1. Αγγελική Κατσιμάρδου
Ταινία: Τα τελευταία χρόνια, οι σειρές και οι ταινίες με φαντασμαγορικές μάχες και μπόλικα ειδικά εφέ έχουν πάρει τα πάνω τους. Τα οπτικά και τα ηχητικά εφέ δίνουν και παίρνουν και, πολλές φορές, κλέβουν την παράσταση από την ίδια τη σημασία της μάχης και τους χαρακτήρες.
Η ταινία που εμένα με εντυπωσίασε και έμεινε χαραγμένη στην μνήμη μου, είναι αυτή της δεύτερης ταινίας του Άρχοντα των δαχτυλιδιών «Οι δύο πύργοι». Η σκηνή της «Μάχης του Χέλμσντιπ (Battle of HelmsDeep) θεωρείται, πλέον, κλασική στην ιστορία του κινηματογράφου και καθιέρωσε τον Πήτερ Τζάκσον ως κορυφαίο σκηνοθέτη και ειδικό σε τέτοιου είδους ταινίες.
Από τη σκηνή αυτή δεν λείπει απολύτως κανένα στοιχείο, ώστε να μη θεωρείται επική. Ειδικά εφέ (που αφορούν και τα καιρικά φαινόμενα), επιβλητική μουσική, συγκρούσεις, σφαγές, πολεμικές τακτικές, ηρωισμοί, αγριότητα, εντυπωσιακά κουστούμια και οπλισμός, τέρατα, νάνοι, ξωτικά, πολλά πτώματα και, φυσικά, αστείες σκηνές με την κόντρα του Γκίμλι και του Λέγκολας για το ποιος θα σκοτώσει τα περισσότερα Ορκ και την καταμέτρηση των πτωμάτων, κατά τη διάρκεια της μάχης. Κι όμως, είναι μια σκηνή που δεν είναι πνιγμένη στο αίμα και, παρ’ όλα αυτά, δεν χάνει τίποτα από την έντασή της, αφού οι περισσότεροι νεκροί είναι Ορκ, που δεν τρέχει αίμα στις φλέβες τους. Ένα από τα έξυπνα «τρικ» του Τζάκσον θεωρώ το γεγονός ότι έστησε τη μάχη νύχτα, μέσα στη βροχή, με το σκοτάδι να προσδίδει περισσότερο μυστήριο, οι πανοπλίες και τα κορμιά να γυαλίζουν και οι φλόγες να φαίνονται πιο πορφυρές και λαμπερές και, όπως και να κάνουμε, το σκοτάδι γεμίζει περισσότερο φόβο και τους πολεμιστές, αλλά και τους θεατές.
Σκηνή που κριτικοί αποθέωσαν και θεατές λάτρεψαν, καθώς και όλες τις επόμενες σκηνές μάχης που ακολούθησαν.
Σειρά: Συνήθως, όταν ακούμε για «επικές σκηνές μάχης» ο νους μας πάει σε μεγαλειώδεις ταινίες, με τεράστιο προϋπολογισμό, γνωστούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς, που μπορούν να στηρίξουν το όλο επιχείρημα.
Κι όμως, υπάρχουν και κάτι σειρές (ναι, πέραν του Game of Thrones), που διαπρέπουν σε τέτοιου είδους σκηνές και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ανάλογες ταινίες. Μια τέτοια, αγαπημένη σειρά είναι και το The Last Kingdom. Πρόκειται για μια σειρά βασισμένη στην σειρά βιβλίων του Μπέρναρντ Κόρνγουελ «Τα χρονικά του Σάσσεξ», με ήρωα τον Ούτρεντ του Μπεμπανμπεργκ και την προσπάθειά του να πάρει πίσω από τον σφετεριστή θείο του το κάστρο του. Για να το καταφέρει, όμως, αυτό πρέπει να βοηθήσει τον βασιλιά Αλφρέδο του Σάσσεξ να νικήσει τους Δανούς Βίκινγκς, που εισέβαλλαν στα βασίλεια της Αγγλίας.
Η σειρά αριθμεί, ήδη, τρεις κύκλους και στο τελευταίο επεισόδιο (επεισόδιο 8) του πρώτου κύκλου γινόμαστε θεατές μιας σκηνής μάχης ανάμεσα στους Σάξονες και τους Δανούς, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία, ώστε να θεωρηθεί επική. Εξαιρετικό στήσιμο, με τους δύο στρατούς να στέκονται αντικριστά και να ετοιμάζονται για την σύγκρουση, πολεμικές τακτικές ρωμαϊκής λεγεώνας, ένταση, πάθος, κομμένα κεφάλια και… μπόλικο αίμα, καθώς τα σπαθιά και τα δόρατα σκίζουν τις σάρκες. Αξέχαστη στιγμή, όταν οι δύο στρατοί υποχωρούν, για να ανασυνταχθούν, και ανάμεσά τους σχηματίζεται ένας ποταμός ξεσκισμένων πτωμάτων.
Έκτοτε, έχουμε δει πολλές λυσσαλέες, παρόμοιες μάχες, αλλά αυτή μας έμεινε αξέχαστη.
2. Μιχάλης Γεωργοστάθης
Οι σκηνές μάχης σε ταινίες τα τελευταία χρόνια με κουράζουν: ατελείωτες κλωτσοπατινάδες, υπερνευρικό μοντάζ και άτρωτοι ήρωες, που μοιάζουν σαν να είναι όλοι τους οι απόλυτοι πρωταθλητές τζούντο, Μάι-Τάι Κραβ Μαγκά και BJJ, που κατεβάζουν με γυμνά χέρια ορδές από εχθρούς.
Για αυτό και, όποτε με ρωτάνε ποια είναι η πιο επική σκηνή μάχης σε ταινία, απαντάω αυτή του Oldboy:
Ταινία: Γιατί το απαντάω αυτό; Καταρχάς, για την απίστευτη σκηνοθεσία. Όλη η σκηνή είναι ένα μονόπλανο (που θυμίζει βιντεοπαιχνίδι ξύλου από αυτά που ήταν δημοφιλή στα ’90s), με τον πρωταγωνιστή να τρώει και να δίνει πολύ πολύ πολύ ξύλο. Σκεφτείτε ότι στη μισή σκηνή είναι με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη του.
Αυτό που κάνει όμως τη σκηνή εξαίσια είναι το πώς παντρεύει ρεαλισμό με υπερβολή: απολύτως κανένας άνθρωπος δεν θα έβγαινε νικητής από μία τέτοια σύγκρουση. Αλλά δεν υπάρχει στιγμή που να το σκεφτείς αυτό, διότι οι αντιδράσεις όλων των ανθρώπων που μπλέκονται στη συμπλοκή είναι ρεαλιστικές: οι εχθροί ορμάνε σε μπούγιο, πονάνε, επιτίθενται και υποχωρούν, αστοχούν. Χαμός. Και, προς το τέλος, όλοι τους είναι όσο εξαντλημένοι θα περίμενε κανείς μετά από τρία λεπτά ξυλίκι.
Με άλλα λόγια, μία άψογη χορογραφία που στιγμή δεν μοιάζει ως τέτοια, ενώ η θλιμμένη μουσική που παίζει από πίσω κάνει κάθε άλλη παρόμοια σκηνή από Χόλιγουντ να μοιάζει ‘λίγη’ (και το Οldboy είναι ταινιάρα, πέρα από την κλωτσοπατινάδα, και αξίζει να τη δείτε ASAP).
Σειρά: Όταν περιγράφω τη σκηνή ξύλου που βαριέμαι στην αρχή, να ξέρετε ότι το MCU είναι από τους βασικούς ενόχους αυτής της κούρασης.
Πήρε όμως μαθήματα από τους καλύτερους και για αυτό οφείλω να αναφέρω τη στιγμή που είδε την από πάνω σκηνή και τη μετέφερε στο υπερηρωικό του σύμπαν.
Και πιο συγκεκριμένα, στο δεύτερο επεισόδιο της πρώτης σεζόν του Daredevil.
O Daredevil την πέφτει σε κάτι Ρώσους μαφιόζους και ακολουθεί το παρακάτω αριστούργημα:
Αυτό που κάνει τη σκηνή καταπληκτική είναι το πόσα πράγματα γίνονται εκτός οθόνης – και πόσο πιο εντυπωσιακή κάνουν τη μάχη. Βλέποντας κόσμο να πετάγεται έξω από την πόρτα, αντικείμενα να σκάνε σε κεφάλια, αλλά και το πόσο ξύλο μαζεύει ο ήρωας και πόσο κουράζεται στη μάχη, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτόν: αν μερικοί τυχαίοι μπράβοι μπορούν να τον τσακίσουν στις μπουνιές, τότε το να τους νικήσει μοιάζει με κατόρθωμα και, όταν το καταφέρνει, νιώθουμε ότι τα κατάφερε σε κάτι σημαντικό.
Επίσης, σε βάθος χρόνου, η σκηνή αυτή μάς επιτρέπει να δούμε τον ήρωα να εξελίσσεται. Όταν, στο δεύτερο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, ο Daredevil κατεβαίνει τη σκάλα μιας πολυκατοικίας παρασέρνοντας με ευκολία κάθε έναν από τους μπράβους, βλέπουμε πόσο έχει βελτιωθεί ως μαχητής. Αντίστοιχα, όταν ο Punisher ξεπαστρεύει καταδίκους στη φυλακή (σε μία σκηνή που δανείζεται πολύ περισσότερα από τη νοοτροπία της αντίστοιχης του Oldboy) μπορούμε να δούμε πόσο παρόμοιος αλλά διαφορετικός είναι ως χαρακτήρας.
Γιατί, αυτό που κάνει μία καλή σκηνή μάχης είναι να μας δείξει τους χαρακτήρες και το πώς εξελίσσονται…
3.Χριστόδουλος Καλογεράς
Αγαπημένοι lovers… ποια είναι η πεμπτουσία όταν βλέπουμε μια ταινία ή μια σειρά δράσης (και όχι μόνο);! Τι είναι αυτό που περιμένουμε με αγωνία για σχεδόν δύο ώρες (ταινία) ή πολλλαααααααά επεισόδια (σειρά); Τι άλλο… φυσικά, η μεγάλη ΜΑΧΗ! Αυτό που κορυφώνει όλα όσα μας έχουν προετοιμάσει γι΄αυτήν! Αυτό που θα αναδείξει το σθένος και τη δύναμη (σωματική και ψυχική) του βασικού μας ήρωα… ΝΑΙ! Αυτή είναι η πεμπτουσία!
Ταινία: Όταν φυσικά ακούω επική μάχη, υπάρχει μια ταινία (είμαι και λίγο μεγάλος ηλικιακά!) που έρχεται πάντα στο μυαλό μου – και ας την έχω δει πλέον χιλιάδες φορές (τώρα που γράφω, φυσικά παίζει δίπλα μου!). Τέλεια προετοιμασία των ματιών, της ψυχής και της διάθεσής μας για μια πραγματικά τρομερή μάχη! Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι αυτή η ταινία; Το ROCKY IV, βέβαια… Μάχη μέχρι τελικής πτώσης (κυριολεκτικά!) και φυσικά με πολλά μηνύματα!
Σε επίπεδο σειράς, τώρα… ίσως πολλές σειρές να είχαν μεγάλες και δυνατές μάχες, αλλά καμία (εκτός από μια) δεν κατάφερε να με κάνει να τρέχω σαν τρελός στους δρόμους για να γυρίσω σπίτι, να διώξω όποιον έβλεπε τηλεόραση… για να μη χάσω ούτε το intro! Αυτό το κατάφερε μόνο το (anime) Dragon Ball (φυσικά το πρώτο!) και, πιο συγκεκριμένα, η πρώτη τρελή μάχη ανάμεσα στον Goku και τον Piccolo, στο πρώτο μεγάλο τουρνουά του Goku! Νομίζω είναι υπερκλασική αξία! (“Πρέπει και μπορώ…”)
KML
4. Εμμανουέλα Μαρλά
Ταινία: “You are Wonkru, or the enemy of Wonkru”. Με αυτή την πρόταση, λοιπόν, ξεκινάει μια μάχη ενός με πολλούς! Δεν μιλάω για άλλη σειρά από το The 100 και για το επεισόδιο με ονομασία “Blood Queen“. Βρισκόμαστε στη 5η σεζόν της σειράς, όπου οι ήρωές μας (από όλες σχεδόν τις φυλές), για να προστατευτούν από τη ραδιενέργεια της Γης, κρύβονται σε μια καταπακτή. Τι γίνεται όμως όταν βάζεις όλες τις φυλές μαζί -εχθρικές και μη- χωρίς να έχεις έναν μονάρχη; Ξεκινάει το “φάγωμα” μεταξύ τους – και εκεί είναι που κάποιος πρέπει να πάρει τα ηνία! Σε αυτή την περίπτωση, βλέπουμε την Octavia να παίρνει στα χέρια της αυτό το “βάρος” και να απειλεί αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν κάποιους οι οποίοι είναι από διαφορετική φυλή. Ξεκινάει με την παραπάνω ατάκα, όπου ο καθένας που κάνει επίθεση βρίσκεται και σκοτωμένος από τη λεπίδα της! Με το αίμα πολλών να ρέει επάνω της, γεννιέται και η Blood Queen εκείνη τη στιγμή! Η συγκεκριμένη σκηνή μάχης μπορεί να μην έχει τον απίστευτο κόσμο, αλλά είναι μια σημαντική μάχη ώστε να βγει ο αρχηγός σε μια ακόμα χαοτική φάση των ανθρώπων!
Πέρα λοιπόν από τη σειρά, για το θέμα “επική σκηνή μάχης” έπρεπε να γράψω οπωσδήποτε και για τη σκηνή μάχης από το Kill Bill πια, μεταξύ της Black Mamba και των Crazy 88. Είμαι σίγουρη πως αρκετοί την έχετε δει αυτή την επική σκηνή μάχης, όπου πάλι ένα άτομο τα βάζει με πολλούς, καθώς μια και μόνο σκέψη υπάρχει, εκδίκηση! Αυτή τη σκηνή δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές την έχω δει, καθώς και τα fun facts γύρω από αυτή τη σκηνή. Από τις λίγες ταινίες της εποχής με γυναίκα πρωταγωνίστρια να κόβει κ****ς! Από τις μηδαμινές λεπτομέρειες έως και το πώς θα γίνει ο κάθε σκοτωμός, σε κρατάει μέχρι τελευταία στιγμή, όπως επίσης και η μουσική, η οποία έρχεται και σου βγάζει το σωστό συναίσθημα για τη συγκεκριμένη σκηνή. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σιγο-μουρμουρίσει το συγκεκριμένο κομμάτι σε περιπτώσεις πίεσης της καθημερινότητας! Μου φαίνεται πως θα πάρω αγκαλιά το Χατόρι Χάντζο κατάνα μου και θα ξαναβάλω να το δω!
(Λόγω περιορισμού ηλικίας, δείτε το βίντεο εδώ)
5. Μαρία Μπακάρα
«Επικές μάχες» και για ακόμη μία φορά δυσκολεύτηκα να αποφασίσω. Ωστόσο, την απάντηση την έδωσα θέτοντας στον εαυτό μου το ερώτημα «τι είναι για εμένα επική μάχη».
Ταινία: Πριν από λίγους μήνες είδα τη δεύτερη ταινία Creed, την όγδοη ταινία που τοποθετείται στον κόσμο του Rocky Balboa. Ο χαμένος γιος του Apollo Creed, Adonis, είναι πλέον Παγκόσμιος Πρωταθλητής και ανίκητος στο ρινγκ. Μέχρι που ένας εχθρός από το παρελθόν εμφανίζεται διεκδικώντας τον τίτλο του πρωταθλητή, αλλά και εκδίκηση από τον Rocky. Ο γιος του ανθρώπου από τα χέρια του οποίου έχασε τη ζωή του ο πατέρας του απαιτεί ρεβάνς από τον Adonis. Και αυτό ακριβώς αφορά η ταινία στο σύνολό της, αλλά κυρίως η τελευταία, επική μάχη της: τη ρεβάνς.
Δύο γιοι που προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς από το παρελθόν, τις γονεϊκές επιθυμίες, από βαριά παρακαταθήκη, τις προσδοκίες της κοινωνίας και όλων αυτών που τους λένε ποιοι πρέπει να είναι. Δύο αιώνιοι εχθροί που θέλουν τη ρεβάνς γιατί είναι το μόνο που νομίζουν ότι θα καταφέρει να κλείσει τις πληγές τους. Δύο κόσμοι συγκρούονται και ένας κύκλος κλείνει για όλους εμάς τους φανατικούς Μπαλμποϊκούς. Εάν προσέξεις τις λεπτομέρειες των τελευταίων δεκαπέντε λεπτών της ταινίας -στα οποία περιλαμβάνεται και η επική μάχη που αναφέρω- παρατηρείς ότι αποτελεί και η ίδια μία ρεβάνς των ταινιών Rocky 3 και Rocky 4.
Η τελική μάχη της ταινίας είναι επική, όχι μόνο για όλα αυτά που γίνονται και αποτυπώνονται στο πανί, αλλά κυρίως για όλα όσα σε κάνει να νιώθεις, να νοσταλγείς, να θυμάσαι. Για τον κύκλο που κλείνει και στη δική σου ζωή. Γιατί, τη στιγμή που ακούς το γνωστό μουσικό θέμα του Rocky διασκευασμένο και γίνεται το τελευταίο νοκ άουτ, σκέφτεσαι τη ρεβάνς που πρέπει κι εσύ να διεκδικήσεις. Γιατί το Creed 2 σού δείχνει αυτό ακριβώς. Ποτέ δεν είναι αργά για μια μάχη, αρκεί να ξέρεις για ποιο λόγο τη δίνεις.
Σειρά: Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το Game of Thrones από την κατηγορία «Επικές μάχες». Σίγουρα έχω πολλές σκηνές στο μυαλό μου από τη συγκεκριμένη σειρά, με τη Μάχη των Μπάσταρδων να είναι ό,τι πιο άψογο σκηνοθετικά. Δικαίως θεωρείται επική. Ωστόσο, μέσα στην καρδιά μου, την πρώτη θέση έχει μια άλλη μάχη, η Μάχη του Μαυροποτάμου.
Πρόκειται για μία επική μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του Stannis Baratheon και της Βασιλικής Φρουράς, όταν ο πρώτος πάει να διεκδικήσει τον Σιδερένιο Θρόνο. Η συγκεκριμένη μάχη είναι οπτικά εξαιρετική, συμβαίνουν σπουδαία γεγονότα ταυτόχρονα, τα περισσότερα υπό το πρίσμα του ότι σε λίγα λεπτά το King’s Landing θα πέσει στα χέρια του Stannis.
Αυτό όμως που κάνει τη συγκεκριμένη μάχη επική για εμένα είναι ο Tyrion. Το μυαλό του, η οξυδέρκειά του, η γενναιότητά του. Τη στιγμή που ο βασιλιάς εγκαταλείπει, ο Tyrion αναλαμβάνει να ηγηθεί. Όμως ο Tyrion δεν είναι βασιλιάς, δεν είναι ηγέτης, δεν είναι γενναίος. Απλώς πίνει και ξέρει πράγματα. Περνάει τη ζωή του ανάμεσα σε βιβλία, αλκοόλ, πόρνες και ίντριγκες. Είναι όμως νάνος, και όλοι οι νάνοι είναι μπάσταρδοι στα μάτια των πατεράδων τους. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, τη στιγμή που όλα χάνονται, τη στιγμή που ο βασιλιάς κρύβεται, η βασιλομήτωρ φοβάται, ο πιο άγριος στρατιώτης τρέμει τη φωτιά, ο εχθρός ετοιμάζεται να ποδοπατήσει τα πάντα, ο Tyrion μετατρέπεται σε ηγέτη και οδηγεί τον στρατό σε μια συγκλονιστική νίκη, χρησιμοποιώντας σαν πανοπλία όλα αυτά που είναι. Γιατί δεν ξέχασε ποτέ ποιος είναι.
https://www.youtube.com/watch?v=kz4SBfBtXs0
6. Ελίνα Βασσάλου
Επική σκηνή σε ταινία; Θέλει και ρώτημα; Μιας και πλησιάζει το τέλος των Avengers, ας θυμηθούμε λίγο την επική σκηνή μάχης στο Avengers: Infinity War! Όλη η ταινία για εμένα ήταν μια σκηνή μάχης. Είδαμε κάποιους από τους πρωταγωνιστές να παλεύουν με τα τσιράκια του Thanos στην αρχή, μετά είδαμε τον Thanos να παλεύει εσωτερικά με το να σκοτώσει ό,τι αγαπάει πιο πολύ, στη συνέχεια τη σκηνή μάχης με τον StarLord να χάνει την ψυχραιμία του (που, όπως είπε και αν φίλος μου, ας τον ευχαριστήσουμε γι’ αυτό, καθώς εξαιτίας του έχουμε ακόμα μια ταινία Avengers) και φυσικά την επικότερη σκηνή μάχης στο τέλος! Δέκα χρόνια τώρα περιμέναμε τέτοια μάχη και μας δόθηκε και με το παραπάνω… Στρατεύματα να συγκρούονται αποτελούμενα από δευτερότριτους χαρακτήρες που, παρ’ όλα αυτά, με τον τρόπο της η Marvel σε έχει κάνει να τους νοιάζεσαι εξίσου με τους βασικούς χαρακτήρες, καθώς και όλη την ομάδα να ενώνεται ξανά στα σύνορα της Wakanda. Και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ανάμεσα σε αυτές τις συγκρούσεις έχουμε και τη μάχη των πρωταγωνιστών μας με τον Thanos, ο οποίος καταλήγει να τους αποτελειώνει με ένα χτύπημα των δαχτύλων του. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα! Προσωπικά, βλέποντας τη σκηνή(-ες) στον κινηματογράφο, έζησα ένα αίσθημα που είχα να νιώσω από τη μάχη στο φαράγγι του Χελμ, με τη διαφορά ότι εδώ η λύτρωση το ότι ο Gandalf θα φτάσει με το φως της Πέμπτης μέρας θα μας έρθει μια ταινία μετά. Άντε, και πολύ αργήσαμε!
Για την επική σκηνή μάχης σε σειρά, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια σκηνή που προσωπικά με έκανε να νιώσω πολύ περίεργα όταν την είδα ( ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι είχα δει δύο σεζόν μαζεμένες 😛 ). H σκηνή αυτή προέρχεται από την σειρά Empire. Είναι μια λεκτική μάχη, καθώς αφορά ένα rap battle μεταξύ του πρωταγωνιστή Hakeem Lion -γιο του Lucius Lion (που δεν θα τον έλεγε κανείς και τον καλύτερο πατέρα)- ενάντια στη Frida, ένα νέο αίμα στην εταιρία Empire και προστατευόμενη τότε του Lucius. To battle δεν ήταν τόσο για να υποστηρίξει τη θέση του για το ότι αξίζει στην εταιρία, αλλά σαν μια κραυγή αγωνίας ώστε ο πατέρας του να τον εκτιμήσει. Έτσι, στο τέλος καταλήγει με την επική στιγμή του rap battle να ζητάει από τους φαν του να μην τον αποκαλούν πλέον Lion, απαρνιώντας το όνομα του πατέρα του, κάτι που έχουμε δει στο παρελθόν πόσο σημαντικό ήταν για τον Lucius. Η έκφρασή του είναι πραγματικά κάτι που έχει μείνει στο μυαλό μου και είναι και ο λόγος που εκτιμώ τόσο πολύ αυτό τον ηθοποιό.
