Πόσοι μπορεί να είναι τόσο τυχεροί, ώστε η ζωή να τους ευλογήσει με μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα και στην αγάπη;
Στο κατώφλι μιας νέας εποχής για τη Ροδεσία, η Μάντριγκαλ, έχοντας χάσει τον άντρα της λίγες μονάχα ώρες μετά το γάμο τους, θρήνησε βαθιά την απώλεια του κι αποφάσισε να ζήσει με τη θύμησή του. Όμως δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα της ζητούσαν να πάρει τη θέση της συζύγου του βασιλιά.
Ο βασιλιάς Έντουαρντ αφού γνώρισε την απόλυτη ευτυχία δίπλα στη γυναίκα που λάτρεψε όσο καμία την Άμπερλιν, δέχτηκε το σκληρότερο χτύπημα της μοίρας όταν εκείνη πέθανε πριν προλάβει να φέρει στον κόσμο το παιδί τους.
Τώρα, δύο χρόνια μετά, ο πόνος του δείχνει να μην έχει καταλαγιάσει. Ωστόσο προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στα βασιλικά του καθήκοντα και να χαρίσει έναν διάδοχο στη Ροδεσία, είναι υποχρεωμένος να παντρευτεί ξανά και απ’ όλες τις υποψήφιες επιλέγει τη Μάντριγκαλ. Μήπως όμως το όνομά της νέας του συζύγου κουβαλά μια σκοτεινή μοίρα;
Άραγε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το πεπρωμένο;
Θα καταφέρει η Μάντριγκαλ να ξυπνήσει αγάπη στην καρδιά του άντρα και βασιλιά της;
Κι εκείνος θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τα αισθήματά του πριν χάσει τα πάντα για άλλη μια φορά;
Κείμενο: Αγγελική Κατσιμάρδου
Διάβασα το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Στεφάνου, «Το Μαργαριτάρι της Ροδεσίας», από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και μεταφέρθηκα, για άλλη μια φορά, στον μαγικό κόσμο της Ροδεσίας.
Σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε την ιστορία της Μάντριγκαλ και του Έντουρντ, δισεγγονού της Βασίλισσας Νοέλιας, από την διλογία «Νοέλια, η προφητεία του Μαύρου Ρόδου» και «Νοέλια, η επιστροφή του Λευκού Ρόδου». Η ιστορία, παρ’ όλο που αναφέρεται στην διλογία της Νοέλιας, είναι αυτοτελής και μπορεί, άνετα, να διαβαστεί ως μεμονωμένο βιβλίο.
Ο Έντουαρντ, βασιλιάς της Ροδεσίας, μετά τον χαμό της πολυαγαπημένης του γυναίκας και βασίλισσας, ψάχνει για την κατάλληλη υποψήφια σύζυγο, ώστε να συνεχίσει την γραμμή της διαδοχής. Η κατάλληλη βρίσκεται στο πρόσωπο της γλυκιάς Μάντριγκαλ, που έχει και η ίδια ένα βαρύ και πονεμένο παρελθόν. Αυτοί οι δύο, λοιπόν, νέοι καλούνται να ενώσουν το μέλλον τους, αλλά και να γιατρέψουν τις καρδιές τους.
Η Μαρία Στεφάνου, για άλλη μια φορά, κάνει το θαύμα της και μας δίνει ένα δυνατό παραμύθι, με πολλά νοήματα και αναφορές στην σημερινή εποχή. Ένα παραμύθι, που θα μπορούσε να αντικατασταθεί με καταστάσεις του σήμερα και να αποτελέσει ένα σύχρονο μυθιστόρημα, με όλες τις ανησυχίες και τις εντάσεις της εποχής μας. Κατ’αρχάς να πούμε ότι μιλάμε για μια ιδιαίτερη πένα που στοχεύει πάντα στην πεμπτουσία των πραγμάτων. Αναλύει τα γεγονότα και τις σκέψεις, στοχεύοντας στο κέντρο τους, χωρίς να αναλώνεται σε ανούσιες και δευτερεύουσες σκέψεις. Βρίσκει πάντα το πυρήνα των πραγμάτων και τα αναλύει αργά και μεθοδικά, μέχρι να δώσει την λύση.
Αναφέρεται σε κοινωνικά φαινόμενα, όπως ο ρατσισμός – με την αναφορά της στα μικτά παιδιά και στους Σέλκις – αλλά και στην θέση της γυναίκας. Διαβάζεις και λες ότι είναι ένα ωραίο, αισθηματικό παραμύθι, αλλά, όπως όλα τα παραμύθια, έχει πολλά ηθικά διδάγματα. Η αναφορά στο ρατσισμό και το διαφορετικό από εμάς, όπως οι Σέλκις, ένα διαφορετικό είδος, πολύ εξελιγμένο φυσιολογικά, που κυνηγήθηκε, αλλά τελικά έγινε αποδεκτό. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία – και μιλάμε για μια εποχή λίγο μεσαιωνική – αλλά πάντα δυνατή και στο επίκεντρο των εξελίξεων και των αποφάσεων.
Ένα από τα πολλά δυνατά σημεία του βιβλίου, αλλά και της πένας της κας Στεφάνου είναι και η περιγραφή των ερωτικών σκηνών, που μας κάνει να ριγούμε, χωρίς να χρειαστεί να γίνει πολύ περιγραφική ή και χυδαία. Ευαίσθητη και ευέλικτη, αλλά δυνατή και έντονη, ανάλογα με την περίσταση και όπου χρειάζεται, ώστε να μεταφέρει στον αναγνώστη δυνατά συναισθήματα, που θα τον βάλουν σε σκέψεις. Σκέψεις και προβληματισμούς για τα γεγονότα και τα συναισθήματα, κάνοντας την σύγκριση της μυθοπλασίας και της πραγματικότητας του σήμερα.
Δεν είναι ένα βιβλίο, που θα κλείσεις το οπισθόφυλλο το βράδυ, θα πέσεις για ύπνο και την άλλη μέρα θα συνεχίσεις την καθημερινότητά σου, σαν να μην το διάβασες ποτέ. Δεν είναι ένα βιβλίο, που όταν το ξανά ακούσεις θα πεις: «α, αυτό το έχω διαβάσει». Είναι ένα βιβλίο, που την άλλη μέρα θα βρεις τις φίλες σου και θα τους πεις: «διάβασα χθες ένα φοβερό βιβλίο, μιας Μαρίας Στεφάνου, που δεν την είχα ξανά ακούσει (αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν)», και οι φίλες σου θα σου πουν: «φυσικά και ξέρουμε την Στεφάνου. Δεν την έχεις ξανά διαβάσει;», εσύ θα θυμώσεις μαζί τους, γιατί δεν σου είπαν νωρίτερα για τα βιβλία της και κάπως έτσι, αγαπητοί μου, χαλάνε οι φιλίες!
Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο, αλλά και για την μοναδική, αναγνωστική απόλαυση, που προσφέρουν τα βιβλία της Μαρίας Στεφάνου, θα πρέπει να διαβάσετε το «Μαργαριτάρι της Ροδεσίας». Για το υπέροχο ταξίδι στην μαγική Ροδεσία και στην ίδια την ζωή.
Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην δώσω συγχαρητήρια στην καλλιτεχνική ομάδα των εκδόσεων Ωκεανίδα για το υπέροχο εξώφυλλο.
