Πριν ξεκινήσω το άρθρο για την πιο πρόσφατη ταινία Star Wars: Episode 8, The Last Jedi, να τονίσω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξα fan του συγκεκριμένου franchise. Ναι, είδα τις ταινίες, θεωρώ το The Empire Strikes Back ταινιάρα, τις άλλες δύο της αρχικής τριλογίας εξαιρετικές, θεωρώ ότι τα prequel είχαν ένα όραμα να κάνουν κάτι διαφορετικό, αλλά είχαν και κάποια προβλήματα (όπως π.χ. το ότι ήταν άθλιες ταινίες, που κατέστρεψαν αγαπημένους χαρακτήρες) και είχα βρει το πρώτο Episode 7 μία καλοφτιαγμένη ταινία, που ακολουθούσε υπερβολικά πιστά το σενάριο του A New Hope.
Αυτή τη στιγμή, στο Rotten Tomatoes η ταινία έχει βαθμολογία 93{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} από τους κριτικούς και 56{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} από τους θεατές, ενώ πολλοί στο Fb feed μου… νοσταλγούν τον Jar Jar Bings. Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Θα προσπαθήσω νηφάλια να εξηγήσω τι δούλεψε και τι όχι στην ταινία. Όπως είπα, δεν είμαι από αυτούς τους φαν που θεωρούν τους Jedi κάτι σαν θρησκεία…
Το The Last Jedi ξεκινάει με την Αυτοκρατορία το First Order να έχει καταλύσει τη Δημοκρατία και να έχει πάρει φαλάγγι την Αντίσταση, προφανώς επειδή έτσι ακριβώς ξεκινούσε και το σενάριο του Τhe Empire Strikes Back.
Στην τελική, η Αντίσταση δεν τους είχε προκαλέσει καμία σημαντική ζημιά στην προηγούμενη ταινία…
Tουλάχιστον, ξεκινάει με μία εντυπωσιακή μάχη στο διάστημα. Παράλληλα, όσο η Αυτοκρατορία κυνηγάει την Αντίσταση, η Rey προσπαθεί να πείσει τον Luke Skywalker να την εκπαιδεύσει. Με άλλα λόγια, όπως και στο The Force Awakens, η ταινία ακολουθεί το βασικό σενάριο του Episode 5. Αυτό βέβαια δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, αφού το σενάριο φροντίζει να πάρει το σκελετό και να ‘παίξει’ μαζί του – π.χ. αντί να έχουμε τον Yoda να μιλάει με γρίφους, έχουμέ έναν κυνικό και κουρασμένο Luke Skywalker να διδάσκει απρόθυμα την Rey, και όχι μόνο. Για την ακρίβεια, υπάρχουν 2-3 σκηνές που τις γυρνάνε 180 μοίρες από την αρχική ταινία, και μία από αυτές είναι τόσο επική που όλη η αίθουσα του σινεμά χειροκροτούσε.
Βασικά δεν ήταν μόνο μία σκηνή. Υπάρχουν αρκετές στιγμές στο δεύτερο μισό της ταινίας που είναι ΕΠΙΚΕΣ και θα σας κάνουν να χειροκροτάτε (ή να συγκινηθείτε ή να χειροκροτάτε συγκινημένοι) και για τις σκηνές αυτές η ταινία αξίζει τον χρόνο και τα χρήματα του εισιτηρίου σας.
Και αυτό είναι το επόμενο κουκλάκι που θα αγοράσετε.
Το πρώτο μισό όμως είναι αργό: Η Rey προσπαθεί να πείσει τον Luke να την εκπαιδεύσει, ενώ ταυτόχρονα επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τον Kylo Ren και ανακαλύπτει τις αμφιβολίες που έχει εκείνος μέσα του. Σταδιακά, μαθαίνουμε μαζί της τι έγινε και έστρεψε τον Kylo Ren στη σκοτεινή πλευρά, ενώ τόσο ο Luke όσο και ο Kylo κλέβουν την παράσταση: ο Mark Hammil επιστρέφει ως ένας μεγαλύτερος και κουρασμένος Luke Skywalker, ενώ ο Adam Driver κλέβει την παράσταση ως Kylo Ren.
Θα το παραδεχτώ, είμαι από αυτούς που κορόιδευαν τον Darth Emo Ren, αλλά εδώ ο χαρακτήρας του παίρνει όλες τις ανασφάλειες και την αλαζονεία του και χτίζει επάνω τους έναν κακό, κατά τη γνώμη μου, αντάξιο του Darth Vader.
Υπάρχει και μία ολόκληρη υποπλοκή, όπου ο Finn και μία νέα χαρακτήρας, η Rose, προσπαθούν να απενεργοποιήσουν ένα νέο μαραφέτι που επιτρέπει στη ναυαρχίδα της Αυτοκρατορίας του First Order να ακολουθεί τον στόλο της Αντίστασης. Μαζί με τον Poe Dameron.
Και εδώ έχουμε το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας: Οι νέοι χαρακτήρες. Το μόνο που κάνουν στην ταινία ο Poe και ο Flynn είναι να κάνουν τη μία βλακεία μετά την άλλη και να προκαλούν απανωτούς θανάτους ικανών μελών της Αντίστασης.
Όσο για τη Rey…
The Mary Sue is Strong with this one
H Rey δεν έχει κάνει τίποτα για να κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις ως τώρα ταινίες. Είναι τέλεια σε όλα, δεν κινδύνεψε ποτέ πραγματικά, όλοι την προσκυνάνε και πάντα κάποιος άλλος ξελασπώνει για πάρτη της.
Α, ναι, στο Force Awakens έκανε κάτι: νίκησε τον Kylo Ren την πρώτη φορά που έπιασε Light Saber. Τη στιγμή που πήρε τρεις ταινίες στον Luke να εκπαιδευτεί ως Jedi και να μπορέσει να αντιμετωπίσει στα ίσια τον Darth Vader…
Η Rey είναι αυτό που λέμε Mary Sue. O Flynn και ο Poe το ίδιο, κάνουν τη μία βλακεία μετά την άλλη, ξελασπώνουν άλλοι για αυτούς και όλο το παλιό καστ (αφού τους ξελασπώσει) τους αποθεώνει. Είναι σαν χαρακτήρες από κακό YA μυθιστόρημα, η Rey και ο Flynn έχουν οριακά ανύπαρκτες προσωπικότητες και υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό για να προχωρήσει η πλοκή (για να μην πω ότι να κάνουν πράγματα που παρατείνουν την ταινία για μιάμιση ακόμα ώρα, οδηγώντας σε αποτέλεσμα που θα είχαμε έτσι κι άλλιώς).
Με άλλα λόγια, είναι μία καλοφτιαγμένη ταινία ενός franchise που έχει σαν ήρωες κάτι χαρακτήρες που δε θα έπρεπε να ήταν πρωταγωνιστές σε ταινία Star Wars…
