηνικά, αν και οι σκηνές δράσης -σίγουρα καλοφτιαγμένες- δεν με εντυπωσίασαν. Η μουσική όμως είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!
Οι ηθοποιοί είναι όλοι τους ταιριαστοί, με τους Andy Serkis και Danai Gurira να κλέβουν την παράσταση (για εμένα τουλάχιστον). Ενώ οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες Chadwick Boseman ως T’Challa και Michael B. Jordan ως Erik Killmonger αποδίδουν άψογα τους χαρακτήρες τους.
Δυστυχώς όμως, δεν τους βοηθάει το ότι ο ένας είναι αντανάκλαση του άλλου, με τις δυνάμεις τους να είναι τόσο μα τόσο παρόμοιες.
Ποιος είναι ποιος;
Η Μεγάλη Μάχη που περιμένεις σε ένα blockbuster είναι μάλλον αντικλιματική, παρ’ όλη την εξαιρετική σκηνή που την ακολουθεί, που εντυπωσιάζει με τη λιτότητά της.
Όχι, το Black Panther δεν είναι η καλύτερη ταινία της Marvel.
Το Black Panther σε καμία περίπτωση φτάνει το Civil War, το Avengers, το Guardians of the Galaxy, το Winder Soldier ή το Thor Ragnarok (το οποίο, όσο κι αν το έκραξα, ήταν εξαιρετική ταινία σε όλους τους τομείς). Προσωπικά, θα το έβαζα περίπου στο ίδιο επίπεδο με το Doctor Strange, δηλαδή μία καλή ταινία που όμως δεν ξεφεύγει πολύ από την επιτυχημένη φόρμουλα.
Σε κάποιους θεατές σίγουρα θα μιλήσει. Πιθανότατα, όμως, οι περισσότεροι που διαβάζουμε το άρθρο να είμαστε πολύ λευκοί για να μας μιλήσει προσωπικά. Αυτό όμως δεν μειώνει το ότι είναι μία ακόμα επιτυχημένη ταινία σε ένα franchise που δεν έχει στραβοπατήσει (πολύ) ακόμα.
