Μμμ, ἄντε τώρα νά βρῶ κάτι πιασάρικο ὑποψήφιε ἀναγνώστη γιά νά ἐρεθίσω το ἐνδιαφέρον σου. Καλῶς ἤ κακῶς δέν πιστεύω σέ παραμυθένιες ἀλήθειες ἤ ἀληθινά παραμύθια γιατί δημιουργοῦν αὐταπάτες καί ὁδηγοῦν σέ κακές ἐκτιμήσεις.
Ἄν νοιώθεις ἀτομικότητα (idiot) καλύτερα νά μήν ἀσχοληθείς καθόλου. Θά χάσεις την ὥρα σου καί θά ἐκνευριστεῖς. Ἄν ὅμως νοιώθεις Πολίτης το σίγουρο εἶναι ὅτι θά προβληματιστεῖς.
Στόχος τοῦ βιβλίου εἶναι ἡ ἀπομυθοποίηση της πολιτικῆς πραγματικότητας χωρίς ἐλαφρυντικά καί μαξιλαράκια. Ἄν ἀποφασίσεις λοιπόν νά ξεφυλλίσεις αὐτό το βιβλίο θά ‘βρεις ἕναν καθρέφτη μέσα του… στό τέλος θά ἀποφασίσεις μόνος σου τί εἴδωλο βλέπεις…
Η άποψή μου:
Το βιβλίο «Ο Αντικοινωνικός» του Διονύση Βελονάκη, από τις εκδόσεις Maradel Books, είναι, ίσως, το πιο επίκαιρο βιβλίο, αν και γράφτηκε πριν μερικά χρόνια. Καθρεπτίζει την ζοφερή, ελληνική πραγματικότητα και πολιτική σκηνή, με έντονα μελανά χρώματα, αλλά και καταδεικνύει τους μόνους αίτιους της σημερινής κατάστασης.
Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως «αντικοινωνικό» και χρειάστηκε να καταφύγω στο λεξικό για να δω επακριβώς τον ορισμό της λέξης. Ο ορισμός, λοιπόν, λέει ότι αντικοινωνικός είναι αυτός που «αντιτίθεται στην κοινωνία και τους κοινωνικούς θεσμούς ή είναι εχθρικός προς αυτά». Και η αλήθεια είναι ότι ο ορισμός με μπέρδεψε πολύ, σε συνάρτηση με το βιβλίο διότι, τελικά, θα έπρεπε να είμαστε όλοι αντικοινωνικοί για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από μια τόσο τελματώδη κοινωνία.
Στην αρχή του βιβλίου ο συγγραφέας αναφέρει ότι δεν επιθυμεί να γίνει αρεστός και η αλήθεια είναι ότι κανένας, σήμερα, δεν γίνεται αρεστός, όταν λέει τα πράγματα με το όνομά τους, όταν υποδεικνύει λανθασμένες συμπεριφορές, και αποδίδει ευθύνες, γιατί κανένας δεν θέλει να θεωρείται υπεύθυνος άσχημων καταστάσεων και επιλογών.
Ο κ. Βελονάκης ξεκινάει τους συλλογισμούς του με ένα θεμελιώδες ερώτημα: «Καθορίζουμε εμείς την ζωή μας ή άλλοι την διαχειρίζονται;». Ερώτημα, που αμέσως θα κάνει τον αναγνώστη να μπει σε επιφυλακή, για το τι θα ακολουθήσει. Ερώτημα, που αν το απαντήσουμε θα καταλάβουμε ότι χάσαμε το νόημα της ζωής, καταλήξαμε να αγνοούμε βασικές ομορφιές και ανάγκες μας, ως άνθρωποι και χαθήκαμε στον καταναλωτισμό. Άτομα λοβοτομημένα. Χάσαμε την ατομικότητά και την ταυτότητά μας, εγκλωβιστήκαμε μέσα στην μικρή μας καθημερινότητα και χάσαμε τις βασικές αρχές και ελευθερίες μας, για χάρη του συνόλου. Γίναμε «ακόλουθοι» κινημάτων, κομμάτων, ιδεών και διαφόρων κυβερνήσεων, οι οποίοι ενδύθηκαν τον μανδύα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας και μας παραπλάνησαν.
Ο συγγραφέας στο βιβλίο του ασχολείται πολύ με την έννοια του όρου «Πολίτης» και την πραγματική του σημασία. Και φυσικά, η σύγκριση με την σημερινή του έννοια καμμία σχέση δεν έχει. Οι σημερινοί πολίτες απέχουν πολύ από τον κλασικό όρο, αφού δεν υπάρχει συλλογικότητα, αλλά μόνο ατομισμός. Για όλα αυτά, μέσα στο βιβλίο, υπάρχουν – εάν όχι απαντήσεις – σίγουρα σκέψεις για την μοίρα των σημερινών λαών. Ίσως ο νούμερο ένα λόγος να είναι η παθητικότητά μας σε πολλά πράγματα. Ίσως το ότι δεν διδάσκουμε τα παιδιά μας σωστά, δεν τα καθοδηγούμε να είναι ανεξάρτητα και τα αφήνουμε να αποχαυνώνονται με την τεχνολογία. Δεν δημιουργούμε «ελεύθερα μυαλά», καταστρέφοντας ή ελέγχοντας την παιδεία, την γλώσσα, τις τέχνες και δημιουργώντας στρεβλές απόψεις, ιδέες και εικόνες. Δημιουργούμε έθνη χωρίς συνέχεια, χωρίς ρίζες και χωρίς τίποτα κοινό, θυσιάζοντας οτιδήποτε «εθνικό» στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και ονομάζοντάς το «ρατσιστικό», «φασιστικό» και «ξεπερασμένο». Επιβάλαμε μια πολιτική ορθότητα, που κανένας δεν επιτρέπεται, «δια ροπάλου», να αμφισβητήσει και σε όλα αυτά συμβάλουν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Ο κ. Βελονάκης δεν χαρίζεται σε κανέναν και πουθενά και για κανέναν λόγο. Ο αναγνώστης, ίσως, λανθασμένα, θα σκεφτεί ότι για όλα τα παραπάνω φταίει το σύστημα, τα κόμματα, η εποχή, ή οι άλλοι… Αλλά, δυστυχώς, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, θα βγει από την πλάνη του. μια πλάνη, που εσκεμμένα έφτιαξε, για να μπορεί να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Πράξεις, που καθιστούν τον ίδιο ως μόνο υπαίτιο της σημερινής κατάστασης. Ναι! Αυτό το βιβλίο, δεν «χαϊδεύει» τα αυτιά ή τα μάτια των αναγνωστών. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους και καταδεικνύει τον μόνο υπεύθυνο για την σημερινή πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάπτωση. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για ένα βιβλίο – νυστέρι στην σημερινή κοινωνία, αλλά και στην συμπεριφορά μας, αναφερόμενο στην κρίση αξιών, στην έλλειψη σεβασμού, στην έλλειψη παιδείας και στην παραπληροφόρηση.
Ο κ. Βελονάκης, λοιπόν, κατάφερε, για άλλη μια φορά, να αναστατώσει τα πράγματα και να προβληματίσει τους αναγνώστες με το νέο του πόνημα. Το μόνο που έχω να πω, σχετικά με τις απόψεις του βιβλίου και, κατ’ επέκταση, του συγγραφέα είναι τα δύο παρακάτω αποφθέγματα, που θεωρώ ότι αντικατοπτρίζουν και συναθροίζουν όλο το βιβλίο.
«Θα πρέπει να σέβεται κανείς την κοινή γνώμη όσο χρειάζεται για να μην πεθάνει της πείνας και για να μην πάει φυλακή. Οτιδήποτε όμως περισσότερο από αυτό είναι εθελοντική υποταγή σε μια περιττή τυραννία και πιθανόν θα παρεμποδίσει την ευτυχία με διάφορους τρόπους». Μπέρτραντ Ράσελ.
«Σκέψου, και θα πεθαίνεις σαν διωγμένος εγκληματίας, μιμήσου και θα ζεις ευτυχισμένος σαν βλάκας». Ονόρε Ντε Μπαλζάκ.
Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/pg/maradel.books/about/?ref=page_internal
