Αυτό το άρθρο δεν είναι παρουσίαση της ταινίας Αφανισμός (Annihilation) με τη Νάταλι Πόρτμαν, η οποία παίζει από τις 22 Φεβρουαρίου στο Ελληνικό netflix, αλλά, αντίθετα, του βιβλίου του Jeff Vandermeer στο οποίο και βασίστηκε. Δείτε όμως το τρέιλερ για να πάρετε μία γεύση:
O Jeff Vandermeer δεν είναι κάποιος τυχαίος συγγραφέας. Το 2000 είχε κερδίσει το World Fantasy Award για τη νουβέλα “The Transformation of Martin Lake” (περιέχεται στη συλλογή The City of saints and madmen και είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στη ζωή μου) και είχε ήδη πολύ καλό όνομα στους πιο “ψαγμένους” φανταζάδες. Ο “Αφανισμός” του 2014, όμως, τον έβαλε στην πρώτη εθνική και βραβεύτηκε με τα κορυφαία βραβεία Nebula (επιστημονικής φαντασίας) και Shirley Jackson (τρόμου), ενώ το διαδέχονται και άλλα δύο βιβλία, “Επιβολή” (“Authority“) και “Αποδοχή” (“Acceptance“). Στα ελληνικά τα τρία αυτά βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη (και έχω διαβάσει μόνο το πρώτο ως τώρα, οπότε και θα επικεντρωθώ σε αυτό).
Ο “Αφανισμός” με κέρδισε. Είναι η ιστορία μια ομάδας τεσσάρων γυναικών, όλες τους επιστήμονες (μια ανθρωπολόγος, μια χωρομέτρης, μια ψυχολόγος -η αρχηγός της αποστολής- και μια βιολόγος -η αφηγήτρια) που αναλαμβάνουν την εξερεύνηση της Περιοχής Χ, μια αποκλεισμένης, μυστηριώδους ζώνης. Είναι η δωδέκατη αποστολή (οι άλλες 11 χάθηκαν χωρίς να αφήσουν επιζώντες.) Και μέσα στη ζώνη συναντούν διάφορα περίεργα κτίσματα, πλάσματα και μη-φυσικά φαινόμενα που απειλούν τη ζωή και τη λογική τους.
Και μούφα να ήταν το βιβλίο, θα το ψιλογούσταρα. Δανείζεται ιδέες από το “Χρώμα από το Διάστημα” (η πιο τρομαχτική ιστορία από Λαβκραφτ, αν θέλετε τη γνώμη μου), τη συνομοσιολογία των X-files (της σειράς που, πρακτικά, με έκανε οπαδό του sff fiction), τον “Κρυστάλινο Κόσμο” και την “Πλημμύρα” του Μπάλαρντ (δύο βιβλία που ήθελα να λατρέψω) και το ψυχολογικό τρόμο survival horror μυθιστορημάτων, όπως το “Ψυχρό Δέρμα” του Πινιόλ και τον “Ζωντανό Θρύλο” του Ρίτσαρντ Μάθεσον.
Όμως, δεν είναι μούφα. Ο Vandermeer κάθε στιγμή περνάει αβίαστα από τη μία επιρροή του στην επόμενη, χτίζοντας μία πολυεπίπεδη αφήγηση (κι ας έχει μόνο μία αφηγήτρια), ενώ χτίζει επιτυχημένα συναισθήματα θαυμασμού, αγωνίας, δέους, έντασης και τρόμου με την κάθε σελίδα. Και δεν ξεχνάει να σου ρίξει και μία απίστευτη σφαλιάρα προς το τέλος του βιβλίου, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως αξίζει να το ξαναπιάσεις από την αρχή, γιατί μάλλον έχεις χάσει επεισόδια στην πρώτη ανάγνωση (προσωπικά θα το κάνω μόλις ολοκληρώσω την τριλογία.)
Έχοντας δει το τρέιλερ της ταινίας, είμαι βέβαιος ότι η μεταφορά θα αλλάξει πάρα πολλά από το βιβλίο. Παρ’ όλα αυτά θα τη δω -όλα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ Επιστημονικής Φαντασίας- και, αν καταφέρουν να μεταφέρουν στην οθόνη και την εγκεφαλική-ψυχολογική του διάσταση, τότε θα το χαρώ πραγματικά!
