Κείμενο: Μαρία Μπακάρα
Επιμέλεια: Χρύσα Βασιλείου
“When you read, don’t just consider what the author thinks, consider what you think”.
John Keating – Dead Poets Society
Η Colleen Hoover δεν χρειάζεται συστάσεις. Πρόκειται για μία πασίγνωστη και ιδιαιτέρως αγαπητή συγγραφέα contemporary romance λογοτεχνίας.
Στην Ελλάδα μάς συστήθηκε πριν αρκετά χρόνια από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, ωστόσο επανασυστήθηκε και έγινε παγκόσμιο φαινόμενο μέσα από το BookTok και τα τελευταία δύο χρόνια εκδίδεται από τις εκδόσεις Διόπτρα με μεγάλη φροντίδα, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Το βιβλίο της «Τελειώνει με εμάς» σύντομα θα γίνει ταινία και το«Confess» μεταφέρθηκε ως τηλεοπτική σειρά στη μικρή οθόνη. Και σε αυτό το σημείο, οφείλω να παραδεχτώ ότι η Hoover ως συγγραφέας δεν μου αρέσει τόσο πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, μετά την ανάγνωση αρκετών βιβλίων της, κατέληξα στο ότι εκείνη κι εγώ δεν έχουμε χημεία.
Εκτίμησα ιδιαίτερα το βιβλίο «Σκοτεινή Αγάπη», πέρασα συμπαθητικά διαβάζοντας το «Νοέμβρης 9» και βρήκα αρκετά ενδιαφέρον το «Ημερολόγιο της Βέριτι». Ωστόσο -έρχεται unpopular opinion- με έχασε τελείως ως αναγνώστρια στο «Τελειώνει με εμάς» και μετά από εκείνο το βιβλίο σταμάτησα να τη διαβάζω. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ εάν είναι άραγε κερδοφόρα για τον αναγνώστη η απόφαση να μην ξαναδιαβάσει έναν συγγραφέα που τον έχει απογοητεύσει αναγνωστικά αρκετές φορές.
Κατά την προσωπική μου άποψη, το λάθος της Hoover είναι ότι επιλέγει για τους ήρωές της τον εύκολο δρόμο. Αν και ασχολείται με δύσκολα θέματα, όπως η σεξουαλική κακοποίηση, το διαζύγιο, η ενδοοικογενειακή βία, το γονεϊκό πένθος, πάντα όταν τη διάβαζα αισθανόμουν ότι κάτι έλειπε. Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω ακριβώς, ωστόσο συνειδητοποίησα τι ήταν όταν διάβασα το «Τελειώνει με εμάς».
Η συγγραφέας, ενώ βυθίζει τους ήρωές της σε σκοτεινά νερά, την τελευταία στιγμή, τη στιγμή που πρέπει να πάρει την απόφαση να τους επιτρέψει να βαδίσουν στο δύσκολο μονοπάτι που τους έχει οδηγήσει, τους απελευθερώνει με αρκετή ευκολία από τις συνέπειες των γεγονότων που ζούνε. Δείχνει στους λογοτεχνικούς της ήρωες την έξοδο από τα προβλήματα και τις δύσκολες καταστάσεις που έχει συνθέσει γι’ αυτούς και τους επιτρέπει να διαλέξουν τον εύκολο δρόμο. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί αρκετά κλισέ στις ιστορίες της. Και αν κι αγαπώ τα κλισέ -βασικά τα λατρεύω- νομίζω ότι με κουράζουν και με κάνουν να βαριέμαι όταν χρησιμοποιούνται συνδυαστικά με τον εύκολο δρόμο που λέγαμε. Γιατί η ζωή δεν είναι εύκολη και κάποιες φορές έχεις ανάγκη κάτι παραπάνω από το καλό τέλος. Έχεις ανάγκη το σωστό τέλος.
Γι’ αυτούς τους λόγους, είχα αποφασίσει να μην ξαναδιαβάζω την Colleen Hoover. Ωστόσο, ήρθε εκείνη η στιγμή που εξαιτίας της άκρατης περιέργειάς μου αποφάσισα να διαβάσω το «All Your Perfects», το οποίο κυκλοφορεί στις 24/5/23 από τις εκδόσεις Διόπτρα με τον τίτλο «Ατελώς Υπέροχοι». Το διάβασα, το ξαναδιάβασα και… αγάπησα την Colleen Hoover.
Το βιβλίο διηγείται τη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού και τους λόγους για τους οποίους ο γάμος αυτός οδηγείται -μάλλον- σε διάλυση. Είναι καλογραμμένο, ρομαντικό, ερωτικό, με τολμηρές σκηνές, άψογα ψυχογραφήματα και γεμάτο αναδρομικές αφηγήσεις. Οι συστηματικοί αναγνώστες της Hoover γνωρίζουν πως αγαπάει ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη συγγραφική τεχνική.
Βλέπουμε το παρελθόν της Κουίν και του Γκράχαμ. Τη γνωριμία τους, την αρχή της ερωτικής τους σχέσης, το πώς επέλεξαν αυτοί οι δύο ήρωες να πορευτούν μαζί στη ζωή, και αντικρίζουμε το παρόν τους. Τους λόγους για τους οποίους ο τέλειος έρωτάς τους ίσως έχει τελματώσει.
Σε αντίθεση με την πλειονότητα των βιβλίων του συγκεκριμένου είδους, στα οποία η νοηματοδότηση του τι είναι η ευτυχία, η επιτυχία, η τέλεια αγάπη, προϋποθέτει συγκεκριμένες συνθήκες, το «Ατελώς Υπέροχοι» αναρωτιέται και στέκεται κριτικά απέναντι σε όλα αυτά. Μας απελευθερώνει. Η Hoover γράφει ένα απλό ερωτικό βιβλίο, γεμάτο ρομαντικά κλισέ, έντονες ερωτικές σκηνές, δακρύβρεχτους διαλόγους, και ουσιαστικά βάζει στο επίκεντρο της συζήτησης τους τρόπους με τους οποίους αποφασίζουμε τι είναι οικογένεια, ευτυχία, έρωτας. Πώς επιτρέπουμε σε κάτι -οτιδήποτε- να μας επιβληθεί και να μας οδηγήσει στη δυστυχία – χωρίς να κατανοούμε ότι η επιβολή του δεν έχει εμάς ως αφετηρία, αλλά είναι μία κατασκευασμένη κοινωνική κανονικότητα.
Η συγγραφέας μάς καλεί, με το συγκεκριμένο βιβλίο, να βάλουμε τα γυαλιά της κριτικής μας σκέψης και να αναρωτηθούμε εάν τα θέλω μας είναι όντως δικά μας. Πάνω από όλα, μας καλεί να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της ζωής όταν δεν μπορούμε να είμαστε τέλεια υπέροχοι. Τι μπορούμε να κάνουμε τότε; Τι μπορεί να κάνει ο ήρωας ενός βιβλίου όταν χάνει την τελειότητά του; Τι γίνεται όταν η συγγραφέας επιλέγει να μη βγάλει τον ήρωά της από το σκοτεινό του μονοπάτι και να μην του προσφέρει το καλό τέλος που του αξίζει; Που αξίζει η θυελλώδης ιστορία αγάπης που διαβάζουμε.
Τη στιγμή που η Hoover επέλεξε το σωστό τέλος, επέλεξα και την απάντηση στο εάν μπορεί να είναι κερδοφόρα για τον αναγνώστη η απόφασή του να μην ξαναδιαβάσει έναν συγγραφέα που τον έχει απογοητεύσει αναγνωστικά στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως νομίζω ότι ποτέ δεν είναι απογοητευτικό το να διαβάζεις κάτι, ακόμα κι εάν αυτό που διαβάζεις είναι απογοητευτικό.
Το βιβλίο «Ατελώς Υπέροχοι» μού έδειξε ότι, όπως απαιτώ από έναν συγγραφέα να μην επιλέξει τον εύκολο δρόμο, αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ. Να τολμήσω να σκεφτώ και να πράξω πέρα από το προφανές. Πέρα από τη στερεοτυπική σκέψη τού ποιος θα πρέπει να είναι ο δρόμος του contemporary romance. Πέρα από την αμετάκλητη απόφαση για το εάν θα ξαναδιαβάσω έναν συγγραφέα ή όχι. Γιατί, όπως και στη ζωή έτσι και στα βιβλία, το σωστό τέλος είναι εκείνο το τέλος που σου γεννάει μία αρχή. Γι’ αυτόν τον λόγο, διαβάστε το «Ατελώς Υπέροχοι». Γιατί εάν αγαπάτε τη Hoover, με αυτό το βιβλίο θα αρχίσετε να τη λατρεύετε. Κι εάν δεν προτιμάτε τα βιβλία της, ίσως αυτό το βιβλίο είναι η αρχή μίας νέας αναγνωστικής σχέσης. Ίσως όχι τέλειας, αλλά σίγουρα υπέροχης.
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ: https://www.dioptra.gr/vivlio/xeni-logotexnia/atelos-uperoxoi/?fbclid=IwAR3JXfuwQCCrMJ-Ns7nJvTuf6d39hB9wIsL3KRf1l5RaAe8rLGaG4sNxkgo
