Το Cobra Kai είναι ένα sequel που δεν ήθελε κανείς.

Μπορώ να σκεφτώ ένα μόνο άτομο που θα ήθελε να δει το Cobra Kai, τον Barney Stinson. Και αυτό δεν είναι κακό, πέρα από το ότι είναι φανταστικός χαρακτήρας. Και όμως, όσοι είδαμε το sequel του Karate Kid μετά είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Το Karate Kid είναι μία κλασική ταινία των 80’s

Και αυτό δε σηκώνει αμφισβήτηση. Η ιστορία του Ντάνιελ ΛαΡούσσο, που μαθαίνει καράτε από έναν ηλικιωμένο γιαπωνέζο, τον κύριο Μιγιάγκι, το πώς αυτός υποκαθιστά τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ, με σκοπό να κερδίσει ένα τουρνουά και το κορίτσι των ονείρων του. Η ταινία ήταν τόσο επιτυχημένη που άφησε 3 συνέχειες, νομίζω μια σειρά κινουμένων σχεδίων, ένα remake και τη συνταγή που ακολούθησαν αμέτρητες άλλες ταινίες για πολεμικές τέχνες (ενδεικτικά το kickboxer για το Μουάι Τάι και το Never Back Down για το MMA).
Ταυτόχρονα όμως, καμία από τις συνέχειες του δεν ξεπέρασε το αρχικό. Και καμία συνέχεια δε μας απάντησε στο ερώτημα: τι απέγινε ο κακός της ταινίας, ο νταής Τζόνι Λώρενς;

Κακά τα ψέματα, αυτό που όλοι θυμόμαστε από το Karate Kid είναι ο κύριος Μιγιάγκι. Ο Pat Morita έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία και κουβάλαγε πάνω του όλη την ταινία. Πώς μπορείς να τον αναπληρώσεις; Παίρνεις τον κακό της αρχικής ταινίας και τον βάζεις να πάρει το ρόλο του.

Το Cobra Kai συνεχίζει τριάντα χρόνια μετά.

Ο Τζόνι Λώρενς έχει μείνει με μία διαλυμένη ζωή: πίνει, έχει αποξενωθεί από το γιο του, κάνει δουλειές του ποδαριού και βλέπει με φθόνο την επιτυχία του Ντάνιελ ΛαΡούσσο, πρωταγωνιστή της πρώτης ταινίας, που είναι πλέον επιτυχημένος επαγγελματίας.

Όταν όμως βοηθάει τον έφηβο γείτονά του, Μιγκέλ, που του επιτίθενται νταήδες, αποφασίζει να του μάθει Καράτε, ξανανοίγοντας τη σχολή Cobra Kai. Ο Μιγκέλ, που μεγαλώνει με τη μητέρα του και τη γιαγιά του, έχει πολλές ομοιότητες με τον Ντάνιελ της πρώτης ταινίας.

Το πρώτο μισό είναι μία ωραία ιστορία εξιλέωσης, καθώς ο Τζόνι διδάσκει τον Μιγκέλ και ανάμεσά τους εξελίσσεται μία σχέση πατέρα-γιου. Το πιο απολαυστικό κομμάτι είναι το ότι ο Τζόνι είναι ο σκληρός τύπος από τη δεκαετία του 80 που μαθαίνει σε σύγχρονους εφήβους πώς να είναι δυνατοί. Πώς να μη λυγίζουν, πώς να χτυπούν πρώτοι, πως να μην δέχονται το όχι, πώς να παλεύουν με νύχια και με δόντια σε μία ζωή που δε θα τους χαριστεί. Και ταυτόχρονα μαλακώνει και μαθαίνει από αυτόν.

Και, ταυτόχρονα, ο ενήλικας πλέον Ντάνιελ λειτουργεί ως ανταγωνιστής, αφού κάνει τα πάντα για να κλείσει τη σχολή του Τζόνι.

Τα ίδια έκαναν και στο Last Jedi! Τους πυρσούς!

Πριν μερικούς μήνες είδαμε το Star Wars: The Last Jedi, όπου ο αγαπητός σε όλους χαρακτήρας του Λουκ Σκαϊγουόκερ ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που είχαμε συνηθίσει, και αυτό προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις στους οπαδούς.

Το Cobra Kai βέβαια κάνει τρία πράγματα σωστά.

Η σύγκρουση προκύπτει οργανικά, καθώς δύο χαρακτήρες με διαφορετικές αρχές αγωνίζονται για αυτό που θεωρούν σωστό.

Το πρώτο είναι ότι, η αντίδραση αυτή του Ντάνιελ είναι 1000{e9c861ab68a868f50764c616c8b6bad4f2b058ac94ea9e1978ce6c69f020bbaf} πιστή στο χαρακτήρα του. Ο Ντάνιελ πάντα ήταν θερμοκέφαλος και έτοιμος να χωθεί. Ήταν ο κύριος Μιγιάγκι πάντα που τον ισορροπούσε. Χωρίς αυτόν, ο ενήλικος πλέον Ντάνιελ, νιώθει παγιδευμένος και αντιδρά σπασμωδικά. Αφήνει τις αναμνήσεις του από το πόσο νταής ήταν κάποτε ο Τζόνι να τον παρασύρουν και θεωρεί ότι, εμποδίζοντάς τον, προστατεύει την κοινότητα.

Από την άλλη ο Τζόνι δε θα τον αφήσει να του πάρει μία ακόμα φορά κάτι δικό του (όπως πχ το κορίτσι του και το πρωτάθλημά του). Και αντιμετωπίζει και τους δικούς του δαίμονες. Η σύγκρουση προκύπτει οργανικά, καθώς δύο χαρακτήρες με διαφορετικές αρχές αγωνίζονται για αυτό που θεωρούν σωστό.

Καθώς οι παραγκωνισμένοι έφηβοι ενηλικιώνονται μέσα από την εκπαίδευσή τους, επιβεβαιώνεται ο πυρήνας του franchise, ότι το Καράτε αλλάζει τον τρόπο ζωής σου.

Το δεύτερο σωστό που κάνει η σειρά είναι ότι μας δίνει πολλούς νέους χαρακτήρες που ταιριάζουν στο πλαίσιο της.

Ο Μιγκέλ, η Σαμ, ο Ρόμπι, η Αΐσσα, ο Χωκ, ο Κάιλερ, όλοι τους είναι σύγχρονες εκδοχές των χαρακτήρων που υπήρχαν στις παλιές ταινίες. Αλλαγμένες βέβαια για να ταιριάζουν στην εποχή μας. Όμως δεν είναι σαν να τους πήραν από άλλο franchise και να τους πέταξαν εκεί (κάτι που πιστεύω όλο και περισσότερο για τα καινούρια σταρ γουόρς)…

Οι πολλές αναφορές σίγουρα βοηθάνε να δημιουργήσουν συμμετρίες. Ακόμα περισσότερο βοηθάει όμως το πόσο οργανικά δημιουργούνται οι συγκλίσεις και οι συγκρούσεις των χαρακτήρων. Έτσι, καθώς οι παραγκωνισμένοι έφηβοι ενηλικιώνονται μέσα από την εκπαίδευσή τους, επιβεβαιώνεται ο πυρήνας του franchise, ότι το Καράτε αλλάζει τον τρόπο ζωής σου.

Είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι ένας τόσο τοξικός χαρακτήρας δε θα δημιουργήσει μερικά τέρατα.

Το τρίτο σωστό είναι ότι η σειρά δε φοβάται να δείξει τις συνέπειες των πράξεων των χαρακτήρων.

Όλα ξεκινάνε σχεδόν τυχαία από ένα τρακάρισμα που «σπάει» τον Τζόνι και τον βάζει να ανοίξει τη σχολή. Στη συνέχεια, κάθε τι που γίνεται, έχει και συνέπειες που αλλάζουν τους χαρακτήρες και τον περίγυρό τους. Σε έναν ιδεατό κόσμο ο Τζόνι θα δικαιωνόταν, όμως στη σειρά είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι ένας τόσο τοξικός χαρακτήρας δε θα δημιουργήσει μερικά τέρατα.

Όσο λοιπόν η πλοκή εξελίσσεται τόσο οι χαρακτήρες μεγαλώνουν και συνειδητοποιούν τα λάθη τους. Ιδίως οι δύο πρωταγωνιστές, που αναγκάζονται να γίνουν δάσκαλοι. Και βλέπουν τι επίδραση έχουν τα λάθη τους στους μαθητές τους. Κάτι που πχ το The Last Jedi απέτυχε να κάνει, καθώς ποτέ κανένας δεν έβαλε τους πρωταγωνιστές να πληρώσουν για τα λάθη τους, αντίθετα τους είπαν «δεν πειράζει μωρέ που πέθαναν κάτι χιλιάδες αθώοι επαναστάτες εξαιτίας σας και χάσαμε έναν στόλο, παιδιά είσαστε, θα μάθετε».

Με λίγα λόγια, σε μία εποχή που κάθε ημιεπιτυχημένη ταινία των προηγούμενων δεκαετιών θα γίνει 2-3 remake, το Cobra Kai μας δείχνει πώς.