Αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη από τον τίτλο, το άρθρο αυτό θα περιέχει και κάποιες σκληρές εικόνες.
Όταν πρωτοάκουσα ότι ο Takashi Miike έχει κάνει ταινία το manga Blade of the immortal, χάρηκα. Χάρηκα πολύ.
Για να καταλάβετε, αυτός εδώ:
Θα έκανε ταινία αυτό εδώ:
και μπορείτε να φανταστείτε ότι περίμενα να κάνει το Braindead να μοιάζει αναιμικό.
Η ιστορία του Blade of the Immortal είναι σχετικά απλή. Ο Manji είναι ένας Ronin που, αφού σκότωσε τον αφέντη του και τους σωματοφύλακές του, δολοφονείται από μία ομάδα κυνηγών επικυρηγμένων (σε μία δεκάλεπτη ασπρόμαυρη σεκάνς που φτάνει σε νεκρούς πολλές ταινίες δράσης). Μία μυστηριώδης γρια όμως του περνάει στο αίμα μαγικά σκουλήκια, που τον κάνουν να θεραπεύεται πολύ γρήγορα και να γερνάει πολύ αργά.
Με άλλα λόγια είναι ο Wolverine, με λιγότερο αστείο κούρεμα.
Πενήντα χρόνια μετά ένα νεαρό κορίτσι, η Rin, τον προσλαμβάνει για να σκοτώσει τους δολοφόνους τον γονιών της.
Αυτό ανοίγει μία μεγαλύτερη ιστορία, καθώς έχουμε τη σχολή ξιφασκίας του Itto-ryu (οι κακοί της ταινίας) που ως φιλοσοφία της έχει τη νίκη με κάθε τρόπο και δολοφονεί δασκάλους ξιφασκίας. Αρχηγός τους ο Anotsu, ένας νεαρός άντρας που η οικογένειά του εξορίστηκε από τη σχολή ξιφασκίας του παππού της Rin, γιατί χρησιμοποιούσε ένα… τσεκούρι. Αποτέλεσμα: ο Manji πρέπει να πολεμήσει τα μέλη του Itto-ryu, με τον κάθε έναν τους να είναι και εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας, με ξεχωριστό στυλ μάχης, οπλισμό και… να το πω ανωμαλία;
Ταυτόχρονα, και ο ίδιος ο Anotsu έχει τη δική του ιστορία, καθώς το όραμά του για μία σχολή των υπέρτατων ξιφομάχων δεν τον κάνει ακριβώς δημοφιλή… Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο κατακλυσμικό και καθαρτικό φινάλε.
Αν και το manga είναι γνωστό για το πόσο έξυπνα έπαιζε με την ικανότητα του Manji να τραυματίζεται -ακόμα και να ακρωτηριάζεται- χωρίς σοβαρές συνέπειες, αλλά και για τη στυλιζαρισμένη βία του, ο Miike επιλέγει μία προσέγγιση πιστή στην ιστορία και τις συμβάσεις του manga, αλλά με πιο ρεαλιστική απόδοση της ιαπωνικής ξιφασκίας, που παραπέμπει περισσότερο σε κλασική ταινία με σαμουράι παρά σε μια wire-fu ταινία.
Ρεαλισμός…
Όχι ότι οι μάχες δεν είναι καλές – κάθε άλλο, η δράση είναι άψογα χορογραφημένη και τα κορμιά διαμελίζονται με κάθε σπαθιά, ποτέ όμως δεν έχουμε έμφαση στο gore στοιχείο. Αντίθετα, οι μάχες είναι έντονες και γεμάτες με μία φρενήρη ενέργεια αλλά και μία αίσθηση κινηματογραφικής πολύ μακριά από το νευρικό, όλο τρέμουλο μοντάζ του σύγχρονου Χόλιγουντ.
Ανάμεσά τους, ήρεμες σκηνές χτίζουν τους χαρακτήρες και τους δίνουν προσωπικότητα, ενώ δεν είναι λίγοι οι διάλογοι που υπονομεύουν κάθε έννοια ηρωισμού, από όλες τις πλευρές.
Το αποτέλεσμα είναι μία αρκετά περίεργη ταινία, καθώς προσπαθεί να χωρέσει πολλούς χαρακτήρες και μάχες μέσα στα 140 λεπτά της. Όμως η δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, οι περίεργοι χαρακτήρες και το κλίμα, που ισορροπεί στην κόψη ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, κάνουν το αιματοβαμμένο ταξίδι του Manji ένα συναρπαστικό έπος με σαμουράι.
Δεν είναι η επική καφρίλα που περίμενα και ήθελα να δω, αλλά στο τέλος, έχοντας δει τριψήφιο αριθμό θυμάτων, μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς (και όλοι τους με μία δόση αρρώστιας) ξιφομάχους, ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές και ένταση και ζωντανούς χαρακτήρες, μπορώ να πω ότι δε με πειράζει που δεν ήταν 1000{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} καφρίλα.
