Ο Δημήτρης Σίμος γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1987. Απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στον τομέα των χρηματοοικονομικών το 2014, αποφασίζοντας παράλληλα να υπηρετήσει την αστυνομική λογοτεχνία. Φανατικός θαυμαστής της σχολήςτου Ζωρζ Σιμενόν, λατρεύει τον Ιζζό και δεν διστάζει να αναγνωρίσει το Μεσογειακό νουάρ ως το αγαπημένο του είδος αστυνομικής λογοτεχνίας. “Τα Βατράχια”, αποτελούν την πρώτη του συγγραφική δουλειά -και παράλληλα το ντεμπούτου του “Αστυνόμου Καπετάνου” στην πρώτη του αστυνομική ιστορία.
Δημήτρη, αρχικά συγχαρητήρια για τη μέχρι τώρα διαδρομή σου.
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση Νικολέτα.
Θα μας πεις κάποια πράγματα για σένα; Βοήθησέ μας να σε γνωρίσουμε λίγο.
Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που αποφασίζει να καταγράψει τις ιδέες του σε χαρτί. Μου αρέσει να λέω ιστορίες, αποζητώ αυτό το υπέροχο αίσθημα της αγωνίας και αυτό προσπαθώ να κάνω και στα έργα μου. Οι σπουδές μου στις θετικές επιστήμες και η ενασχόληση μου με το σενάριο πάντρεψαν δυο αντίθετους κόσμους για μένα, τον ορθολογισμό με την φαντασία-κάπου έπρεπε και εγώ να ισορροπήσω. Το κατάφερα στο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Αν και σίγουρα το έχεις ακούσει πολλές φορές, τι είναι για σένα η έναρξη μια νέας σειράς σε έναν εκδοτικό με μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα στο είδος;
Είναι Κάρμα. Πριν περίπου 4 χρόνια, όταν είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι κάπως πιο ζεστά με την συγγραφή, είχα λάβει ένα δώρο. Ήταν ένα βιβλίο του Stephen Κing, το Μr Mercentes εκδόσεις Βεll και σειρά bell best seller. Στο πρώτο φύλλο είχε μια αφιέρωση, μεταξύ άλλων, ανέφερε πως : εύχομαι κάποια στιγμή να αγοράσω το δικό σου βιβλίο-και τελικά έγινε. Από την ίδια σειρά μάλιστα, του ίδιου εκδοτικού. Πέρα όμως από μοίρα, είναι και αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Νιώθω ένα ευχάριστο άγχος να είμαι ανάμεσα σε όλα αυτά τα ονόματα και θέλω να παράγω όλο και πιο σπουδαία και τεχνικά σωστά κείμενα.
Αστυνομικό. Σε τρόμαξε ο δρόμος προς την έκδοση, ξέροντας πως έχεις επιλέξει ένα είδος στο οποίο προτιμώνται ξένοι συγγραφείς; Σε κράτησε πίσω αυτό;
Θα έλεγα πως οι ΄΄ξένοι΄΄ ήταν η αφορμή. Είχα διαβάσει ξένη αστυνομική λογοτεχνία και πάντα αναγνώριζα πως είναι τεχνίτες. Η συγγραφή είναι τέχνη. Δεν παίρνεις απλά μια ιστορία και την γράφεις, λες και είναι έκθεση. Έχει στοιχεία, χαρακτήρες, αφηγηματικές δομές, θέλει μελέτη, θεωρία και πράξη- στοιχεία που έλλειπαν από πολλά Ελληνικά αστυνομικά. Εγώ θέλησα με λαχτάρα και πάθος να δημιουργήσω με Ελληνικά υλικά αλλά ξένη τεχνική ένα δικό μου στυλ.
«Τα Βατράχια» έχουν μια εξαιρετική πορεία. Παρ’ολ’αυτά, αν είχες την ευκαιρία, θα άλλαζες κάτι από την ιστορία;
θα άλλαζα πολλά και τίποτα. Όμως δεν θα ήθελα να παίξω με το φαινόμενο της πεταλούδας. Όλα στην θέση τους, όπως είναι. Το προτιμώ.
Οταν ξεκίνησες την αποτύπωση της ιστορίας σου στο χαρτί είχε αρχή μέση και τέλος?
Υπήρχε μια σκαλέτα που ακολουθούσα. Ήξερα τον προορισμό, όπως συνηθίζω να λέω, αλλά δεν ήξερα από ποια διαδρομή θα πάω. Στην πορεία αποφάσισα να φτάσω στο τέλος από τον επαρχιακό δρόμο και όχι από την εθνική οδό.
Δυσκολεύτηκες να γράψεις τους χαρακτήρες σου αυτόνομους και ανεξάρτητους απ τη δική σου προσωπικότητα?
Υποσυνείδητα κάτι έχουν από μένα. Αλλά στην ουσία προσπάθησα να τους δημιουργήσω ολοκληρωμένους, αληθινούς ανθρώπους. Άνδρες και γυναίκες που όλοι λίγο πολλοί ξέρουμε. Ζουν δίπλα μας, είναι οι ήρωές της διπλανής πόρτας.
Πόσο εύκολο ήταν για σενα να τους κάνεις να αντιδρούν στις καταστάσεις σύμφωνα με το χαρακτήρα που τους έδωσες κι όχι σύμφωνα με τον τρόπο που θα αντιδρούσες εσύ?
Από την στιγμή που οι ήρωες δημιουργήθηκαν ολοκληρωμένα και σωστά, πήραν τις δικές τους αποφάσεις και χάραξαν την πορεία τους. Εγώ απλά τους παρακολουθούσα, λέγοντας την ιστορία τους.
Το Ξερατε αυτό;
- Πάει μόνος για καφέ για να βλέπει φάτσες και να τις βάζει στα έργα του.
- του αρέσει να τρώει τα μακαρόνια χωρίς σάλτσα.
- Δεν κλειδώνει πότε την μηχανή του αλλά πάντα λέει πως το έχει κάνει .
- Κοιμάται σταυροπόδι.
- Δεν βάζει κάλτσες σε ζευγάρια, φοράει πάντα διαφορετικές
