Ο Deadpool είναι ένας εξαιρετικά απαιτητικός χαρακτήρας. Μπορεί να νομίζετε ότι αρκεί απλά να πετάξεις μερικά meta αστεία και λίγο καρτουνίστικο σφαξίδι, αλλά έχω διαβάσει πολλά εκπληκτικά άσχημα κόμιξ με πρωταγωνιστή τον merc with a mouth.
Αν θες να γράψεις καλό Deadpool πρέπει να ισορροπήσεις τα ελαττώματά του (την αυτολύπηση, την προσπάθειά του να γίνει ήρωας, την ροπή του προς τη βία) με το σουρεαλιστικό του χιούμορ. Κάτι που η πρώτη ταινία κατάφερε να αποδόσει ΤΕΛΕΙΑ.
Όμως, η αλλαγή σκηνοθέτη και το γεγονός ότι η δημιουργική ομάδα έπρεπε να επαναλάβει την επιτυχία μπορούσε να δημιουργήσει ένα τέρας – όχι χειρότερο πάντως από τον Deadpool του Wolverine: Origins…
Πλήρωσα για να το δω στο σινεμά…
Σοβαρά τώρα; Θα μας θάψεις και το Deadpool 2;
Ναι, το ξέρω, αρκετοί διαφώνησαν με τα όσα έγραφα για το Thor: Ragnarok και το The Last Jedi από την άλλη όμως βρήκα θετικά στο Justice League οπότε παίζει να μην είμαι εντελώς ξινός.
Η αλήθεια είναι πως είχα κάποιες αμφιβολίες. Κυρίως για την αλλαγή σκηνοθέτη. Το γεγονός πάντως ότι ο σκηνοθέτης είναι ένας από τους τύπους που σκότωσαν το σκύλο του John Wick εγγυάται ένα πράγμα: η δράση θα είναι καταπληκτική!
Και η δράση είναι εξαίσια. Η ταινία ξεκινάει με μία σειρά απο απολαυστικά μοντάζ όπου η υπερβία εναλλάσσεται με κάφρικα αστεία, για να περάσει σταδιακά σε μία αχρείαστα περίπλοκη ιστορία.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας ζορίστικά λιγάκι, καθώς πολλά από τα αστεία με κούρασαν, σαν οι δημιουργοί να προσπαθούσαν περισσότερο από όσο έπρεπε – και, κατά κάποιο τρόπο, κατέστρεφαν και το δράμα της πλοκής.
Και μετά μπήκε στην ταινία ο Cable.
Αν πριν από τρία χρόνια μου λέγατε ότι θα χαιρόμουν που θα έβλεπα τον Nathan Christopher Charles Askaani’son Dayspring Summers (ναι, όλο αυτό είναι το όνομά του και η προσωπική του ιστορία ακόμα πιο Μεξικάνικη Σαπουνόπερα) σε ταινία θα σας έλεγα ότι δεν πάτε καλά. Και αυτό, επειδή, κατά τη γνώμη μου, ο Cable είναι όσα πήγαν στραβά με τα κόμιξ της δεκαετίας του 90 και ο Deadpool η απόλυτη παρωδία των όσων ο Cable εκπροσωπεί.
Από την άλλη βέβαια, πριν τρία χρόνια έγραφα πόσο καλά o Cable συμπληρώνει τον Deadpool οπότε δεν έπεσα και από τα σύννεφα.
Ο Joss Brolin, μετά από έναν εξαιρετικό Thanos στο Infinity War δίνει και εδώ ρεσιτάλ ως Cable, παίζοντας μία εξαιρετικά απλοποιημένη εκδοχή του χαρακτήρα, που γυρνάει πίσω στο χρόνο για να σκοτώσει τον μεταλλαγμένο που, όταν μεγαλώσει, θα δολοφονήσει την οικογένειά του. Και λέω “απλοποιημένη” γιατί, ενώ είναι ολοφάνερο από τα άπειρα easter eggs ότι οι δημιουργοί έχουν διαβάσει τα πάντα-όλα για τους χαρακτήρες (να καταλάβετε, μπόρεσα να μαντέψω έναν σημαντικό χαρακτήρα που δεν εμφανίζεται στα τρέηλερ επειδή μας είχαν δείξει έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα με τον οποίο πάνε πακέτο στα κόμικ), επιλέγουν να μην μπλέξουν (ακόμα; ) με το ποιος είναι ο Cable και το μέλλον από το οποίο έρχεται και τον όλον αχταρμά που είναι οι X-men των κόμιξ…
Η X-force που είδαμε στο trailer τι έλεγε;
Στο τρέηλερ είδαμε τον Deadpool να σχηματίζει μία ομάδα για να κάνει μία επιχείρηση διάσωσης του μεταλλαγμένου παιδιού που ο Cab- τι λέγαμε για το αχρείαστα μπερδεμένο σενάριο; Αυτό.
Η ομάδα που σχηματίζει είναι στη μέση της ταινίας και ένα από τα πιο διασκεδαστικά κομμάτια της, ιδίως όταν φτάνουμε στη μεγάλη καταδίωξη. Εδώ έχουμε ανατροπές, πολύ γέλιο και ένα cameo έκπληξη (γενικά σκάνε πολλά cameo σε αυτή την ταινία – ίσως για να αναπληρώσουν το ότι ο Stan Lee δεν εμφανίζεται). 
Ιδού μέρος της. Δυστυχώς, ο πραγματικός σταρ (Peter) δεν εμφανίζεται
Έλεγα πριν για δράση, οπότε δε μπορώ παρά να πω ότι την παράσταση κλέβει η Zazie Beetz ως Domino. Η δύναμή της είναι ότι είναι τυχερή (κάτι που ανάθεμα κι αν έχω δει ποτέ σε όσα κόμιξ έχω διαβάσει με αυτή μέσα) και ο ίδιος ο Deadpool σχολιάζει ότι δεν είναι αρκετά κινηματογραφική – μόνο και μόνο για να αποδοθεί τέλεια στην μεγάλη καταδίωξη στη μέση της ταινίας και αρκετά διασκεδαστικά προς το τέλος.
Θα μας πεις τελικά αν το Deadpool 2 ήταν καλή ταινία;
Τα καλύτερα σημεία της ταινίας είναι η X-Force, η καταδίωξη στη μέση καθώς και το πώς ο Deadpool τελικά δένεται με τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας και αποκτά μία δική του οικογένεια.Σε αυτό βοηθάει το πόσο καλά έχουν δουλευτεί όλοι οι χαρακτήρες, με όλους τους να έχουν τις σκηνές που τους αποδίδουν καλύτερα.
Όπως το πρώτο Deadpool ήταν ένα love story (και θα έλεγα ότι ο Wade και η Vanessa είναι με διαφορά το καλύτερο ζευγάρι σε ταινία με υπερήρωες) το Deadpool 2 είναι μία ταινία με θέμα την οικογένεια και, με έναν δικό του τρόπο τα καταφέρνει.
Τα χειρότερα… χμ, αυτό είναι δύσκολο, μιας και όλη η ταινία ήταν διασκεδαστική και έδινε όλα όσα θέλαμε να δούμε από τον Deadpool. Ακόμα και αν παραπονιέμαι για την μπερδεμένη πλοκή, κατανοώ ότι ήταν περισσότερο όχημα για να χωρέσουν ότι ήθελαν να βάλουν μέσα – και κανείς δε θα πάει να δει Deadpool για την πλοκή, ας είμαστε ειλικρινείς.
Όμως αρκετά από τα αστεία έπεφταν συχνά στην παγίδα να τραβούν παραπάνω από όσο έπρεπε και ίσως να στερούν αρκετά από τα όσα η υπόλοιπη ταινία μπορούσε να καταφέρει (ιδίως μετά τους τίτλους της αρχής και σε εκείνη τη σκηνή προς το τέλος). Όχι πως έφυγα παραπονεμένος, αντίθετα, γέλασα αρκετά με τις πολλές πετυχημένες ατάκες που εκτοξεύονται συχνά-πυκνά και με αρκετά από τα gag.
Αν κάνετε το λάθος να φύγετε με το που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους, να ξέρετε ότι θα χάσετε μία επιπλέον σκηνή που αλλάζει κάτι πολύ σημαντικό για την ταινία και συνεχίζει προσφέροντας μία σκηνή που έκανε όλο το σινεμά να χειροκροτάει και να ζητωκραυγάζει σαν τρελό.
Αν σας άρεσε το πρώτο, να δείτε και το δεύτερο.
[yasr_overall_rating]
