Η αίθουσα στην πρεμιέρα της ταινίας “Το Αυτό” ήταν γεμάτη – κάτι που δεν είναι σπάνιο σε προβολή του φεστιβάλ “Νύχτες Πρεμιέρας”, πόσο μάλιστα όταν η ταινία που παίζεται έχει σαρώσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και είναι βασισμένη σε ένα από τα πιο κλασικά βιβλία του Stephen King. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είσαστε εδώ για να διαβάσετε πώς ήταν η πρεμιέρα.
Το Αυτό (κεφάλαιο 1, όπως μας αποκάλυψαν οι τίτλοι τέλους) κάνει κάτι πάρα πολύ έξυπνο: από ένα βιβλίο-τέρας, που έχει δύο παράλληλες πλοκές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, αποφασίζει να πάρει μόνο τη μία και να μας τη δείξει. Έτσι, καταφέρνει μέσα σε δύο και κάτι ώρες να μας δώσει μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς να πετσοκόψει το πρωτότυπο υλικό ή να μας αφήσει με κάποιο cliffhanger.
Για την ακρίβεια, σέβεται απόλυτα το βιβλίο (ΟΚ, πάνε 16 χρόνια από τότε που το διάβασα) τηρώντας όσο μπορεί το πνεύμα και το ύφος του, πετώντας παράλληλα έξω κάποια πράγματα που δε δούλευαν, όπως εκείνη τη σκηνή που μας έκανε όλους να ρωτάμε τι σκεφτόταν ο συγγραφέας…
Η σκηνοθεσία του Andy Muschietti είναι εξαιρετική, με πολύ σωστό στήσιμο των σκηνών, πετυχημένες επιλογές που αποδίδουν κάθε στιγμή το συναίσθημα που χρειάζεται και ταυτόχρονα αποφεύγοντας τις εύκολες λύσεις και κοινοτοπίες – κάτι που δεν είναι απλό, επειδή, κακά τα ψέματα, το βιβλίο του King όχι απλά είναι κλασικό, αλλά έχει σχεδόν θέσει το πλαίσιο για πολλές ταινίες τρόμου. Έτσι τη μια στιγμή ανατριχιάζεις, την επόμενη γελάς ή ενθουσιάζεσαι ή συγκινείσαι. Πολλές φορές το ένα συναίσθημα διαδέχεται το άλλο, πάντα στη σωστή στιγμή και πάντα αβίαστα.
Εξαιρετικό είναι και το κάστινγκ, με κάθε ηθοποιό να αποδίδει στην εντέλεια το ρόλο του – με αποκορύφωμα τον Bill Skarsgard που, ως Pennywise, καταφέρνει να είναι εντελώς μη-ανθρώπινος και τρομαχτικός σε κάθε μα κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Η σκηνοθεσία και τα εφέ σίγουρα βοηθούν, πετυχαίνοντας να μας δώσουν ένα τέρας τόσο πετυχημένο όσο λίγες ταινίες του Holywood έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Ειδικά η πρώτη του εμφάνιση είναι όσο ανατριχιαστική πρέπει.
Ανέφερα πιο πάνω ότι η ταινία έχει πάρει μόνο την υποπλοκή από το παρελθόν (μεταφέροντάς την στα τέλη του 80) και εδώ βρίσκεται και η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας. Αν θυμάστε το βιβλίο, οι αναδρομές στο παρελθόν μπαίνουν εμβόλιμες όσο γνωρίζουμε τους χαρακτήρες στο παρόν. Μάλιστα, πολλές από αυτές τις 
σκηνές είναι πολύ δυνατές και φέρνουν ρίγη τρόμου. Με το να μπαίνουν η μία μετά την άλλη ο ρυθμός της ταινίας υποφέρει, καθώς καταλήγει να είναι μία συρραφή από σκηνή τρόμου σε σκηνή τρόμου και κάνει το θεατή να μπουχτίζει. Το τελευταίο act, το οποίο και είναι ενιαίο στο βιβλίο, λειτουργεί απίστευτα καλά ως προς το ρυθμό του, αλλά κάπου μέχρι τη μέση της η ταινία δυσκολεύεται.
Αναμφίβολα είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη και μία απρόσμενα καλή ταινία τρόμου που αξίζει να δείτε, παρά τις όποιες αδυναμίες της.
Στο τέλος της προβολής, όσοι βγαίναμε πήραμε κόκκινα μπαλόνια. Δεν ξέρουμε αν και πόσοι έμειναν να επιπλέουν πίσω
