Το Τhor Ragnarok είναι η πιο αστεία ταινία του MCU – και μας έκανε να κλάψουμε τα λεφτά μας.

“Make it dark, make it grim, make it tough, but then, for the love of God, tell a joke.”

Αυτή η φράση, από το σκηνοθέτη των Avengers Joss Wheddon είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Πράγματι, η ταινία των Avengers ήταν γεμάτη με σκηνές δράσης και με δράμα, δεν ξεχνούσε όμως στιγμή να πει αστεία για να κρατήσει το κοινό σε εγρήγορση.
Ύστερα ήρθε το Guardians of the Galaxy και αντέστρεψε τη συνταγή. Ήταν σα να έλεγε “Πες τους αστεία, αλλά, για όνομα του θεού, μετά κάνε το σκοτεινό, μακάβριο, σκληρό.”
Και φτάνουμε στο 2017 και στο Thor: Ragnarok, που θα μπορούσαμε να αλλάξουμε όλη τη φράση σε: “Κάνε το επικό, δραματικό, σκοτεινό και για όνομα του Όντιν, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΣΤΕΙΑ!!!”

Πήγα στον κινηματογράφο έχοντας από τη μία διαβάσει διθυραμβικές κριτικές για μία από τις καλύτερες ταινίες της Marvel από τους κριτικούς και, ταυτόχρονα, ένα απίστευτο θάψιμο από θεατές. Ποιος έχει δίκιο. Λίγο πολύ και οι δύο.

Ο σκηνοθέτης Taika Waititi κάνει εξαιρετική δουλειά στο οπτικό κομμάτι. Η τεχνικολόρ αισθητική και η ρέτρο ηλεκτρονική μουσική δημιουργούν μία μοναδική εμπειρία πολύ μακριά από τις “γκρίζες” ταινίες που έχουμε συνηθίσει από τη Μάρβελ.
Το σενάριο έχει μία σειρά από δραματικές στιγμές, καθώς μας φέρνει στη μεγάλη οθόνη μία από τις πιο μεγαλειώδεις ιστορίες του Thor, το Ragnarok, το μυθικό τέλος του κόσμου των Βίκινγκ. Όσοι έχουμε διαβάσει το run του Walter Simonson τη δεκαετία του 80 σίγουρα ανατριχιάζουμε από συγκίνηση.

Σε αντίθεση με το αδιάφορο Thor: The Dark World (επίσης ελαφρώς βασισμένο στα κόμιξ του Simonson) η ταινία δεν είναι στιγμή αδιάφορη, ενώ ο Thor αποκτά τον χαρακτήρα ενός απίστευτα εγωπαθούς νταή που είναι απολαυστικός.
Για τα δύο δευτερόλεπτα πριν έρθει το επόμενο αστείο που τον γελoιοποιεί…

Γιατί στο Ragnarok τα αστεία έρχονται το ένα μετά το άλλο. Οι σκηνές που περιμένουμε να γίνει κάτι ηρωικό αλλά κάτι πάει στραβά είναι ο κανόνας εδώ, σε σημείο που οι όποιες σοβαρές σκηνές χάνουν πολλή από τη σημασία τους. Και είναι κρίμα, γιατί το στόρι όχι μόνο είναι δυνατό, αλλά στην καρδιά του Ragnarok βρίσκεται μία από τις πιο επικές και τραγικές ιστορίες του MCU…

H Kate Blanchet, ως Hela, είναι μία από τις πιο άχρωμες κακές της Marvel, κάτι που δεν είναι εύκολο αν αναλογιστεί κανείς ότι το πρόβλημα του MCU είναι οι αδιάφοροι κακοί. Παρομοίως, η Tessa Thomson ως Valkyrie χρησιμοποιείται ελάχιστα και ο Idris Elba (Heimdall) σχεδόν άφαντος.
Ο Tom Hiddleston ως Loki και ο Mark Ruffalo ως Hulk/Bruce Banner έχουν καλή χημεία με τον Chris Hemsworth (Thor) και το πώς από σύμμαχοι γίνονται εχθροί και ανάποδα κρατάει την πλοκή φρέσκια.
Αποκάλυψη όμως είναι ο Jeff Goldblum, στο ρόλο του Grandmaster, κάτι σαν διαστημικό Λάκη Γαβαλά, που μονοπωλεί κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Πολύ καλή, αν και ήσυχη, βρήκα και την ερμηνεία του Karl Urban στο ρόλο του Executioner, ενός από τους “δεύτερους” κακούς του Thor, που δίνει στην ταινία έναν πιο τραγικό, συναισθηματικό άξονα.

Αν πάτε να τη δείτε, μάλλον θα περάσετε καλά, θα γελάσετε, θα δείτε τα εφέ σας, θα το χαρείτε ρε παιδάκι μου. Αλλά, αν θέλετε να δείτε μία ταινία που θα σας συναρπάσει, θα σας συγκινήσει, θα σας ενθουσιάσει… λυπάμαι πολύ, το Thor Ragnarok είναι πολύ απασχολημένο να αυτοπαρωδείται για να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά…