Το πιο πρόσφατο βιβλίο της Sophie Hannah με ήρωα τον Ηρακλή Πουαρό τιτλοφορείται Η άγια νύχτα του Ηρακλή Πουαρό και συνοδεύεται από μια ελκυστική περίληψη και ένα ωραιότατο και χαρακτηριστικό χριστουγεννιάτικο εξώφυλλο.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο Ηρακλής Πουαρό και ο επιθεωρητής Έντουαρντ Κάτσπουλ δέχονται την απρόσμενη επίσκεψη της μητέρας του δεύτερου, η οποία τους καλεί –μάλλον, τους αναγκάζει να πάνε– σε μια παραθαλάσσια έπαυλη φίλων της, προκειμένου να λύσει ο διάσημος ντετέκτιβ έναν… χριστουγεννιάτικο γρίφο. Ένας άνδρας έχει δολοφονηθεί μέσα στην πτέρυγα ενός νοσοκομείου, στο διπλανό δωμάτιο από εκείνο που πρόκειται να νοσηλευτεί ο ιδιοκτήτης της έπαυλης, που βρίσκεται στα τελευταία του. Η γυναίκα του ειδικά φοβάται πως ο άντρας της θα είναι το επόμενο θύμα του δολοφόνου και δεν είναι διατεθειμένη να τον χάσει νωρίτερα από το προσδοκόμενο. Και αφού δεν κατάφερε να του αλλάξει γνώμη για την εισαγωγή του στην κλινική, ελπίζει ο Πουαρό να ανακαλύψει τον δράστη πριν αυτός επιχειρήσει να δολοφονήσει και τον σύζυγό της.
Φυσικά, η ατμόσφαιρα στην παραμελημένη και ανεμοδαρμένη έπαυλη κάθε άλλο παρά γεμάτη χριστουγεννιάτικη θαλπωρή είναι. Οι ίντριγκες, οι κόντρες, η δυσαρέσκεια και η καχυποψία δίνουν και παίρνουν ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, ο Κάτσπουλ προσπαθεί όσο μπορεί να αποφεύγει τη μητέρα του, ενώ το μόνο που ελπίζει και αυτός και ο Πουαρό είναι να έχουν βρει τη λύση του γρίφου αρκετά νωρίς, ώστε να είναι εγκαίρως πίσω στο Λονδίνο για τα Χριστούγεννα, μακριά από την τοξική ατμόσφαιρα της έπαυλης και των ενοίκων της.
Προσωπικά, έχω πει πολλές φορές πως με τις ιστορίες της για τον Ηρακλή Πουαρό η Sophie Hannah δεν προσδοκά και δεν επιχειρεί να γίνει Agatha Christie στη θέση της Agatha Christie. Γράφει εμπνεόμενη από τον διάσημο, πολυαγαπημένο ήρωα της δεύτερης έχοντας αναλάβει μια σοβαρή δέσμευση απέναντι σε όσους της έχουν δώσει τα δικαιώματα αλλά και στο αναγνωστικό κοινό και δίνοντας κάθε φορά τον καλύτερό της εαυτό. Κάθε σύγκριση, επομένως, είναι μάλλον άδικη για εκείνη και καλό είναι το έργο της να αντιμετωπίζεται με κριτικό μεν, ουδέτερο μάτι δε.
Το συγκεκριμένο βιβλίο σίγουρα διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία των κλασικών ιστοριών του Πουαρό, αποπνέοντας και την αντίστοιχη ατμόσφαιρα: σ’ αυτό πρωταγωνιστεί ένα επιβλητικό σπίτι και μια προβληματική οικογένεια, με ένα μέλος της να είναι είτε θύμα είτε στο στόχαστρο του δολοφόνου και τα υπόλοιπα μέλη να αποτελούν τους βασικούς υπόπτους. Η πλοκή περιλαμβάνει αρκετή ίντριγκα, προβληματικές σχέσεις, δολοπλοκίες, αποκαλύψεις που σοκάρουν και ήρωες που κρύβουν πολύ καλά τις πιο βαθιές επιθυμίες και τα μυστικά τους. Από την άλλη, η ατμόσφαιρα δεν θυμίζει και τόσο Χριστούγεννα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του επιθεωρητή Κάτσπουλ να διακοσμήσει όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα της έπαυλης! Ακόμα και από τον Πουαρό φαίνεται να απουσιάζει η συνηθισμένη του ζωντάνια, αν και όχι η αποτελεσματικότητά του στην επίλυση γρίφων, κάτι που θα τον οδηγήσει τελικά στην αποκάλυψη του ενόχου και την εξιχνίαση μίας ακόμα υπόθεσης. Πιστός φίλος και σύμμαχός του ο Κάτσπουλ, εν μέσω μιας ατμόσφαιρας κάθε άλλο παρά εορταστικής και μιας συντροφιάς με την οποία σίγουρα κάποιος δεν θα ήθελε να μοιραστεί το γιορτινό τραπέζι!
Σε ό,τι με αφορά μου κράτησε καλή παρέα, όμως ταυτόχρονα τη βρήκα κάπως άνευρη, άτονη, επίπεδη. Σίγουρα υπάρχουν καλές στιγμές, αλλά καμιά τους δεν ήταν αρκούντως δυνατή ή ατμοσφαιρική ώστε να με «μπάσει» για τα καλά στο κλίμα. Με λίγα λόγια, είναι μια φιλότιμη αλλά αρκετά μέτρια συγγραφική προσπάθεια απόδοσης του περιβόητου… Christie’s mood. Παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθεί να είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία και πασχίζει φιλότιμα να αποδώσει την ατμοσφαιρικότητα που αναμένει ο πιστός αναγνώστης του Πουαρό απ’ αυτήν. Το καταφέρνει; Αυτό μόνο ο εν λόγω αναγνώστης είναι σε θέση να το πει.
Βρείτε το βιβλίο εδώ: Η Άγια Νύχτα του Ηρακλή Πουαρό
