Μια Ακαδημία. Πολλή μαγεία. Σκοτεινά μυστικά.
Πέρασα μέσα από ένα βιβλίο, σε έναν κόσμο όπου τα μαγικά πλάσματα θεωρούνται φυσιολογικά. Μου λένε ότι ανήκω σε μια φυλή ανθρώπων προικισμένων να τιθασεύουν τα στοιχεία της ύλης και του νου.
Εγώ, όμως, δεν έχω καμία μαγική δύναμη· ή τουλάχιστον, έτσι πίστευα.
Ανεξιχνίαστες επιθέσεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες και μοχθηρές συνωμοσίες σκεπάζουν τη Νημφαιά Ακαδημία. Η ερώτησή μου είναι μία: Αφού δεν ήμουν μέρος της ιστορίας, γιατί πολλά από αυτά με αφορούν;
Βρέθηκα εδώ για κάποιον λόγο.
Είμαι η Ελίζ Γουάιτ. Είμαι το απαγορευμένο, ο μύθος σας, και θα διεκδικήσω τη θέση μου σε αυτόν τον κόσμο.
Ένα μαγικό βιβλίο. Τέσσερις επικίνδυνες δοκιμασίες. Ένας ξεχασμένος κόσμος.
Πριν λίγο καιρό, έμαθα ότι η οικογένειά μου ήταν ένα ψέμα. Έχασα την καλύτερή μου φίλη και βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν ακόμα θανάσιμο εχθρό. Όλα αυτά μου έδειξαν τι πραγματικά είμαι:
Ένα πιόνι.
Φιλίες δοκιμάζονται, μυστικά ξεσκεπάζονται και νέες μαγικές δυνάμεις κάνουν τη ζωή στη Νημφαιά Ακαδημία πιο επικίνδυνη από ποτέ. Τα Παιχνίδια Μάχης ξεκινούν την κατάλληλη στιγμή για να τραβήξουν την προσοχή από ένα καλά προμελετημένο σχέδιο, που φαίνεται να οδηγεί στα πιο καταχθόνια μονοπάτια.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη.
Είμαι μια Ελεγκάντι. Είμαι αναγκασμένη να εκπληρώνω τα θέλω άλλων, να υπηρετώ. Όμως όχι πια. Θα πάρω πίσω τη ζωή που μου έκλεψαν, όποιες και αν είναι οι συνέπειες.
Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια: Χρύσα Βασιλείου
“People aren’t born good or bad.
Maybe they’re born with tendencies either way, but it’s the way you live your life that matters.”
Cassandra Clare, City of Glass
Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τότε που διάβασα το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Νημφαιά Ακαδημία» της Χριστίνας Ψύλλα και λίγοι μήνες απ’ όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του δεύτερου μέρους. Ομολογώ πως δεν είμαι –με στερεοτυπικούς όρους– η τυπική αναγνώστρια τέτοιων βιβλίων. Η Φλόγα της Ελεγκάντι και η Βασίλισσα του Χρόνου, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πηγή, ανήκουν στο είδος του fantasy dark academia το οποίο, εάν εξαιρέσουμε κάποια συγκεκριμένα tropes της ιστορίας, δεν είναι ακριβώς στις αναγνωστικές μου προτιμήσεις. Οριακά απεχθάνομαι τον εαυτό μου για τη χρήση αυτής της φράσης, όμως αυτή η σκέψη με οδήγησε στο να αναρωτηθώ γιατί μου αρέσει τόσο αυτή η σειρά και γιατί περιμένω με τόση αγωνία την ολοκλήρωση της τριλογίας. Η απάντηση ήρθε όταν σκέφτηκα την ταύτισή μου με έναν συγκεκριμένο ήρωα των βιβλίων. Έναν ήρωα σχεδόν μισητό. Και κάπου εκεί άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι.
Η κεντρική ηρωίδα των βιβλίων είναι η νεαρή Ελίζ, η οποία βιώνει μία δύσκολη οικογενειακή καθημερινότητα. Μια μέρα κατά την οποία αισθάνεται εξαιρετικά δυσλειτουργική τη ζωή της, ένα βιβλίο τη ρουφάει μέσα στις σελίδες του και γίνεται πρωταγωνίστρια της ιστορίας του. Η Ελίζ αρχίζει και φοιτά στη Νημφαιά Ακαδημία και σιγά-σιγά γνωρίζει τον κόσμο της μαγείας, δημιουργεί σχέσεις και δεσμούς με τους ανθρώπους της Ακαδημίας, διακρίνεται, αποκτάει θανάσιμους εχθρούς, καλούς φίλους, ερωτεύεται και φτάνει στην αποκάλυψη της αλήθειας. Ή ίσως και όχι, καθώς έρχεται το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας για να ανατρέψει αρκετές από τις αποκαλύψεις, να φανερώσει τα πραγματικά πρόσωπα των εχθρών και των φίλων της Ελίζ και κυρίως να την ενδυναμώσει. Για εμένα, η πιο εσωτερική ανάγνωση αυτής της ιστορίας, η πιο προσωπική ίσως, αυτή που σίγουρα με κάνει να επιστρέφω συχνά στις σελίδες αυτών των βιβλίων, αφορά την ατομική μας διαδρομή προς την αλήθεια και την ανεξαρτησία.
Τα βιβλία της Χριστίνας Ψύλλα είναι εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία, με τη συγγραφέα να χτίζει έναν απίστευτο κόσμο, ο οποίος είναι κρυμμένος στις απαρχές του καθημερινού ρεαλισμού. Η συγγραφέας με μαεστρία μάς τοποθετεί στη συνθήκη μιας ακαδημίας και γινόμαστε οι ίδιοι μαθητές. Παρακολουθούμε τη ρουτίνα του σχολικού περιβάλλοντος και σιγά-σιγά γνωρίζουμε τον κόσμο, μαζί με την Ελίζ. Εξαιρετικά έξυπνη επιλογή της συγγραφέως. Καθώς η ιστορία προχωράει, νιώθουμε τη σκοτεινιά να μας περικυκλώνει και την Ελίζ να γίνεται πιο δυνατή για να την αντιμετωπίσει. Πολλά μυστικά πλανιούνται στους διαδρόμους της Νημφαιάς Ακαδημίας και στο δεύτερο βιβλίο συνειδητοποιούμε πως τίποτα από όσα έγραψε η συγγραφέας δεν είναι τυχαίο. Κάθε σκηνή, κάθε σελίδα είναι προσεκτικά μελετημένη, ώστε την κατάλληλη στιγμή να βγάλει απόλυτο νόημα.
Σίγουρα η Ελίζ είναι η κεντρική ηρωίδα, αλλά γύρω της υπάρχουν αρκετοί ήρωες οι οποίοι την πλαισιώνουν, είτε με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό. Το σίγουρα είναι πως ο καθένας τους έχει την ιστορία του και τα προσωπικά του όρια και η Χριστίνα Ψύλλα χτίζει αριστοτεχνικά τα ψυχογραφήματά τους. Όλοι τους έχουν το παρελθόν και το παρόν τους. Τους λόγους και τις αιτιάσεις των συμπεριφορών τους. Ο πρωταγωνιστής όμως είναι η Νημφαιά Ακαδημία.
Η κυρία Ψύλλα δημιούργησε έναν περίπλοκο κόσμο φαντασίας, άκρως ρεαλιστικό. Έγραψε με εξαιρετικό τρόπο μια σύγχρονη περιπέτεια, γεμάτη μάχες, διαξιφισμούς, συμμαχίες και έχθρες, μαγεία και ψήγματα παράδοσης. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων της, γνωρίζουμε τη φιλία και τον έρωτα, τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Λατρεύουμε αντιήρωες και καταλήγουμε, ίσως, να μισούμε όσους αγαπήσαμε στην αρχή. Όμως τίποτα από αυτά δεν με έκανε να διακρίνω την ουσία της Νημφαιάς Ακαδημίας, μέχρι που ανακάλυψα τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ιστορίας. Μέχρι που ταυτίστηκα με τον εχθρό.
Παραδοσιακά, η φαντασία ορίζεται πάντα σε σχέση με τον ρεαλισμό. Δηλαδή, το φανταστικό λογοτεχνικό είδος είναι φανταστικό γιατί ορίζεται μέσα από το πρίσμα της ρεαλιστικής πραγματικότητας[1]. Η Χριστίνα Ψύλλα εμπνέεται από την παγκόσμια φανταστική λογοτεχνία, την ελληνική μυθολογία, τις παραδοσιακές λαϊκές αφηγήσεις και δημιουργεί μια ιστορία για την προσωπική διαδρομή προς την ενηλικίωση και την ελευθερία. Προσδίδει στους ήρωές της χαρακτηριστικά με τα οποία όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε. Τους εμπλέκει σε φαντασιακές καταστάσεις, οι οποίες, σε μια δεύτερη ανάγνωση, είναι οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι. Μας βοηθάει, μέσα από τις σελίδες της, να ανακαλύψουμε τις μικρές οικογενειακές ή φιλικές τοξικές συμπεριφορές που έχουμε φυσικοποιήσει ως αποδεκτές. Κρίνει την κατάχρηση εξουσίας και αποδομεί το παραδοσιακό μοντέλο των σχέσεων.
Ο πραγματικός ήρωας των βιβλίων της Ψύλλα είναι ο αναγνώστης που τα διαβάζει, κάτι που μοιάζει σχεδόν δεδομένο εάν σκεφτούμε την αφετηρία της Ελίζ. Η συγγραφέας, χωρίς να κουνήσει το δάχτυλο, βοηθάει τον αναγνώστη της να ανακαλύψει τους δρόμους προς την προσωπική του ανεξαρτησία και άρα την ουσιαστική ενηλικίωσή του. Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη σκηνή μέσα στο δεύτερο βιβλίο, κατά την οποία η ηρωίδα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Η επιλογή της αποτυπώνει, με συμβολικό τρόπο, τις δικές μας καθημερινές επιλογές ανάμεσα στα θέλω μας και στα θέλω των άλλων. Ανάμεσα στην αυτοπραγμάτωσή μας και στα κατασκευασμένα κοινωνικά πρέπει. Και όταν φτάνει η στιγμή της συνειδητοποίησης, μέσα από μια αριστοτεχνικά γραμμένη σκηνή, όταν όλα έχουν φτάσει στο τέλος και πιστεύεις πως δεν έχεις κάτι άλλο να μάθεις, να πράξεις, να ακολουθήσεις, η συγγραφέας σού δείχνει πως είσαι απλώς στην αρχή. Πως πρέπει να σηκωθείς και να πολεμήσεις. Για τη Νημφαιά Ακαδημία, που σε οδήγησε στο να ανακαλύψεις την αληθινή σου ταυτότητα. Γιατί αυτό κάνουν τα βιβλία και οι συγγραφείς όπως η Χριστίνα Ψύλλα. Σε κάνουν να δεις την αλήθεια σου, λέγοντάς σου παραμύθια.
[1] Οικονομοπούλου Βασιλική, Το Φανταστικό στο Πεζογραφικό Έργο για Μεγάλους και Παιδιά της Ευγενίας Φακίνου, Αθήνα, 2010, Πηγή: https://www.didaktorika.gr, Ανακτήθηκε: 11.12.2022
Τα βιβλία θα τα βρείτε εδώ: https://www.pigi.gr/syggrafeas/christina-m-psylla/
