Δεν έχω και πολλά να γράψω για το Engdame χωρίς να κάνω spoiler. Όπως και το Infinity War, όσοι είστε φαν του MCU θα πάτε να το δείτε. Αν πάλι δεν είστε… είναι σίγουρα η ταινία που δε θα σας κάνει οπαδούς.
Επειδή είναι ξεκάθαρα η κατάληξη μίας τεράστιας πλοκής που ξεκίνησε με το The Avengers. 11 χρόνια μετά το Iron Man, που ξεκίνησε το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και έναν χρόνο μετά το συγκλονιστικό Infinity War (και το άνευρο αλλά ουσιαστικό για την πλοκή Ant-Man and the Wasp και το παντελώς άχρηστο Captain Marvel – η συγκεκριμένη χαρακτήρας ζήτημα αν είναι πέντε λεπτά σε όλη την ταινία).
Η ταινία ξεκινάει με τους ήρωες παντελώς ηττημένους. Από την πρώτη σκηνή ξεκινάει το δράμα και συνεχίζει μέχρι το τέλος. Η ταινία ξεκινάει αργά. Εξερευνάει τις συνέπειες της ήττας των ηρωών και πώς τη διαχειρίζονται (ή δε μπορούν να ξεπεράσουν). Ναι, υπάρχουν τα αστεία της Μάρβελ, αλλά υπάρχουν για να χτίσουν τους χαρακτήρες και να κάνουν τις δραματικές σκηνές να σε χτυπάνε καλύτερα.
Έπειτα επιστρέφει στο παρελθόν της Μάρβελ, στις ταινίες και τις σειρές που έχουμε δει ως τώρα, με πολλές αναφορές και fanservice. Αλλά και δράμα και ανατροπές.
Για να καταλήξει σε μία συγκλονιστική κορύφωση και έπειτα συνεχίζει, κλείνοντας κάποιες πλοκές που είχαν αφήσει οι προηγούμενες ταινίες αλλά και να ανοίξει νέες πλοκές για την επόμενη φάση του MCU.
Η σκηνοθεσία των αδερφών Ρούσο είναι και αυτή τη φορά εξαιρετική, παίζοντας με τον τόνο της ταινίας, οι ερμηνείες είναι πάλι εξαιρετικές από ηθοποιούς που έχουν γίνει πλέον οι χαρακτήρες που παίζουν.
Και πάντα πιάνει το συναισθηματικό πυρήνα της ιστορίας: στις αστείες σκηνές γελάς, στις επικές θέλεις να ζητωκραυγάσεις, στις λυπητερές βουρκώνεις.
Και ναι, υπάρχουν και σκηνές που θα σας συγκινήσουν. Μόνο ο μονόλογος του Tony Stark που είδατε στο τρέιλερ (και σκάει στα 5 πρώτα λεπτά) σας δίνει μία ιδέα για το τι θα δείτε.
Η ταινία δεν είναι τέλεια. Σε σημεία τραβάει λίγο παραπάνω από όσο χρειάζεται και δε στέκει από μόνη της. Έχοντας όμως χτιστεί σε άλλες εικοσιτόσες ταινίες που έχουν φτιαχτεί για να καταλήξουν σε αυτήν, καταφέρνει να τις ολοκληρώσει με παραπάνω από ικανοποιητικό τρόπο. Ίσως με έναν τρόπο που πρώτη φορά βλέπουμε στον κινηματογράφο, ένα τεράστιο κινηματογραφικό σύμπαν να φτάνει σε μία κατάληξη, και που δύσκολα νομίζω θα ξαναδούμε.
Απλά πάρτε χαρτομάντιλα, θα τα χρειαστείτε…
