Παλιότερα, δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει εδώ. Όμως τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μένω πια σε ένα μέρος που αγαπώ και σε ένα σπίτι που ανακαίνισα, κάνω παρέα με νέους φίλους που λατρεύω, και έχω μια δουλειά που με γεμίζει. Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν και βάζω νέα θεμέλια για το μέλλον.
Και μετά μετακομίζει στο διπλανό σπίτι ο Γκάρετ Φροστ.
Είναι ξεροκέφαλος και πολύ τολμηρός, μια οργισμένη δύναμη της φύσης που αναστατώνει τη μετρημένη τάξη της ζωής μου. Αναγνωρίζω τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν, το μαρτύριο που τον βασανίζει. Ο Γκάρετ θα ήταν επικίνδυνος σε κάθε περίπτωση, αλλά πληγωμένος γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος. Φοβάμαι ότι είμαι πολύ εύθραυστη για ν’ αντιμετωπίσω τη θύελλα που μαίνεται εντός του, πολύ ντελικάτη για να αντέξω τον πόνο που τον σφυροκοπά. Όμως αυτός είναι αποφασισμένος… και τόσο δελεαστικός…
Και μερικές φορές η ελπίδα εμφανίζεται ακόμη και στην πιο παγερή ερημιά…
Κείμενο: Αγγελική Κατσιμάρδου
Άλλο ένα πολύαναμενόμενο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου, από την αγαπημένη Σίλβια Ντέι και τις Εκδόσεις Τουλίπα. «Πεταλούδα Στον Πάγο» και αντί να βιώσουμε πεταλούδες στην καρδιά μας, βιώσαμε μόνο τον πάγο.
Η κεντρική ιδέα του βιβλίου εξαιρετική και ενδιαφέρουσα, τραβούσε την προσοχή του αναγνώστη. Η Τίγκαν, ηθελημένα αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, προσπαθεί να συνέλθει από ένα επίπονο διαζύγιο, μέχρι που μετακομίζει δίπλα της ο Γκάρετ Φροστ, ο οποίος αποδεικνύεται κάτι σαν παγετώνας και παρασύρει τα πάντα… μαζί και τις αντιστάσεις της.
Όπως προείπα, η ιδέα τραβούσε το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ανέμενα άλλο μία δυνατή ιστορία, γεμάτη πάθος, έρωτα και ίντριγκες για να καταλήξω σε ένα χλιαρό, μισογραμμένο, βαρετό «λαβ στόρι». Κατ’ αρχάς να πω ότι αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι ευχαριστίες, στο τέλος (από εκεί ξεκινάω πάντα), και ο λόγος που έγραψε το βιβλίο (ας το ονομάσουμε έτσι). Το γεγονός ότι θέλεις να βγάλεις μια υποχρέωση στην ατζέτισσά σου, γιατί σου διηγήθηκε μια ιστορία, δεν σημαίνει ότι την «ξεπετάς» και έτσι. Ή την γράφεις ή δεν την γράφεις. Οτιδήποτε ενδιάμεσα δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη.
Κατά δεύτερον, γράφεις μια τοσοδούλα ιστορία και τι να προλάβεις να πρωτογράψεις και να διηγηθείς. Η Ντέι προσπάθησε μέσα σε λίγες σελίδες να περιγράψει την προβληματική ψυχοσύνθεση των ηρώων της, με το βεβαρημένο παρελθόν του, που περιέκλειε διαζύγια, απώλειες, καταθλίψεις και σωματοποιημένα ψυχολογικά προβλήματα. Η ιστορία ξεκινάει καταιγιστική, με τόσο γρήγορο ρυθμό, που δεν προλαβαίνεις να την παρακολουθήσεις. Από την αρχή απορούσα γιατί τρέχει με τέτοια «ταχύτητα» και προσπαθεί να καλύψει καταστάσεις, γεγονότα και χαρακτήρες με τέτοια βιασύνη. Το δεύτερο αρνητικό είναι ότι πάθος έψαχνα και πάθος δεν έβρισκα. Όταν βάζει δύο χαρακτήρες να «γνωρίζονται» το πρωί και το βράδυ να κάνουν ερωτική εξομολόγηση και την άλλη μέρα να δηλώνουν αιώνιοι εραστές κάτι δεν σου κολλάει και σε ξενίζει. Αυτό, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη πλοκή, δημιουργεί και σύγχυση και… ανία.
Σαν αναγνώστης δεν κατάφερα να ζήσω το καρδιοχτύπι του φλερτ, των πρώτων συναντήσεων, των πρώτων λογιών, του πρώτου φιλιού. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που ούτε καν τα κατέγραψε ο εγκέφαλός μου. Aπό την άλλη, το να πιάσεις ένα τόσο τεράστιο θέμα όπως η κατάθλιψη, η κρίση πανικού και η απώλεια και να το «ξεπετάξεις» σε λίγες αράδες, με μικρές αναφορές το θεωρώ και άδικο, κατά κάποιον τρόπο, για εκατομμύρια άτομα ανά τον κόσμο, που το βιώνουν τόσο έντονα, αλλά και για τον αναγνώστη, που δεν μπορεί να το νοιώσει και να συμπονέσει ή να κατανοήσει τους ήρωες.
Αυτό που μου έκανε και τρομερή εντύπωση είναι και το γεγονός ότι προτίμησε να ασχοληθεί και με ένα θέμα ξένο, προς τα δικά μας δεδομένα, όπως η απομάκρυνση της οικογένειας και των φίλων από τα άτομα που βίωσαν μια μεγάλη απώλεια. Προσπάθησα πάρα πολύ να κατανοήσω το σκεπτικό της συγγραφέως, ως προς την πλοκή, αφιερώνοντας ένα μέρος της ιστορίας σε κάτι τόσο «άσχετο» με την ιστορία. Από την άλλη, εάν στην αμερικανική κουλτούρα είναι κάτι τόσο διαδεδομένο και τραγικό για τους παθόντες, για άλλη μια φορά έκανε μια πρόχειρη προσέγγιση του θέματος.
Γενικώς, το βιβλίο ήταν πολύ μικρό, για να θίξει τέτοια θέματα, που η ιατρική αφιέρωσε εκατοντάδες τόμους και δεν κατάφερε να αναλύσει πλήρως, ενώ η συγγραφέας θεώρησε επαρκές το μέγεθός του. και το «κερασάκι στην τούρτα» ήρθε με το τέλος του, που ήταν η μεγάλη έκπληξη. Μια έκπληξη που δεν ήρθε να ανατρέψει τα δεδομένα ευχάριστα, αλλά να αφήσει πιο μουδιασμένο και μετέωρο τον αναγνώστη.
Η προσπάθεια της συγγραφέως να «δέσει» το βιβλίο της με την σειρά «Crossfire» θεωρώ ότι ήταν άλλη μια αποτυχία. Το μόνο θετικό ο αγγλικός τίτλος, που παίζει με το όνομα του ήρωα, αλλά χάνεται κι αυτός στην μετάφραση.
Βαθμολογία: [yasr_overall_rating] /5
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ: https://www.psichogios.gr/petaloyda-ston-pago.html
