Ο Εμμανουήλ Κοτρόζας έχει παραιτηθεί από τη ζωή, βουτηγμένος στη μηχανική και ανιαρή καθημερινότητά του. Υπεύθυνος στο γραφείο τιμολογίων όπου εργάζεται δεν έχει φίλους, παρά μόνο μία τηλεόραση, μία πολυθρόνα και αστείρευτο φαγητό. Ένα βράδυ και δίχως τη θέλησή του «ξυπνάει» από τον λήθαργο που είχε πέσει τις τελευταίες δεκαετίες. Τα πακέτα που βρίσκει στο ανοιχτό γραμματοκιβώτιο, τον κάνουν πρωταγωνιστή μιας συνεχούς και περιπετειώδους ιστορίας. Τα αντικείμενα που τα
απαρτίζουν, αποτελούν στοιχεία φόνων. Ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής πλήττεται από μια αόρατη απειλή που δεν αφήνει το παραμικρό στοιχείο στο πέρασμά της. Το πλήθος αγανακτεί και η αστυνομία αναλαμβάνει πια δράση. Θα καταφέρει άραγε να βρει τον παράξενο «αποστολέα»; Θα σώσει τον Εμμανουήλ από τον εφιάλτη που βιώνει, χωρίς να ξέρει το γιατί; Ποια η σύνδεσή του με τον άγνωστο άντρα και γιατί επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να κάνει αισθητή την παρουσία του; Ένας ψυχικά διαταραγμένος serial killer ή ένας δολοφόνος τιμωρός; Αυτό θα προσπαθήσει να εξακριβώσει ο Νικόλας Ευσταθίου που έχει αναλάβει την έρευνα. Στην καριέρα του είναι η πρώτη φορά που συναντά μια τόσο νοσηρή υπόθεση…
Η άποψή μου:
Το «Μυστήριο με άρωμα βανίλιας» της Σοφίας Δημοσθένους, από τις Εκδόσεις Πηγή, αποτέλεσε για μένα ένα «συγγραφικό μυστήριο», αφού, ακόμα, δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο, με κέρδισε τόσο πολύ.
Ήρωας του βιβλίου είναι ο Εμμανουήλ, ένα μεσήλικας άντρας, παρατημένος από την ζωή, με μόνη του παρηγοριά το ακατάσχετο και ανθυγιεινό φαγητό, η πολυθρόνα του και η τηλεόραση. Περνάει την ζωή του αποξενωμένος από όλους και από όλα, με μόνη διαδρομή την «σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι», αφήνοντας τα χρόνια να περνούν χωρίς νόημα και ουσία. Μέχρι την στιγμή που γίνεται ο πρωταγωνιστής σε μια ιστορία φόνων, όταν ο δολοφόνος τον επιλέγει για παραλήπτη των «τρόπαιων» που συλλέγει από τα θύματά του.
Το «Μυστήριο με άρωμα βανίλιας» πρόκειται για ένα βιβλίο αποκάλυψη. Δεν νομίζω ότι κάποιος αναγνώστης θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε ένα ολιγοσέλιδο αστυνομικό βιβλίο θα έβρισκε τόσο σημαντικές σκέψεις, ιδέες και νοήματα, σε συνδυασμό με ένα καλογραμμένο και ευφάνταστο αστυνομικό σενάριο. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το βιβλίο με βασάνιζε μέχρι το τέλος του, αφού κάθε κεφάλαιο ή άλλαζα άποψη για τον δολοφόνο ή προσέθετα ακόμα έναν ύποπτο. Πλησιάζοντας προς το τέλος δε, αντί οι ύποπτοι να μειωθούν, αυξάνονται γεωμετρικά. Με έναν ξεκίνησα και με τέσσερις κατέληξα.
Η ικανότητα της συγγραφέως να δένει τα πιο απλά γεγονότα και τα πιο άσχετα άτομα στην πλοκή είναι ιδιαίτερη και αξιοθαύμαστη. Κρατάει δε και την προσοχή του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντας ένα «λυτρωτικό» τέλος όχι μόνο για τους ήρωες, αλλά και γι’αυτόν που το διαβάζει. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του, σου γεννάει πολλά συναισθήματα και διάφορες σκέψεις ως προς την κοινωνία, τους μοναχικούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους, την κατάθλιψη και την αποξένωση των ατόμων και την προσκόλλησή τους στην τηλεόραση και των καταναλωτισμό, αλλά και την αντιμετώπιση των διαφόρων υποθέσεων από την Αστυνομία. Νομίζω ότι η εικόνα που ζωγραφίζει είναι αρκετά σωστή, σε όλες τις μορφές της και στην αίσθηση της «ανικανότητας» ή της «ολιγωρίας» που δίνει η Ελληνική Αστυνομία, στην αντιμετώπιση του εγκλήματος.
Ο Εμμανουήλ, για μένα, ενσαρκώνει το τέλειο δείγμα του σημερινού ανθρώπου, που ζει εγκλωβισμένος σε μια ασφυκτική κοινωνία, που τρέχει με ιλιγγιώδους ρυθμούς και αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο. Το κλίμα στον χώρο εργασίας του, το καθημερινό κουτσομπολιό είναι ένα τέτοιο δείγμα. Αλλά και η δική του αποστασιοποίηση, με τα δείγματα κατάθλιψης, που ο ίδιος δεν αναγνωρίζει και που είναι, επίσης, τόσο χαρακτηριστικά του σήμερα. Η ιστορία όμως του δολοφόνου με το πακέτο θα τον αφυπνίσει και θα τον ενεργοποιήσει, ξορκίζοντας το παρελθόν. Άλλο ένα μεγάλο μάθημα ζωής, που μας δείχνει τον δρόμο πως πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας τις αλυσίδες του παρελθόντος και να γίνουμε ενεργοί πολίτες.
Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω φανερώνουν και την ιδιαίτερα ικανή πένα της κυρίας Δημοσθένους, που καταφέρνει σε ένα αστυνομικό βιβλίο, να χωρέσει τόσα νοήματα, να βάλει τον αναγνώστη στην διαδικασία σκέψεων και ίσως αναθεωρήσεων, αλλά παράλληλα να κρατήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως προς την υπόθεση και τον δολοφόνο, μέχρι το τέλος.
Το «Μυστήριο με άρωμα βανίλιας», τελικώς, απεδείχθη ένα βιβλίο με κανένα μυστήριο ως προς τις σκέψεις μου και τα συμπεράσματά μου… Σίγουρα επιτυχημένο.
[yasr_overall_rating]
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ; https://www.pigi.gr/?product=mustirio-aroma-vanillia
Όλα στην ζωή ξαναγράφονται…
