Versus: Στη μάχη αυτών των «κάτι»
Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια:Chrissa Vasileiou
Γεια σας αγαπημένοι και καλωσήρθατε στο πρώτο Versus κείμενο που θα δημοσιευτεί στο Nikol’s Way. Σκέφτηκα να ξεκινήσουμε λίγο διαφορετικά και για πρώτη φορά να αναδημοσιεύσουμε ένα κείμενο που γράφτηκε περίπου ένα χρόνο πριν. Αυτή τη φορά η μάχη μας δε θα έχει αντιπάλους, θα έχει απλώς κάποιες σκόρπιες σκέψεις, τις οποίες θέλω να μοιραστώ και να αφιερώσω στην αγαπημένη ομάδα του Nikol’s Way.
Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα κοντά σε συζητήσεις σε σχέση με τις προτιμήσεις των ανθρώπων γενικότερα. Γιατί ακούς αυτή τη μουσική αφού δεν είναι εμπορική ή ψαγμένη; Γιατί διαβάζεις αυτό το βιβλίο αφού δεν είναι αρκετά ποιοτικό; Γιατί σου αρέσει αυτή η ταινία αφού δεν είναι αρκετά καλή; Πολλές τέτοιου περιεχομένου απόψεις και συζητήσεις, με προσωπικά κριτήρια βεβαίως. Κριτήρια τα οποία στον πυρήνα τους έχουν να κάνουν με το δικαίωμα που έχουμε όλοι να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας και αυτό που σκεφτόμαστε. Ίσως ένα από τα ερωτήματα που προκύπτει είναι το εάν έχει δικαίωμα ο οποιοσδήποτε να κρίνει τις επιθυμίες, τις επιλογές, τις προτιμήσεις κάποιου. Νομίζω όμως πως, σε μία κατάσταση ελευθερίας και δημοκρατίας, γεγονότα που δεν κάνουν κακό σε κανέναν μπορούν να έχουν τις αντιδράσεις που η κάθε πλευρά επιθυμεί, αλλά και ακολουθεί. Βέβαια, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως οι άνθρωποι έχουμε μία ιδιαίτερη αδυναμία στο να διαπιστώνουμε τα λάθη των γύρω μας, αγνοώντας δύο γεγονότα: Τα δικά μας ελαττώματα, αλλά και το ότι κάτι που για εμάς είναι λάθος για κάποιον άλλον είναι ό,τι καλύτερο. Η ευτυχία, η επιτυχία, η απογοήτευση, η λύπη έχουν ένα κοινό – είναι συναισθήματα. Συναισθήματα που νιώθουμε χάρη σε κάποιον, κάποιους, ή κάτι. Ωστόσο, επαναλαμβάνω, ο καθένας έχει δικαίωμα να πει την άποψή του, να εκφράσει τις ενστάσεις του. Ίσως και να πρέπει να το κάνει, δεν ξέρω. Όλοι μας άλλωστε έχουμε την τάση να κρίνουμε και να επικρίνουμε τους γύρω μας.
Τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή είναι ασήμαντα, σχεδόν αόρατα. Όλα αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους ποτέ μα ποτέ δεν είναι φλύαρα, δεν κάνουν θόρυβο, δεν αποζητούν επιβεβαίωση. Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένας τσακωμός, ένας άνθρωπος, μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι… Κάτι που για εμένα είναι άσχημο, γελοίο, απαράδεκτο, για τον διπλανό μου, τον γείτονα μου, την αδερφή μου, τον άγνωστο στο λεωφορείο μπορεί να είναι όλος του ο κόσμος γιατί του χάρισε απλώς «μια στιγμή». Μπορεί να είναι μια στενάχωρη στιγμή, ωστόσο και αυτές κρύβουν μέσα τους τη μαγεία της αιωνιότητας.
Η κλισέ φράση που λένε είναι πως “η ζωή είναι μικρή και περνάει γρήγορα.” Λυπάμαι, αλλά διαφωνώ. Η ζωή είναι μεγάλη, τεράστια, ατελείωτη. Μεγάλη όση η αγάπη που κρύβουμε μέσα μας, όση η στεναχώρια που βιώνουμε από μία απώλεια, όση η ζήλεια που μπορούμε να νιώσουμε ή το αίσθημα απογοήτευσης μετά από μια αποτυχία μας. Τεράστια, όπως οι δρόμοι που οδηγούν τους αγαπημένους μας μακριά μας, όπως οι δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουμε, όπως η συγνώμη που πρέπει να ζητήσουμε από αυτούς που αδικήσαμε. Ατελείωτη, σαν την αγκαλιά των ανθρώπων μας. Ένα «σ’ αγαπώ», ένα «με έχεις θυμώσει», μια φράση που διαβάσαμε και μας συγκλόνισε. Η ζωή είναι γεμάτη από λέξεις υπερθετικές, μεγαλόπνοες, αθάνατες. Έχει όμως κι εκείνη τη μικρή, την ασήμαντη λεξούλα, την τόσο μόνη. Μία. Μέσα σε όλη της την απεραντοσύνη, τη βαρετή της συχνά όψη και τη μουντή της υπόσταση –ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό με τα τόσα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα- η ζωή μας είναι Μία. Ακριβώς αυτό την καθορίζει, σε συνδυασμό με τα μικρά κάτι που συχνά χαρακτηρίζουμε ως ασήμαντα.
Κάτι, όπως εκείνη η ταινία ή το βιβλίο που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά σου. Μπορεί να μην είναι κάτι άρτιο ή αριστουργηματικό –τις περισσότερες φορές κι εσύ ο ίδιος που το λατρεύεις ξέρεις ότι δεν είναι- είναι όμως κάτι που σου χάρισε την παράξενη και στιγμιαία ολοκλήρωση της ψυχής σου. Κάτι, όπως ένα τραγούδι που μπορεί οι περισσότεροι να χαρακτηρίζουν ως άτεχνο (άλλη συζήτηση το να εξετάσουμε τα κριτήρια για το καθετί) για εσένα όμως είναι κάτι σπουδαίο, έστω και για στιγμή. Μπορεί απλώς γιατί εμπεριέχει μία φράση, μία λέξη στους στίχους του, η οποία ξύπνησε μέσα σου αυτό το σημαντικό που τόσο είχες ανάγκη να ξαναθυμηθείς.
Σκεφτείτε πόσο σπουδαίο είναι το «σ’ αγαπώ». Όχι τόσο όταν το λες ή όταν το ακούς. Το «σ’ αγαπώ» είναι σπουδαίο όταν το αντικρίζεις. Όταν το αντιμετωπίζεις κατάματα και το αφήνεις να σε κάψει. Όλα αυτά που διαμορφώνουν τη ζωή μας είναι μικρά, αόρατα, ίσως φαιδρά για κάποιους. Είναι όλα εκείνα που κουβαλάμε μέσα μας, που ίσως δεν έχουμε καν συνειδητοποιήσει. Και κάποια στιγμή συναντάμε όλα εκείνα τα «κάτι» που μας κάνουν να χάνουμε χτύπους, να ακούμε να γρανάζια του μυαλού μας, να θέλουμε να ουρλιάξουμε, να κλάψουμε και τότε νιώθουμε σπουδαίοι μέσα στην ασημαντότητα της μίας μας ζωής. Όλα αυτά τα ασήμαντα είναι ξεχωριστά γιατί είναι προσωπικά, είναι τα δικά μας «κάτι». Ότι και να γίνει, κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τις αθάνατες στιγμές που μας χάρισαν και μας χαρίζουν τα «κάτι» μας. Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία!
