Από πού έρχεται η έμπνευση;
Μια ονειροφαντασία της Μαρίας Στεφάνου
Παρασκευή πρωί. Είναι η τελευταία εργάσιμη ημέρα της εβδομάδας με όλη την κούραση των προηγούμενων ημερών να με καταβάλει.
Όπως κάθε μέρα, έτσι κι αυτή, από την ώρα που σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, ξεκινάει ένας αδιάκοπος Μαραθώνιος προετοιμασίας για εμένα και την υπόλοιπη οικογένειά μου με την ελπίδα ότι θα καταφέρω να φτάσω στη δουλειά μου χωρίς καθυστέρηση.
Στον σταθμό του μετρό, κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες και φτάνω στην αποβάθρα. Βρίσκομαι στην αφετηρία, βρίσκω ένα κάθισμα και περιμένω να περάσουν τα δύο λεπτά που αναγράφει η ενημερωτική πινακίδα μέχρι να έρθει ο συρμός.
Βγάζω το τηλέφωνο μου από την τσάντα μου και παρότι γνωρίζω πως εκεί που βρίσκομαι δεν έχει σήμα ούτε για δείγμα, τσεκάρω τις τελευταίες ενημερώσεις και τα αδιάβαστα e-mailπου έχω αφήσει από την προηγούμενη μέρα.
Και τότε συμβαίνει κάτι παράδοξο και συγκλονιστικό. Μια θεσπέσια μυρωδιά έρχεται κατά κύματα προς το μέρος μου. Είναι ένα άρωμα, μια αντρική κολόνια που με ταξιδεύει μονομιάς σ’ έναν άλλο κόσμο.
Η
αίσθηση απαράμιλλης δροσιάς κυριαρχεί και με ξυπνά απότομα. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι. Φαντάζομαι πως ο άνδρας που στέκεται δίπλα μου είναι ψηλός, μελαχρινός, κουστουμαρισμένος και πηγαίνει στη δουλειά του. Εργάζεται μάλλον σε κάποια τράπεζα ή μπορεί να είναι δικηγόρος, στέλεχος μεγάλης επιχείρησης. Είναι ένας άντρας δυναμικός που δεν μιλάει πολύ παρά σκέφτεται με σύνεση κι έπειτα κάνει τις επιλογές του. Πρόκειται γι’ αυτόν που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει δίπλα της αφού αποπνέει σιγουριά και ασφάλεια, γίνεται κυρίαρχος μόνο με το άρωμα του.
Ακούγεται από το βάθος του τούνελ ο συρμός καθώς πλησιάζει, ο αέρας ταξιδεύει και φέρνει κι άλλη δροσιά, περισσότερη ευφορία κι ανοίγω τα μάτια μου. Λίγο πιο πέρα στέκεται ένας νεαρός με μακριά μαλλιά που τα έχει πιασμένα κοτσίδα. Τα ρούχα που φορά είναι καθημερινά, συνηθισμένα.
Κι έτσι απλά, η άμαξα μεταμορφώνεται σε κολοκύθα. Ψάχνω για το γυάλινο γοβάκι στο πόδι μου κι αντί γι’ αυτό, αντικρίζω ένα αναπαυτικό, αθλητικό παπούτσι.
Σηκώνομαι, προσπερνώ το νεαρό. Ο συρμός σταματά, οι πόρτες ανοίγουν και μπαίνω μέσα. Δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω. Οι φανταστικές και πραγματικές εικόνες είναι ανάκατες μέσα στο μυαλό μου.
Η μυρωδιά παραμένει όμως. Είναι ζωντανή, υπαρκτή, πολυδιάστατη και μαγική. Νιώθω τα υπολείμματα της να με σκεπάζουν.
Βάζω ακουστικά στ’ αυτιά και αφήνομαι να παρασυρθώ στη μαγεία της μουσικής. Χάνομαι στους στίχους του GrandeAmoreκαι τραγουδώ μέσα στο κεφάλι μου στην Ιταλική γλώσσα.
“Dimmi che sai che solo me sceglierai
Ora lo sai tu sei il mio unico grande amore”
Οι σταθμοί εναλλάσσονται κι εγώ ταξιδεύω γνωρίζοντας πως η μέρα ξεκίνησε καλά. Μυρίζει όμορφα.
