The Giver (O Φύλακας της Μνήμης)
Το κοινό βρέθηκε απροετοίμαστο και διχασμένο παρακολουθώντας την ταινία «The Giver». Το ομώνυμο βιβλίο εκδόθηκε το 1993 και χαρακτηρίζεται ως προάγγελος όλων των δυστοπικών ιστοριών που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια.
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου ό,τι μας διαφοροποιεί από τους άλλους έχει απλά εξαφανιστεί. Δεν υπάρχουν βιβλία και η αγάπη έχει εξαλειφθεί. Το θαύμα της ζωής επιτελείται ως καθήκον ή κοινωνικό λειτούργημα και έχει «διαμερισματοποιηθεί».
Αυτό ακριβώς βιώνουμε όταν συναντάμε τον Jonas (Brendan Thwaites) και τους φίλους του, Fiona (Odeya Rush) και Asher (Cameron Monaghan). Τρία παιδιά στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, τα οποία θα χρειαστεί να βρουν σύντομα τη θέση τους στην κοινωνία. Θα πρέπει να τους δοθεί ένας σκοπός για να συνεχίσουν τη ζωή τους, ένας σκοπός που επιλέγουν άλλοι γι’ αυτούς.
Η μοίρα του Jonas όμως είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να προβλεφθεί. Έχει επιλεγεί ως ο «Receiver of Memory», δηλαδή ο δέκτης των αναμνήσεων, αυτός που κατέχει όλη τη γνώση του παρελθόντος , έτσι ώστε η κοινωνία να συνεχίσει να ζει και στο μέλλον , χωρίς λύπη ή φιλοδοξία , φροντίζοντας μόνο για ό,τι συμβαίνει σήμερα.
Σε γενικές γραμμές η ταινία προσπαθεί να μεταφέρει ένα σημαντικό μήνυμα. Μερικές φορές οι «κανόνες» είναι κάτι απαραίτητο για την ορθή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου, αφού παρέχουν την ασφάλεια και τα πρότυπα που απαιτούνται. Ωστόσο η υπερβολική «ρύθμιση» μπορεί να οδηγήσει σε μια κανονιστική κοινωνία χωρίς χρώμα, αγάπη και δημιουργικότητα. Μπορεί να στερήσει αυτό που μας κάνει πραγματικά κοινωνικό σύνολο.
Ο Τζεφ Μπρίτζες είναι εξαιρετικός ως ο «Δωρητής». Η αλληλεπίδραση που έχει με τον Thwaites είναι μοναδική. Παρακολουθείτε τη σχέση πατέρα-γιου να δημιουργείται και να ανθίζει στην οθόνη με πειστικότητα και ξεχωριστή χημεία. Έμεινα όμως έκπληκτη και από τον Alexander Skarsgård. Έχοντας προηγουμένως δει τον ηθοποιό ως Έρικ στο True Blood πραγματικά αμφέβαλλα για το κατά πόσο θα καταφέρει να αποδώσει, να απεικονίσει την αφοσιωμένη, ευαίσθητη πατρική φιγούρα της ταινία. Τελικά ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την ισορροπία μεταξύ του εργαζόμενου για την «κοινότητα» και του πιστού πατέρα.
Μέσα από το διχασμό που προκάλεσε η ταινία θα έλεγα πως ανήκω στους υποστηρικτές της. Όχι μόνο λόγω θεματολογίας –την οποία λατρεύω- αλλά και λόγω όλων των άλλων παραγόντων. Εξαιρετική σκηνοθεσία που μόνο κοινότυπη δεν θα τη χαρακτήριζα , μουσική που πλαισιώνει την ταινία καταπληκτικά , πλάνα που σε καθηλώνουν.
