- Χριστόδουλος Καλογεράς
«Εκδίκηση»… μια λέξη που από μόνη της μου δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση ανατριχίλας! Φυσικά, οι περισσότεροι, όταν ακούμε τη λέξη εκδίκηση, έχουμε στο μυαλό μας αίματα, σκοτωμούς και γενικότερα νεκρό κόσμο. Όμως, τελικά η εκδίκηση μπορεί να βρίσκεται στην καθημερινότητα μας, στις παρέες μας, ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, χωρίς να χάνει την ιδιότητα του «Πιάτου που τρώγεται κρύο». Σαφώς χάνεται το κομμάτι βία, αλλά η λέξη εκδίκηση δεν χάνει καθόλου το τρομερό της «στυλ» και την τέλεια «γεύση» που αφήνει.
Επική σκηνή εκδίκησης λοιπόν… και που αλλού θα μπορούσε να κρύβεται; Φυσικά, σ’ αυτό το μαγικό σπίτι κάπου στην Πασαντίνα. Εκεί που ο άτυχος φίλος μας Leonard κάνει το τρομερό λάθος να αποκαλύψει στον εκπληκτικά παράξενο φίλο μας (μου μοιάζει οπότε δεν λέω πολλά) Sheldon, ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχει επιστρέψει μια ταινία στο βιντεοκλάμπ. Τότε έρχεται η στιγμή… ναι, αυτή η στιγμή που αλλάζει τα πάντα. Φυσικά, ευχάριστα για μας που το βλέπουμε.
Όχι, όμως και τόσο για τον Leonard, που υποχρεώνεται να φορέσει ένα κόκκινο ιδιαίτερο πουλόβερ, χωρίς φανελάκι από μέσα, στα πλαίσιο του να νιώσει μέσα του όπως ο Sheldon ένιωσε για το περιστατικό, (το δερματικό αποτέλεσμα είναι τρομερό!). Βέβαια, εκεί που η λέξη εκδίκηση παίρνει σάρκα και οστά είναι όταν τελικά ο Leonard ανακαλύπτει ότι το βιντεοκλάμπ δεν υπάρχει πλέον, οπότε παίρνει παράταση και η αγωνία του για το πότε θα βγει αυτό το «δολοφονικό» πουλόβερ από πάνω του. Θεωρώ επεισόδιο που τα σπάει και αξίζει να το βλέπεις ξανά και ξανά.
Φυσικά όπως συνηθίζω να λέω τώρα τελευταία… για τους «εραστές» του είδους.
2. Μιχάλης Γεωργοστάθης
Πιθανότατα θα ξέρετε το The Wire ως εκείνη τη σειρά που κάποιος στο ίντερνετ σας ούρλιαζε να δείτε.
Ή την έχετε δει και είστε αυτός ο κάποιος.
Σε κάθε περίπτωση, οι πέντε σαιζόν του The Wire, με το πρόσχημα της αστυνομικής σειράς, εξερευνούν τη συστημική δυσλειτουργία που καταπνίγει κάθε προσπάθεια των χαρακτήρων να ξεφύγουν από το βούρκο που είναι η Βαλτιμόρη.
Και όλα αυτά με μία σφιχτή πλοκή και μερικούς ολοζώντανους χαρακτήρες που ξεχωρίζουν.
Ένας από αυτούς είναι ο Omar Little (Michael Kenneth Williams), ένας ψυχάκιας που σκάει σε τεκέδες με καραμπίνα και κλέβει τα λεφτά ναρκεμπόρων.
Ακολουθούν σπόιλερ για την 3η σαιζόν:
Ο Ομάρ, έχοντας ξαφρίσει μερικά από τα στέκια των Barksdale (μεγαλοσυμμορίας ναρκεμπόρων) προκαλεί την οργή τους. Αποτέλεσμα: βασανίζουν βάναυσα και εκτελούν τον εραστή του.
Και αυτό δεν πάει καλά, όπως καταλαβαίνετε.
Παράλληλα, ο υπαρχηγός της συμμορίας Stringer Bell (Idris Elba) υπονομεύει τον αρχηγό της συμμορίας σε μία προσπάθεια να πάρει τον έλεγχο της συμμορίας και να χρησιμοποιήσει τα λεφτά της για να αποκτήσει υπόσταση νόμιμου επιχειρηματία.
Οι ενέργειές του αυτές οδηγούν στην κατάρρευση της συμμορίας, χωρίς όμως να ξέρει ότι οι συνεργάτες, που θα τον «νομιμοποιούσαν», του έτρωγαν τα λεφτά.
Έτσι, στο προτελευταίο επεισόδιο της σαιζόν, αφού ο χάρτινος πύργος του Stringer Bell έχει καταρρεύσει, πάνω που ετοιμάζεται να δραπετεύσει, εμφανίζεται ο Όμαρ με την καραμπίνα του…
Τι κάνει επική αυτή τη σκηνή: Η ειρωνεία της. Ο Stringer Bell πέφτει θύμα της ύβρης του, με όλες του τις μηχανορραφίες να στρέφονται εναντίον του και το χαοτικό Omar, που είναι κάτι σαν δύναμη της φύσης στη σειρά και να γίνεται όργανό της.
3. Εμμανουέλα Μαρλά
Συνήθως σε αυτές τις σκηνές μας έρχονται στο μυαλό σκηνές βίαιες ή σκηνές όπου οι πρωταγωνιστές μας καταναλώνουν μεγάλο χρονικό διάστημα για να τις καταστρώσουν. Εγώ, λοιπόν, θα πω για την σκηνή εκδίκησης όπου και με έκανε να ξεκινήσω την συγκεκριμένη σειρά και δεν είναι άλλη από το Once upon a time.
Βλέπουμε την κακιά Βασίλισσα (Evil Queen), η οποία είχε ξεκινήσει από όταν η Χιονάτη ήταν σε μικρή ηλικία και οτιδήποτε και αν έκανε δεν μπορούσε να την εξοντώσει οριστικά. Όμως, όταν είναι να φτάσεις στην υπέρτατη ιδέα εξόντωσης, μέχρι που είσαι διατιθέμενος να φτάσεις; Η κακιά Βασίλισσα, λοιπόν, όσο και να ήθελε να αποφύγει την υπέρτατη θυσία για να πετύχει την εκδίκηση της, στο τέλος η εξόντωση της Χιονάτης ήταν δυνατότερη από το να κρατήσει στην ζωή τον ίδιο της τον πατέρα (ναι, η υπέρτατη θυσία ήταν να θυσιάσει ο,τι πιο πολύτιμο είχε) και έτσι ο συνδυασμός κακιά μάγισσας ενάντια των γνωστών ηρώων ήταν και η σκηνή που με έκανε να βλέπω με άλλο μάτι και τα παραμύθια αλλά και την συγκεκριμένη σειρά!
Πόσο μακριά όμως θα φτάνατε για μια εκδίκηση; Θυμηθείτε, όμως, «magic always comes with a price!»
4. Νατάσα Κατσιούλη
Εκδίκηση. Και μόνο ο ήχος της λέξης ακούγεται στα αυτιά μου σαν γλυκιά μελωδία. Γιατί μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής είναι να παίρνεις το αίμα σου πίσω για κάτι που σου έκαναν. Και η Μαριμάρ άξιζε να πάρει πίσω το αίμα της. «Με τα δόντια Αντζέλικα με τα δόντια. Όλα. Ένα ένα». Η κακιασμένη Αντζέλικα, όταν ήταν στο Σαν Μαρτίν ντε λα Κόστα, όχι μόνο έβαλε τη Μαριμάρ να βγάλει από τη λάσπη ένα κόσμημα με τα δόντια αλλά την έκλεισε και στη φυλακή κατηγορώντας την άδικα ότι το έκλεψε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διέταξε κι έκαψαν την καλύβα της φτωχής και ορφανής Μαριμάρ με τους παππούδες της μέσα. Όταν, λοιπόν, ήρθε η σειρά να μπει η μουτσούνα της κακούργας μέσα στη λάσπη για να βγάλει τα χρεόγραφα που υπέγραφε ο άντρας της, αγαλλίασε η ψυχή μου κι ένα μνησίκακο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό μου. Δεν ξέχασα ποτέ αυτή τη σκηνή, παρόλο που, από κει και μετά είδα άπειρες σκηνές εκδίκησης σε σειρές και ταινίες. Τραγική ειρωνεία; Η Αντζέλικα στο τέλος της σειράς έγινε «φλαμπέ». Υπάρχει Θεός, τελικά!
5. Μαρία Μπακάρα
Το La Casa de Papel είναι η σειρά που ακόμη κι αν δεν έχει δει κάποιος, σίγουρα την έχει ακούσει, την έχει συζητήσει, έχει ασχοληθεί με κάποιο τρόπο μαζί της. Οι περισσότεροι τη λατρεύουν σε υπερβολικό βαθμό. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη ομάδα θεατών που αναγνωρίζουν τα ελαττώματα της, χαρακτηρίζοντας την, σε αρκετά σημεία, κλισέ και έχουν μια πιο κριτική σκέψη απέναντί της. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τη σειρά που μονοπώλησε το καλοκαίρι μας και δημιουργεί υψηλές προσδοκίες με την 3η της σεζόν.
Άργησα πολύ να αποφασίσω για το ποια είναι για εμένα η επική σκηνή εκδίκησης. Μήπως μια εντυπωσιακά αιματηρή σκηνή ή μία στιγμή ψυχολογικής κορύφωσης; Τελικά, κατάλαβα ότι το πως αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε την εκδίκηση είναι ένα εξαιρετικά προσωπικό θέμα. Για εμένα η πιο επική εκδίκηση ήταν αυτή του Professor απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα.
Έχω στο μυαλό μου την κοινή σκηνή του Professor και της Ρακέλ στο προτελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν. Ο Καθηγητής, που εμπνεύστηκε το τέλειο σχέδιο για την τέλεια ληστεία, εξηγεί στην αγαπημένη του -και εχθρό του- ότι αυτό που τους χωρίζει είναι απλώς χαρτί, απλώς χαρτί με το οποίο κατασκευάζονται τα λεφτά. Λεφτά τα οποία θεωρείται σωστό να μεταφέρονται από το Εθνικό Νομισματοκοπείο απευθείας στις τράπεζες, ενώ όταν «χαμένα κορμιά» κάνουν το ίδιο στην «πραγματική οικονομία», όπως αναφέρει ο Καθηγητής, το ονομάζουν ληστεία. Ανεξάρτητα με το εάν συμφωνείς ή διαφωνείς με τα λόγια, τη φιλοσοφία, τη στάση ζωής του Professor δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τη σκηνή και τη στιγμή.
Ο Καθηγητής έζησε είκοσι ολόκληρα χρόνια μελετώντας, σχεδιάζοντας, προβλέποντας και διορθώνοντας γι’ αυτή ακριβώς τη στιγμή. Για τη δικαίωση του. Όχι μόνο για να καταφέρει να εκπληρώσει το όνειρο του πατέρα του, ο οποίος πέθανε από το σύστημα εξουσίας, αλλά και να πάρει από τους πλούσιους τα χαρτιά για τα οποία γίνονται πόλεμοι, δημιουργούνται έριδες, άνθρωποι αφήνονται στο έλεος της μοίρας τους. Απλά χαρτιά που καταστρέφουν συνειδήσεις. Αυτή είναι η εκδίκηση του, ο λόγος για τον οποίο σχεδίασε την τέλεια ληστεία. Η μαγεία της συγκεκριμένης σκηνής, ο λόγος για τον οποίο είναι επική, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ξετυλίγεται με τόσο άψογο και λογοτεχνικό τρόπο -αν και αφορά μια τηλεοπτική σειρά- που δεν μπορείς παρά να τη θαυμάσεις σκεπτόμενος όλα τα προηγούμενα συμβάντα και πως όλα ξαφνικά έχουν νόημα, χωρίς καν να αποκαλύπτεται κάτι ενδιαφέρον ή να υπάρχει κάποια συγκλονιστική ανατροπή. Απλώς η συνειδητοποίηση ότι όλη η σειρά είναι αυτό, θέμα οπτικής γωνίας, το που τοποθετείς τους ανθρώπους και τα απλά χαρτιά, ποιος είναι για εσένα ο καλός και ποιος ο κακός.
Guest: Αγγελική Κατσιμάρδου
Παρακολουθείς μια σειρά, γεμάτη βία, ίντριγκες, πάθη, προδοσίες και κάθε φορά –ειδικά στις αρχές– ο κακός πάντα καταφέρνει και ξεγλιστράει, αφού έχει «θερίσει» το μισό κάστινγκ της σειράς. Αλλά, κυρίες και κύριοι, «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…», κάποια στιγμή θα πληρώσει και αυτός και ο «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
Όταν, λοιπόν, σκέφτεσαι «επική σκηνή εκδίκησης σε σειρά», πού πάει ο νους σου; Όχι, στο κακό, αλλά στο Game of Thrones, στους Λάνιστερ και σε όλους τους παρατρεχάμενούς τους, που βάζουν να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Θα μπορούσα να πιάσω την σκηνή με τον βασανιστικό θάνατο του Τζόφρυ, που τόσο του άξιζε λόγω χαρακτήρα. Ή του Τάϊγουιν Λάνιστερ, που έφυγε και αυτός όπως του άξιζε: περήφανος στην… χέστρα του! Ή του Ράμσυ Μπόλτον, που έγινε «δείπνο» στα αγαπημένα σκυλάκια του. Γενικώς, από κάποια στιγμή και ύστερα, θα μπορούσα να αναφερθώ σε δεκάδες δίκαιους, δικαιολογημένους και «απαραίτητους» θανάτους του GoT, αλλά ΜΙΑ είναι η ΕΠΙΚΗ σκηνή, με τον θάνατο, που εγώ περίμενα από εκείνο το πρώτο επεισόδιο και παρακαλούσα σε κάθε επόμενο.
Και ναι, η απόλυτη σκηνή θανάτου, ο θάνατος όλων των θανάτων ήταν του… Άρχοντα Μπέιλις, του «μικροτσούτσ…», συγγνώμη, του «μικροδάχτυλου» ήθελα να πω. Ο απόλυτος ενορχηστρωτής όλων των γεγονότων σε αυτή τη σειρά. Ο απόλυτος μαέστρος και θιασώτης κάθε θανάτου στην οικογένεια Σταρκ. Ο απόλυτος διπρόσωπος, προδότης και ανάξιος εμπιστοσύνης χαρακτήρας από όλους του διπρόσωπους χαρακτήρες όλων των σειρών. Αυτός, που οργάνωσε και σχεδίασε όλα τα γεγονότα στο GoT, με μόνο σκοπό να πάρει και την εξουσία και όποια Σταρκ του λάχει, αρκεί να λέγεται Σταρκ. Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτόν και ευτυχώς για μας, «έχουν γνώση οι φύλακες…» κι εκεί που έλεγε πως τα κατάφερε και είχε στο χέρι τους Σταρκ, του ήρθε η κατραπακιά. Η Άρια, σε συνεννόηση με την Σάνσα, ή και το αντίστροφο, κατάλαβαν –κάλλιο αργά, παρά ποτέ– το ποιόν του δόλιου Μπέιλις και τον ξέκαναν ενώπιον όλων των αρχόντων του Βορρά και πήραν εκδίκηση για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων. Όπως του έπρεπε!
